Morgunblaðið - 27.05.1999, Síða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 1999 57
HELGA
JÓNSDÓTTIR
+ Helga Jónsdótt-
ir fæddist á
Hrauni í Sléttuhlíð
21. apríl 1903. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skjóli í
Reykjavík 20. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Jón Zophaní-
as Eyjólfsson, bóndi
á Hrauni, f. 10. sept-
ember 1868, og
Rannveig Ingibjörg
Bjarnadóttir, f. 11.
september 1869, d.
21. febrúar 1953.
Þau hjón eignuðust niu börn en
fyrir átti Jón dóttur frá fyrra
hjónabandi. Jón drukknaði í
Sléttuhlíðarvatni l.júní 1910 og
leystist heimilið þá upp. Var
Helgu þá komið í fóstur líkt og
fleiri systkinum hennar.
Eiginmaður Helgu var Eirík-
ur Eiríksson, trésmíðameistari
frá Djúpadal í Blönduhlíð, f. 20.
júm' 1905. Hann vann um árabil
við vitabyggingar allt í kringum
landið og var Helga matráðs-
kona hjá vinnuflokki hans.
Framan af bjuggu Eiríkur og
Helga á Sauðárkróki en fljótlega
eftir seinni heimsstyijöldina
fluttust þau til Reylqavíkur þar
sem Eiríkur fékk vinnu sem tré-
smiður við viðhaldsdeild Land-
spítalans. Helga og
Eiríkur bjuggu fyrst
á Hofteigi en síðar
fluttu þau í nýtt hús
sem Eiríkur og syn-
ir þeirra hjóna
reistu í Goðheimum
23. f Goðheimum
bjuggu þau allt þar
til Eiríkur lést 27.
maí 1994 en í fram-
haldi af því fluttist
Helga á hjúkrunar-
heimilið Skjól. Eftir
komuna til Reykja-
víkur starfaði Helga
um árabil við eld-
húsið á Kleppsspítalanum eða
allt þar til hún hætti störfum
vegna aldurs. Synir Helgu og Ei-
ríks eru 1) Eiríkur Súnon, borg-
arstarfsmaður, f. 24. nóvember
1930, búsettur í Reykjavík,
kvæntur Ásthildi Júhusdóttur,
starfskonu á Kleppsspítalanum,
og eiga þau tvö börn; 2) Stefán,
fyrrverandi aðstoðarslökkviliðs-
stjóri á Keflavíkurflugvelli, f. 3.
október 1934, til heimilis á Sel-
tjarnarnesi, kvæntur Ástríði
Guðmundsdóttur, sem starfar
hjá Flugleiðum, og eiga þau
fimm börn. Barnabamaböm
Heljgu og Eiríks em 15 talsins.
_ Utför Helgu verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Hún Helga mín Jónsdóttir er dáin
á 97. aldursári. Ég hef þekkt Helgu
allt frá því að ég man eftir mér, en
hún var gift Eiríki Eiríkssyni frá
Djúpadal, móðurbróður mínum.
Heimili þeirra Helgu og Eiríks var
mitt annað heimili, fyrst norður á
Sauðárkróki og síðan er þau fluttu til
Reykjavíkur var ég hjá þeim meðan
ég var í skóla og svo eftir það allt til
þess að ég stofnaði mitt eigið heimili.
Þau Helga og Eiríkur áttu tvo syni,
þá Eirík Símon og Stefán, og erum
við Stefán jafnaldrar og má segja að
þegar við vorum að alast upp hafi fátt
getað skilið okkur. Eiríkur frændi
minn var lengi starfsmaður Vita-
málastjómar og byggði vita víða um-
hverfis landið og þá var Helga mat-
ráðskona og sá um fæði fyrir allt að
tuttugu manna vinnuflokka, oft við
mjög erfiðar aðstæður. Ég var svo
heppinn að fá að vera með þeim í
vitabyggingum eitt sumar og vorum
við þá að vinna á Vestfjörðum og var
það ógleymanlegt að vera á þessum
afskekktu stöðum og búa í tjöldum
heilt sumar, eða frá maí fram í októ-
ber. Þegar þau Helga og Eiríkur
hættu hjá Vitamálum hóf hann störf
við viðhald hjá Landsspítalanum en
hún hjá eldhúsi Kleppsspítala, þar
sem hún vann í um tvo áratugi.
