Morgunblaðið - 18.09.1998, Blaðsíða 46

H6 FÖSTUDAGUR 18. SEPTEMBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
SVERRIR EINARSSON
héraðsdómari,
Úthlíð 5,
Reykjavík,
lést á heimili sínu 16. september. Útförin auglýst síðar.
Ragnheiður G. Haraldsdóttir,
Gunnlaugur Sverrisson, Guðný Björg Hauksdóttir,
Einar Þór Sverrisson, Elín Valgerður Guðlaugsdóttir,
Birkir Einar Gunnlaugsson og
Sverrir Páll Einarsson.
ROGER B. HODGSON,
verkfræðingur,
lést í Hyannis, Massachusetts, 14. september síðastliðinn.
Aðstandendur.
+
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og bróðir,
MAGNÚS GUÐBJÖRN GUÐMUNDSSON,
frá Sólbakka
í Súðavík,
er lést mánudaginn 14. september sl., verður
jarðsunginn frá Súðavíkurkirkju laugardaginn
19. september kl. 14.00.
Andrea Magnúsdóttir, Ólafur V. Ingimundarson,
Daníel Magnússon,
Einar Magnússon, Sussanna Budaí,
barnabörn og systkini hins látna.
+
Hjartkær sonur minn, stjúpsonur, bróðir,
mágur og frændi,
GUÐMUNDUR HAUKSSON,
andaðist á heimili sínu Laufbrekku 28, Kópa-
vogi fimmtudaginn 10. september 1998.
Útförin hefur farið fram.
Hjartanlegar þakkir til starfsfólks Heima-
hlynningar Krabbameinsfélags íslands.
Málfríður Þórðardóttir, Hilmar Gunnlaugsson,
Hildur M. Hilmarsdóttir,
Marta Þ. Hilmarsdóttir, Vermundur Á. Þórðarson,
Fríða Dís og Dagný Vermundsdætur.
+
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför móður minnar, tengda-
móður, ömmu og systur,
ELÍNAR VILH JÁLMSDÓTTUR
frá Vestmannaeyjum,
til heimilis á Suðurbraut 2a,
Hafnarfirði.
Pétur Þórarinsson, íris Björk Gylfadóttir,
Gylfi Þór Pétursson,
Arnar Pétursson, Bjarki Pétursson,
Kjartanía Vilhjálmsdóttir.
Þökkum af alhug auðsýnda samúð og hlýju
við andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÞÓRDÍSAR EIRlKSDÓTTUR,
Lambastekk 4,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar B-7 á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur fyrir hlýju og góða
umönnun við hina látnu.
Guðmundur Kristvinsson, Vilborg Guðlaugsdóttir,
Ómar Kristvinsson, Emma Blomsterberg,
Auðbjörg Kristvinsdóttir, Einar Björnsson,
Eiríkur Vignir Kristvinsson, Anna Dóra Gunnarsdóttir,
Stefán Halldór Kristvinsson, Ása Árnadóttir,
Þórhallur Kristvinsson, Hafdís Magnúsdóttir,
Svanur Kristvinsson, Valgerður Garðarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ÓLAFUR Þ. ÞÓRÐARSON
með sér súru og sætu á löngum og
ströngum ferðalögum og fundum. A
þeim vettvangi blanda menn geði,
leggja frá sér þau hin breiðu spjótin
og læra að meta hver annan að
verðleikum. Margir eru þeir nú
orðnir þingmennimir, sem ég hef
verið samferða á Vestfjörðum. Mér
hefur fallið vel að kynnast þeim,
met þá mikils og er vel til þeirra
allra. Einn þessara samferðamanna
minna er Ólafur Þ. Þórðarson, sem
nú er látinn langt fyrir aldur fram.
Ólafur Þ. Þórðarson hefur verið
samferðamaður minn í stjórnmálum
vestur á fjörðum með einum eða
öðrum hætti allt frá því ég hóf þau
afskipti fyrir bráðum tuttugu og
fimm árum. Fyrst sem sveitastjórn-
armaður og forystumaður í Fjórð-
ungssambandi Vestfirðinga, síðar
sem varaþingmaður og alþingis-
maður um árabil. Nánust varð sam-
vinna okkar á ánmum 1987-1991
þegar við sátum báðir í fjárveitinga-
nefnd Alþingis sem fulltrúar flokka
okkar. Þar áttum við mjög gott og
traust samstarf og tókst saman að
fá lausn á ýmsum hagsmunamálum
okkar kjördæmis, ekki síst á sviði
samgöngumála. Þar reyndist Ólafur
mér heill og traustur samstarfs-
maður, tillögugóður og fylginn sér.
