Morgunblaðið - 19.11.1998, Síða 66

66 FIMMTUDAGUR 19. NÓVEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
Dýraglens
/{MÐ /H£Þ
AÞ SYMO/)
JMDS/£LIS“-
ÞAÐFPÓPA'
Ti'/W Sí'DAM
V/ÐHÖFUM.
6eí>rþ/&.
Grettir

Ljóska
K/o/’a't', ~'yí Brhún cnn, i
þhi e-r t' \ vigafvjg J/
Slsnanur”,
\Jú/ias
, '‘/iaaJr geóurþab eigin/egc,
/tcrftsem/ultn u/ii JcL en.
-S FtG/NMAHN! rX.
Smáfólk
600D MORNIN6..WODLD HOU BE INTERE5TEP IN 50B5CRIBIN6TOOi;R''6REAT PUMPKIN " NEW5LETTER 7^ POE5 IT HAVE CART00N5 IN IT ? YOU 5H0ULD 6ET 50ME0NE T0 DRAUl CART00N5 IN IT..

IÉ3III
o
WHAT5THE NAME
OF THE &0Y
WMO 0RAW5
"PILBERT" ?
Góðan dag, hefðir þú áhuga á að Eru myndasögur Þú ættir að fá einhvern til að Hvað heitir náung-
gerast áskrifandi að fréttabréf- í því? teikna myndasögur í það. inn sen teiknar „Dil-
inu okkar „Graskerinu mikla“? bert“?
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1 103 Reykjavík • Sími 569 1100 • Símbréf 569 1329
Pillur við
húsnæðisleysi
Frá Sigrúnu Ármann
Reynisdóttur:
ÞAÐ var kona sem ég þekki sem
sagði mér sögu af þrautagöngu
sinni hér í kerfínu. Hún var fátæk
með lítil laun svo buddan hennar
var alltaf ósköp létt. Hún stóð því
ekki hátt hér í mannfélagsstigan-
um. En hún átti til skap og
ákveðni og vildi ekki gefast upp.
Hún sagðist myndi berjast til síð-
asta blóðdropa eins og sannri vík-
ingakonu sæmir. Hún leigði lítla
rándýra kjallaraíbúð með sagga í
kaupbæti. En ávallt var þar hreint
og snyrtilegt og ávallt gott að
heimsækja hana í litlu íbúðina
hennar þar sem pönnuköku- og
kaffíilmurinn fyllti vitin. Hún gaf
sér ávallt tíma til að spjalla við þá
er til hennar komu, þrátt fyrir
mikla vinnu. Hún dró fram fína
sparibolla er hún hafði erft eftir
móður sína og lagði á borð, með
vinnulúnum höndum. Svo kom að
því að leigusamningurinn rann út.
Hún fékk hvergi húsnæði sem hún
réð við að borga. Eftir mikla
þrautagöngu varð hún að flytja á
götuna. Hún hringdi til Félags-
málastofnunar í fyrsta og seinasta
sinn. Það var mjög erfitt að fá að
tala við einhvern þar. Loks fékk
hún að tala við konu sem spurði
hvasst hvers vegna hún hefði ekki
haft samband fyrr. Henni brá við
þessi orð, því hún átti ekki von á
svona svörum. Hún svaraði því til
að slíkt hefði henni ekki dottið í
hug fyrr en fokið væri í öll skjól.
Konan sagðist ekkert geta aðstoð-
að hana, hún hefði sem sagt hringt
of seint.
Hún fór því næst til læknis þvi
hún hafði misstigið sig þegar hún
var að bera út dót sitt til að setja
það í geymslu. Læknirinn bauð
henni sæti og spurði hvað hann
gæti gert fyrir hana. Hún kvaðst
hafa misstigið sig illa og ökklinn
væri bólginn. Því næst sagði hún
honum frá óförum sínum. Hann
dró upp blokkina og sagðist ætla
að skrifa upp á þunglyndislyf fyrir
hana. Hvað þá?! Hún góndi á lækn-
inn. „Ég er nú ekkert vitlaus.“
„Nei, vina mín, þetta eru svona
léttar gleðipillur... Hún varð reið
og sagði .. .“ég kom út af fætinum
og viltu gjöra svo vel að líta á
hann“. Hann var fúll á svipinn, en