Heimili þeirra Helgu og Eiríks í
Reykjavík var fyrst á Hofteigi 26 og
þar bjó ég hjá þeim í mörg ár, síðar
byggðu þeir feðgar saman í Goð-
heimum 23, þar sem hver þeirra átti
sína hæð. Þau Helga og Eiríkur voru
mjög gestrisin og voru margir, bæði
skyldir og óskyldir, sem bjuggu hjá
þeim um lengri eða skemmri tíma
sem þau töldu ekki eftir og oft var
fjölmennt við matborðið á Hofteign-
um í gamla daga. Þau hjón Helga og
Eiríkur voru mjög barnelsk og áttu
bamabörnin þar góða að en þau voru
mikið hjá þeim í Goðheimunum.
Eiríkur móðurbróðir minn lést
1994 og fljótlega upp úr því fór Helga
á hjúkrunarheimilið Skjól og andað-
ist þar 20. þ.m. Helgu leið vel á Skjóli
og var starfsfólki þakklát fyrir góða
umönnun. Þegai- við nú kveðjum
Helgu vil ég þakka henni allt sem
hún gerði fyrir mig og síðar fjöl-
skyldu mína. Þegai’ ég stofnaði heim-
ili vorum við Sigga tekin eins og
þeirra eigin fjölskylda og síðar börn-
in okkar. Við eigum Helgu og Eiríki
mikið að þakka og kveðjum Helgu
með virðingu og söknuði.
Sigurgeir Sigurðsson.
Amma mín hefur loksins fengið
hvíldina sem hún þráði. Óhætt er að
segja að hún hafi dúið södd lífdaga og
þótt hennar sé sárt saknað af ætt-
ingjum og vinum þá er það Iéttir að
þrautir hennar skuli vera á enda.
Amma náði sér aldrei eftir það áfall
sem fráfall afa míns var henni. I dag
eru liðin fimm ár síðan hann dó og ég
hygg að vart hafi liðið sá dagur síðan
að amma hafi ekki átt þá ósk heitasta
að fara til fundar við hann. Ég veit að
hann hefur tekið vel á móti henni.
Amma mín var alþýðuhetja í besta
skilningi þess orðs. Hún var af alda-
mótakynslóðinni sem ruddi brautina
fyrir okkur sem á eftir komum. Þjóð-
félagið á þessu fólki mikið að þakka
og sjálfur stend ég í ævarandi þakk-
arskuld við ömmu mína. Hjá henni
átti ég mitt annað heimili í Goð-
heimunum og að foreldrum undan-
skildum hafði enginn meiri áhrif á
uppeldi mitt og lífsviðhorf en hún. Ég
hef áður sagt að það eru forréttindi,
sem allt of fáum gefast, að fá að alast
upp í sama húsi og afi manns og
amma. Ást þeirra og umhyggja var
mér gott veganesti út í lífið og ég veit
að aðrir hafa svipaða sögu að segja.
Það var jafnan gestkvæmt í Goð-
heimunum og það var ömmu kapps-
mál að gera vel við gesti sína. Hvergi
bragðaðist maturinn jafn vel og hjá
ömmu. Það var því engin tilviljun að
hún skyldi lengst af starfsævi sinni
starfa við matargerð.
Ég kveð ömmu mína með þakklæti
og virðingu. Guð blessi minningu
hennar.
Eiríkur Stefán Eiríksson.
Nú er hún amma mín öll. 97 ára
gömul kvaddi hún þennan heim, búin
að skila sínu og gott betur en það.
Hún amma í Goðó eins og við barna-
bömin kölluðum hana var einstök
manneskja. Hún var sterkur per-
sónuleiki, dugnaðarforkur og umfram
allt skemmtileg. Það voru ljúfar
minningamar sem fóm í gegnum
huga minn er móðir mín tilkynnti mér
andlát ömmu. Ég tel það eitt af mín-
um gæfusporum og á margan hátt
JELLU 11 IXXXUXIJL
Erfisdrykkjur
H
H
H
H
P E R L A N
Sími 562 0200
ainiiiriTiiiin
forréttindi að hafa átt hana og afa
minn að. Sérstaklega era mér þær
dýrmætar minningamar þar sem ég
sat með ömmu í eldhúsinu í Goðheim-
um, við spiluðum á spil, borðuðum
kleinurnar hennar og ég hlustaði á
hana segja sögumar sínar sem áttu
sér enga líka. Amma var gædd mikl-
um frásagnareiginleikum sem gerðu
oft hin léttvægustu atvik, með krydd-
uðu ívafi þó, einkar hlægileg á stund-
um. Það var alltaf gaman að koma til
ömmu og afa og var heimili þeirra
okkur ávallt opið. Það skipti engu þó
að við fylltum húsið af vinum okkar,
það var einmitt þá sem amma naut
sín best. Hún hafði unun af því að
stússa í kringum fólk, öllum átti að
líða vel á hennar heimili, það var al-
veg klárt. Synimir hennar tveir,
pabbi minn og Lilli, ásamt fjölskyld-
um vora hennar stolt enda gerði hún
allt sem hún gat til að láta okkur öll-
um líða sem best og ekki skorta neitt.