Ólafur Þ. Þórðarson var einkar
sjálfstæður í skoðunum. Gat átt það
til að bíta sig fastan í afstöðu sem
honum þótti réttust og varð þaðan
ekki þokað. Hann átti það einnig oft
til að sjá nýjar hliðar á málunum,
hliðar sem engir aðrir komu auga á,
og kom þá oft úr óvæntri átt. Þá
kom iðulega í ljós hve orðheppinn
Ólafur gat verið. Með orðheppni
sinni, þungum áherslum og gullald-
armálfari sló hann menn iðulega
þannig út af laginu, að andmælend-
um þótti einna skást að þegja. Þeg-
ar sá gállinn var á Ólafi Þórðarsyni
var eins gott að gefa ekki of mörg
færi á sér. Mörg ummæli Ólafs eru
landsfræg og við, samferðamenn
hans, kunnum margar og góðar sög-
ur þar af.
Ólafur Þ. Þórðarson var vel les-
inn, ekki síst í íslenskum fornbók-
menntum og í sögu þjóðar sinnar.
Hann var auk þess fróður um menn
og málefni og kunni frá mörgu að
segja. Hann var því hinn ágætasti
ferðafélagi. Þar lágu leiðir okkar
ekki aðeins saman um firði, heiðar
og fjöll vestur á fjörðum, heldur
einnig til fjarlægra landa en þar var
Ólafur sami, góði ferðafélaginn, sem
öllum var hlýtt til.
Ólafur veiktist mikið fyrir síðustu
kosningar og tók þess vegna þá
ákvörðun að gefa ekki áfram kost á
sér í fyrsta sæti á framboðslista
Framsóknarflokksins á Vestfjörð-
um. Hann settist hins vegar í annað
sætið en vann í kosningabaráttunni
eigi að síður af öllum lífs og sálar-
kröftum eins og hann var vanur -
og lagði þá svo mikið á sig eins
þróttlaus og hann var, að við, sem
fylgdumst með honum, höfðum
áhyggjur af. Sjálfsagt hefur Óiafur
hvorki þá né síðar farið eins vel með
sig og hann hefði átt að gera og því
ekki náð fullri heilsu. En þetta var
einfaldlega hans máti. Ólafur lagði
sig aldrei hálfan í verk.
Eindregni andstæðingur og
ágæti kunningi. Þú varst litrík lilja
á hinum pólitíska akri og ert nú fall-
inn fyrir ljánum. Þar sem þú stóðst
er því skarð fyrir skildi. Eg þakka
þér samfylgdina og sakna þess að
hún skuli ekki hafa getað orðið
lengri. Eftirlifandi eiginkonu þinni,
bömum og stjúpsyni sendi ég ein-
lægar samúðarkveðjur.
Sighvatur Björgvinsson.
í dag er Ólafur Þ. Þórðarson al-
þingismaður til moldar borinn og
við kveðjum afar sérstakan stjórn-
málamann. Ólafur var svo rammís-
lenskur maður að hann féll varla að
nokkrum stjórnmálaflokki. Ólafur
hafði skýrari hugsun en aðrir þing-
menn og enginn þeirra stóðst hon-
um snúning í ræðustóli.
Oft er vinátta manna á milli
stjómmálaflokka meiri en vináttan
innan þeirra. Slíkum vináttubönd-
um bast ég Ólafi Þ. Þórðarsyni þeg-
ar leiðir okkar lágu saman á Alþingi
og fýrir þau er ég þakklátur.
Alfaðir blessi ástvini Ólafs vinar
míns að leiðarlokum og seinna mun-
um við félagarnir taka upp þráðinn
hinum megin.
Ásgeir Hannes.
Óiafur Þ. Þórðarson verður minn-
isstæður öllum þeim sem honum
kynntust. Hann hafði sérstakt lag á
því að líta á hlutina frá öðmm sjón-
arhóli en þeim sem viðtekinn var.
Þess vegna skerpti hann oft um-
ræðuna og víkkaði hana um leið.
Skarplegar athugasemdir hans, oft
meitlaðar þeirri kímni sem honum
var eiginleg, gerðu það að verkum
að margt það sem hann sagði mun
lifa í minningu okkar sem vorum
samferðamenn hans á stjórnmála-
vettvangnum.