leit á fótinn og kallaði til hjúkrun-
arfræðing til að binda um fótinn.
Hún haltraði út og því næst lá leið
hennar inn á Hagstofu. Hún ætlaði
að tilkynna sig heimilislausa. „Þú
verður að eiga heimili," var svarið.
„En ég er húsnæðislaus og á
hvergi heima.“ „Því miður, þetta
eru reglur," sagði starfsmaður
Hagstofunnar. „Ég get samt ekki
skráð mig fyrr en ég fæ húsnæði
aftur,“ sagði konan þá. „Þú hlýtur
að sofa einhvers staðar.“ „Já, en
þótt ég fái að gista eina og eina
nótt hjá vinum og vandamönnum
get ég ekki flutt þangað lögheimili
mitt.“ En ekkert gekk, engin sam-
úð með húsnæðislausu konunni,
bara reglur.
Hún staulaðist út í kuldann,
vafði þétt um sig kápuræflinum
sem hún fékk á útsölu nokkrum
árum áður. Loks lá leið hennar til
bankastjóra í viðskiptabanka
hennar. Það voru kaldar kveðjur
sem hún fékk þar er hún gekki inn
í fína skrifstofuna hans. Hún bað
um smálán. „Ætlar þú að fá lán?“
sagði bankastjórinn. „Já, ég er
komin á götuna og vantar smálán
til að fá þak yfir höfuðið, svo ég
geti haldið áfram,“ sagði hún.
Hann varð stífur á svip og vildi
sýna þessari kerlingu það að það
þýddi nú lítið að æða inn í hans
banka. „Þú þarft tvo ábyrgðar-
menn, sem eiga fasteignir,“ sagði
hann fastmæltur. „Ég bið fólk
aldrei um svoleiðis," sagði konan.
„Þá er því miður ekki hægt að tóna
þér,“ sagði þá bankastjórinn.
Hún kom til mín grá og guggin
bæði sár og reið yfii’ þein-i meðferð
er hún hafði fengið í kerfínu hér.
Ég þurfti nú enga háskólamennt-
aða manneskju til að setja teygju-
bindi um löppina á mér, ég gat gert
það sjálf. Það rættist sem betur fer
úr þessu öllu fyrir þessari duglegu
konu og líf hennar breyttist til
batnaðar. En ég hef oft hugsað um
þessi orð hennar. Við þurfum ekk-
ert á menntafólki eingöngu að
halda þótt við misstígum okkur, við
getum sjálf bundið um sárin sem
lífið veldur okkur og styrkt hvert
annað. Því miður er víst góðærið
ekki ætlað öllum nú. Því rær margt
fólk hér lífróður sérhvern dag í
baráttunni fyrir sig og sína til að
hafa þak yfir höfuðið, mat og aðrar
lífsnauðsynjar. Og þegar það leitar
til kerfisins líður því oft enn verr
því skilningurinn þar á kjörum
þessa fólks er ansi lítill að því er
virðist. Þeir sem lægst standa í
mannfélagsstiganum, fátækir og
ómenntaðir, sem verða að berjast
fyrir lífi sínu, eru harðduglegt fólk,
sem ætti skilið að fá fálkaorðuna.
Fátækt og umkomuleysi er ekki
ávísun á fáfræði og heimsku. Kerf-
ið þarf að verða mannlegra, það
þarf að vera neyðaraðstoð, það
gæti jafnvel bjargað mannslífi.
Einnig á að styðja fólk til sjálf-
stæðis sem vill berjast fyrir bætt-
um kjörum sér til handa. Lyf geta
verið nauðsynleg, en þau leysa ekki
þann vanda sem að mörgum steðj-
ar í nútímasamfélagi. Það líður að
aldamótum og framtíðarsýn okkar
ætti að vera sú að sjá hér mannlegt
samfélag sem blómstraði af kær-
leik.
SIGRÚN ÁRMANNS
REYNISDÓTTIR,
rithöfundur og félagi í
Húmanistaílokknum.
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.