Þegar afi dó fyrir 5 áram missti
amma mikið. Lífsþrekið fór dvínandi
og átti hún þá ósk heitasta að fá að
fara sem fyrst til fundar við hann.
Það er einlæg ósk _ langömmu-
bamsins þíns, hennar Álfheiðar, að
langafi ásamt öllum englabörnunum
taki á móti þér og varðveiti þig á
himnum.
Elsku amma, ég þakka þér af heil-
um hug þær stundir er við áttum
saman, þér mun ég aldrei gleyma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífsins
degi,
hin Ijúfu góðu kynni af alhug þakka hér.
Enn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist
eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynnast
þér.
(Ingibjörg Sigurðard.)
Þín ömmustelpa,
Ásta Hröim.
Elsku amma mín. Mig langar að
kveðja þig hinstu kveðju með örfáum
orðum. Það voru blendnar tilfinning-
ar sem upp komu þegar ég frétti að
þú værir dáin. Eg var nýbúin að vera
hjá þér ásamt Ástu systur í þeim til-
gangi að kveðja þig. En þegar kallið
kom tveimur dögum seinna var erfitt
að fá fréttirnar. Síðan hugsar maður
skynsamlega og þakkar Guði fyrir að
hafa sótt þig. Þú hafðir svo oft grát-
beðið hann að sækja þig. Eftir að afi
dó var lítill lífsvilji eftir og heilsu fór
hrakandi. Þá flutti ég með krakkana
til þín og það gaf mér mikið að fá að
borga aðeins til baka alla greiðana og
umhyggjuna sem þú hafðir veitt mér
á lífsleiðinni. Síðustu árin á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli leið þér vel. Þar
var vel um þig hugsað og þú fannst
svo mikið öryggi. Ég veit að þú
heyrðir í okkur Ástu þegar við kysst-
um þig að skilnaði og það er gott að
finna það, því núna era minningamar
eftir. Minningar um litlu skapmiklu
konuna sem alltaf var til staðar fyrir
okkur og ömmubörnin sín. Minning-
ar um þann tíma sem ég bjó hjá ykk-
ur afa þegar ég var í menntó og svo
aftur þegar þú varst orðin ein í Goðó.
Mikið mun ég sakna þín. Við áttum
svo margt sameiginlegt. Manstu þeg-
ar við sátum á kvöldin og hlustuðum
Persónuteg,
athliða útfararþjónusta.
Áralöng reynsla.
Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 ♦ Sími 581 3300
á Kristján Jó í stofunni, fallegan söng
sem minnti okkur á afa? En amma
mín. Núna er aftur komið vor í Dal
og afi er búinn að sækja þig. Allar
þjáningar búnar og þú komin á bjart-
an, góðan stað. Þar get ég séð þig
fyrir mér hlæjandi í bláa húskjólnum
með skupluna í annarri hendi og lút-
inn í hinni.
Síðasta spölinn get ég ekki fylgt
þér þar sem ég verð farin á vit ævin-
týranna erlendis, en ég veit að þú
fylgist með mér þar og þið afi varð-
veitið mig, Einsa, Stebba og Ástrós
Evu. Ég geymi fallegu minninguna
um þig í hjarta mínu, elsku amma, og
kveð þig.
Helga Björk.
Það er vor í lofti þegar ég sest nið-
ur og rita þessi örfáu orð til minning-
ar um ömmu í Goðheimum. Skrítið er
nú til þess að vita að amma sé ekki
lengur á meðal okkar en þá vitum við
að núna er hún komin til hans afa
sem kvaddi okkur fyrir nokkram ár-
um. Eftir þeirri stund, að sameinast
afa, hafði hún líka beðið í alllangan
tíma. Ekki mun ég hafa tíma eða
pláss til þess að lýsa æviferlinum
hennar ömmu en það sem lifir í minn-
ingunni er hversu stórkostleg per-
sóna og manneskja hún var og
hversu mikið hún gaf af sjálfri sér.
Við systkinin áttum þvi láni að fagna
að fá að dvelja hjá ömmu og afa í
Goðó í lengri eða skemmri tíma og
fullyrði ég að það hafi verið okkur öll-
um hið besta veganesti. Ég sjálfur
fékk að njóta þess að búa hjá ömmu
og afa þann tíma sem ég var við nám
í menntaskóla og háskóla og er ég
sannfærður um að þau ár vora ein
þau bestu sem ég þá hafði upplifað.
Seinna flutti Ása kona mín til okkar í
Goðó og var henni þá strax tekið sem
einni af fjölskyldunni. Áttu Helga
amma og Ása gjaman góðar stundir
saman við eldhúsborðið við spila-
mennsku eða þá að amma sagði okk-
ur sögur úr Skagafirðinum forðum.
Amma átti líka góðar stundir með
dóttur okkar, Jóhönnu, og erum við
þakklát fyrir að þær hafi fengið að
kynnast. Vorið er að koma, amma og
afi eru núna vonandi saman í hinum
eilífa Skagafirði. Þar ólust þau bæði
upp og þar áttu þau sterkar rætur.
Eg kveð þig, amma mín, með þessum
fáu orðum og þakka þér fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Það var
ómetanlegt.
Stefán Hrafn Stefánsson.
Viltu þegar vorið blíða, ,
vefur rósir kvölddögginni,
koma til mín, kvæði hlýða,
kveðja mig í hinsta sinni.
(Friðrik Hansen.)
Þeim fækkar nú óðum aldamóta-
bömunum svonefndu og eitt þeirra
kveðjum við í dag. Nýlega er látin í
hárri elli mikil vinkona mín og vel-
gjörðarkona, Helga S. Jónsdóttir.
Hún var gift móðurbróður mínum, Ei-
ríki Eiríkssyni frá Djúpadal í Blöndu-
hlíð, en heimili þeirra hjóna stóð
lengst af í Reykjavík, fyrst á Hofteigi
26 og síðan í áratugi í Goðheimum 23.
Helga í Goðheimum, eins og ég kaus '
jafnan að kalla hana, var ásamt Eika
frænda þungamiðjan í lífi fjölskyldu
minnar um áratugi. Hún og Eiríkur
vora alltaf með faðminn opinn, ef eitt-
hvað bjátaði á, hvort sem um veikindi
eða tímabundna erfiðleika var að
ræða. Gestrisni var þeim í blóð borin
og nutum við ættingjamir að norðan
hennar óspart. Ævinlega var slegið
upp stórveislu við gestakomur og
minnast eflaust margir slíkra stunda í
þeirra ranni. Hún Helga var ekki allra
en þeim, sem hún tók, tók hún tveim
höndum og það vora engar „hvunn-
dagshendur". Hún bar vini sína á
höndum sér og það vora engin tak-
mörk fyrir því sem hún gerði fyrir þá.
Þegar við Guðmundur Bergsteinn, >
eiginmaður minn, komum suður með
Sigurð Hrafn, frumburð okkar, á
fyrsta ári og voram bæði í námi, kom
Helga og sagði: „Auðvitað passa ég
drenginn," og það gerði hún svika-
laust og um vorið, þegar við vorum
bæði í erfiðum prófum, sagði hún,
þessi elska: „Farðu nú bara heim að
lesa, ég sé um drenginn.“ Svona kon-
ur era ómetanlegar - þær tengja for-
tíð til framtíðar og era brjóstvöm
ungum íslendingum. Við hjónin
stöndum í mikilli þakkarskuld við
Helgu í Goðheimum, skuld sem aldrei ^
verður goldin. Ég hygg einnig að ég
mæli fyrir munn okkar Djúpdæla
allra er ég þakka henni samfylgdina
og óska henni góðrar ferðar til nýrra
heimkynna.
Blessuð sé minning hennar.
Jósefína Friðriksdóttir Hansen.
Maðurinn minn, + SIGURJÓN JÓNSSON,
Vatnsendabletti 18,
Kópavogi,
er látinn.
Fyrir hönd aðstandanda
Elín Stephensen.
+
Ástkær móðir okkar,
GUÐRÚN HJÁLMTÝSDÓTTIR,
Lauganesvegi 106,
andaðist á Landspítalanum þriðjudaginn
25. maí.
Sigrún Sigurbjörnsdóttir,
Valdimar Sigurbjörnsson.
LEGSTEINAR
f rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða úr
íslenskum og erlendum steintegundum
Verið velkomin til okkar eða
hafið samband og fáið myndalist;
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410.
I
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/