Fyrst og fremst var Ólafur Þórð-
arson Vestfirðingur. Hann var upp-
alinn í vestfirskum jarðvegi, starf-
aði þar lengst af og sú reynsla setti
á hann sitt mark. Um leið veitti það
honum þann sannfæringarkraft
sem alltaf fylgdi málflutningi hans
þegar hann beitti sér fyrir málstað
hinna dreifðu byggða vestra og ann-
ars staðar. Að vera samverkamaður
Ólafs í baráttu fyrir hag vestfirskra
byggða var því gott. Aldrei þurfti að
efast um einlægni hans né raun-
verulegan vilja til þess að efla vest-
firskar byggðir. Og þó okkur
greindi stundum á um leiðirnar þá
voru þau tilvik örugglega færri en
hin þar sem við vorum sammála að
þessu leyti.
Ólafur var mikill kappi í orðsins
list. Hann unni íslensku máli, hafði
yndi af sögu og sögulegum skírskot-
unum og var minnugur á ljóð; eink-
um þó ljóð hinna gengnu þjóðskálda,
sem hann hafði á hraðbergi og vitn-
aði gjarnan til. Hann var afar mál-
snjall og hafði sérstakt lag á að beita
samlíkingum og sögum, málstað sín-
um til framdráttar. Það var því ekki
alltaf auðvelt hlutskipti að mæta
honum á kappræðufundum. Fyrir
mig - mun yngri mann - var það
hins vegar afar lærdómsríkt og hef-
ur komið að miklu gagni síðar. Ólafi
var ljóst mikilvægi orðræðunnar í
stjórnmálum. Þau mál ræddum við
stundum. Sumir líta svo á að stjórn-
mál séu eitthvert tæknilegt verk-
efni, sem menn eigi að nálgast með
því hugarfari. Því fer þó víðs fjarri
að svo sé. Stjórnmálin og hin póli-
tíska umræða eru afsprengi lýðræð-
islegrar hugsunar, sem byggir á
orðræðu og umburðarlyndi gagn-
vart skoðunum annarra. Stjórnmál-
in eiga ekki og mega ekki verða
njörvuð niður svo að menn gleymi
þessum þætti þeirra. Það getur að
vísu haft í för með sér langa og á
köflum ómarkvissa umræðu. En það
er nú einu sinni afleiðing lýðræðis-
legra stjórnarhátta. Við vitum að oft
fer þetta út í öfgar; skrumskælir
stjórnmálabaráttuna. Það er hlut-
verk þeirra sem gegna stjórnmáia-
störfum að skilja hinn gullna meðal-
veg sem þarna þarf að feta.
Þó svo að Ólafur hafi fyrst og
fremst beitt kröftum sínum á
stjórnmálasviðinu í þágu hinna
dreifðu byggða, fer því fjarri að
hugur hans hafi eingöngu verið
bundinn því. Þvert á móti hafði
hann gaman af því að takast á við
gjörólík mál. Leiðir okkar lágu
nokkuð saman á síðasta kjörtímabili
í alþjóðasamstarfi þingmanna. Það
átti vel við Ólaf. Hann taldi þing-
mönnum og raunar sem flestum,
nauðsynlegt að skyggnast sem víð-
ast um gáttir. Menn yrðu að hafa
heiminn allan undir í umræðunni.
Minna dygði hreinlega ekki. I al-
þjóðasamstarfinu fannst honum að
sér opnaðist nýr heimur, kynni af
fjarlægum löndum og álfum gæfu
sér nýja og verðmæta sýn á þau við-
fangsefni sem jafnan fönguðu hug
hans hér heima fyrir.
Það er gott að hafa átt þess kost
að kynnast Ólafi Þ. Þórðarsyni og
eiga með honum samstarf. Veikindi
hans fyrir nokkrum árum hömluðu
því að hann gæti haldið áfram
stjórnmálaþátttöku. Engu að síður
var áhuginn stöðugt til staðar.
Eiginkonu hans, börnum og ást-
vinum sendi ég mínar samúðar-
kveðjur.
Einar K. Guðfinnsson.
Ljúfur og léttur drengur er lát-
inn. Hann fór betur með íslenska
tungu en flestir aðrir og sagði sögur
svo unun var á að hlýða.
Kynni okkar Ólafs hófust þegar
hann settist í stjórn Framkvæmda-
stofnunar ríkisins 1983. Elduðum
við þar stundum grátt silfur saman,
enda starfaði ég sem lögfræðingur
stofnunarinnar og þá við hina leiðin-
legri hlið lánastarfseminnar, það er
að segja innheimtuna. Málefnin
réðu þó ávallt samskiptum okkar.
Ólafur var ákveðinn og fylginn
sér, greindur og skarpur. Alla þessa
eiginleika notaði hann fyi-ir kjós-
endur sína og hugsaði lítt um eigin
hag. Störf hans í stjórn Byggða-
stofnunar voru með sama hætti og
vildi hann ávallt hag landsbyggðar-
innar sem mestan og bestan.
Það var mikið áfall þegar Ólafur
veiktist skyndilega fyrir nokkrum
árum. Hann sjálfur taldi að um væri
að ræða flensu, sem auðvelt væri að
liggja úr sér en svo reyndist nú alls
ekki vera. Um var að ræða alvarlegt
hjartaáfall og síðar fylgdi annað eft-
ir og nú er hann allur. Ólafur var
einn af þeim sem ekki kunna að
hlífa sér, en við því er svo ósköp lítið
hægt að gera. Ólafur átti til dæmis
mjög erfitt með að taka ekki þátt i
kosningabaráttunni fyrir síðustu
kosningar þó fársjúkur væri. Einu
atviki man ég eftir þegar haldið var
uppá síðustu sprengingu í Vest-
fjarðargöngunum að Núpi í Dýra-
firði. Þar var margt um manninn og
bar vel í veiði. Ólafur ræddi við
marga kjósendur og gaf hvergi eftir
þó að komið væri fram á nótt. Fé-
lagar hans voru fyrir löngu komnir
út í bíl og biðu þess að halda til Isa-
fjarðar, en ekki kom Ólafur. Það var
ekki fyrr en ég, sem hafði fengið far
með þeim, var sendur inn til að leiða
hann út og minna hann á heilsu sína
að hann fékkst í burtu af staðnum.
Ólafur sá fyrir hvernig fara
mundi íyrir togaraútgerð frá Vest-
fjörðum og hafði hann af því miklar
áhyggjur. Þegar sjö eða fleiri ísfisk-
togarar voru gerðir út frá sjö stöð-
um á Vestfjörðum lagði hann til að
reynt yrði að fá minni staðina til að
stofna útgerðarfélag um togarana
og koma þannig í veg fyrir að þeir
hyrfu í burtu hver á eftir öðrum. Því
miður varð ekkert úr þessari hug-
mynd í upphafi og því tókst ekki að
hindra að togurunum fækkaði og
kvótinn minnkaði að sama skapi.
Hugarflug og ímyndunarafl Ólafs
var mikið og stundum tók út yfir
allan þjófabálk, en hann sá líka oft
fyrir óorðna hluti og kom með góðar
tillögur og var frumlegur í hugsun.
Hans er sárt saknað. Eg kveð þenn-
an góða dreng með söknuði og bið
góðan Guð að styrkja konu hans og
börn í sorginni.
Guðmundur Malmquist.
Vestfirðir eru baðaðir í síðsumar-
sól. Þingflokkur og landsstjórn
Framsóknarflokksins eru á ferða-
lagi um kjördæmið. Það er komið að
lokum ferðarinnar. Menn hafa áð í
fögrum lundi, enn er haldið af stað
og nú ekið að hinu fræga skólasetri,
Núpi í Dýrafirði. Fjörðurinn fagri,
Dýrafjörður, er spegilsléttur.
Fremst í rútunni við hljóðnemann
stendur Ólafur Þ. Þórðarson og flyt-
ur sína hinstu ræðu. Rómurinn er að
vanda blíður, hár og snjall. Enn tal-
ar hann af þrótti svo allir hlusta og
hrífast af því flugi sem grípur ræðu-
mann. Hann segir frá skólaárum
sínum á Núpi, lýsir fólkinu, landinu
og fegurð þess. Kryddar málflutning
sinn með ljóðum skáldanna, sögu-
sviðið spannar eitt þúsund ár. Eigi
að síður finnst hlustendum eins og
hann lesi af bók, svo vel fléttar hann
efnið. Undir lokin yflr Gemlufalls-
heiðina ræðir hann af innsæi um
skáldið Guðmund Inga Kristjánsson
á Kirkjubóli og fer með vísur og
hendingar úr Ijóðum skáldsins. Að
lokum fer hann með ljóðið: