Morgunblaðið - 27.05.1999, Síða 58

58 FIMMTUDAGUR 27. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐMUNDUR
KRISTMUNDSSON
+ Guðmundur
Kristmundsson
fæddist á Kaldbak í
Hrunamannahreppi
15. sept. 1930. Hann
lést að heimili sínu
Skipholti 11. maí síð-
astliðinn og fðr útför
hans fram frá
Hrunakirkju 15. maí.
Nú kveð ég tengda-
föður minn Guðmund
Kristmundsson hinstu
y kveðju. Ég kynntist
tengdaforeldrum mín-
um fyrir 24 árum er ég
kom fyrst inn á heimili þeirra í Skip-
holti með Jóni syni þeirra. Þar var
ég tíður gestur og var alltaf vel tek-
ið.
Guðmundur bar mikla umhyggju
fyrir börnum sínum, tengdabömum
og bamabörnum. Hann vildi fylgjast
vel með hvað hver var að gera og má
segja að líf þeirra hjóna hafi snúist
um það að börn þeirra og fjölskyld-
ur mættu hafa það sem allra best.
Mörg haustin vann Guðmundur
sem réttarstjóri í Sláturhúsi Suður-
lands og gisti hann þá hjá okkur á
Selfossi. Hann hafði gaman af þess-
ari tilbreytingu, tók vinnuna mjög
alvarlega og var aldeilis ekki hættur
í vinnunni þegar hann kom heim á
kvöldin.
Mörg kvöldin sátum við og rædd-
um málin. En þótt hann hafí tekið
sér írí írá búskapnum á haustin var
hugurinn að sjálfsögðu alltaf heima í
sveitinni.
Já, það er margs að minnast. 011
áramótin sem við fjölskyldan höfum
átt saman í Skipholti, allar helgam-
ar og réttardagamir góðu. Sérstak-
ar þakkir em ofarlega í huga mínum
í hversu Guðmundur var góður afí
barnanna minna. Það má kannski
segja að Guðmundur Srnári og
Reynir Þór hafi meira og minna alist
upp í Skipholti. Það var ekki svo
sjaldan sem afi eða amma hringdu á
fóstudögum og spurðu hvort strák-
amir vildu ekki koma og vera hjá
þeim yfir helgina. Þá smá-pollar og
öll sumrin sem þeir vom í sveitinni
sem vinnumenn.
Ég vil einnig minnast á þomablót-
ið sem við fjölskyldan héldum í
Skipholti í febrúar sl. en þá var Guð-
mundur orðinn mjög
veikur. Hann hafði
mjög gaman af, og
undraðumst við öll
hversu lengi hann sat
frameftir og spilaði
brids. Þetta var síðasta
fj ölskyldusamkoman
þar sem allir gátu kom-
ið og verið með Guð-
mundi.
I miðjum vorverkun-
um, sauðburðurinn
byrjaður, lömbin
hlaupandi um túnin,
gróðurinn allur að
lifna, sveitin skartandi
sínu fegursta sofnar bóndinn á bæn-
um svefninum langa í faðmi eigin-
konu og barna sinna sem hafa hugs-
að svo vel um hann heima að aðdá-
anlegt er og uppfyllt óskir hans.
Nú er búin þessi langa og stranga
barátta Guðmundar við illvígan
sjúkdóm og þrátt fyrir allan söknuð-
inn emm við þó þakklát fyrir að
þraut hans er á enda. Nú þegar tími
er kominn til að kveðja er það sárt
og ekki auðvelt að sjá á eftir ástkær-
um tengdaföður sem í senn var góð-
ur eiginmaður, faðir, afi og langafi.
Elsku Rúna, megi góður Guð gefa
þér og fjölskyldunni allri styrk á
þessum erfiðu tímum
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Liija Smáradóttir.
Það era rúm þrjú ár síðan Guð-
mundur tengdafaðir minn greindist
með þann sjúkdóm sem hefur lagt
hann að velli. Guðmundur var bóndi
af guðsnáð, og fyrir borgax-barn eins
og mig sem lítið skildi af þeim störf-
um sem vinna þurfti til sveita var
gaman að fylgjast með Guðmundi í
bústörfum, hvort sem var við gegn-
ingar eða ef þurfti að hlynna að bú-
peningi var umhyggja hans einstök.
Vinnudagurinn var yfirleitt lang-
ur og strangur, því að mörgu þarf að
hyggja á stóra búi. Því veit ég að
það varð honum mikið áfall að þurfa
PÉTUR KRISTINN
ÞÓRARINSSON
+ Pétur Kristinn
Þórarinsson,
Njálsgötu 34,
Reykjavík, fæddist
að Hrauni í Keldu-
dal við Dýrafjörð
16. nóvember 1922.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans
7. max' síðastliðinn
og var jarðsunginn
frá Kópavogskirkju
föstudaginn 14.
maí.
Kæri Pétur.
Þú varst alltaf kátur
og glaður, hress í viðmóti og lést þér
hvergi bregða.
Ég átti skemmtilegar samræður
við þig í þau fáu skipti er við hitt-
umst en lofað get ég að
þeim mun ég aldrei
gleyma. Þú varst algjör
jólasveinn sumarsins
enda ríkti eilíf kátína í
kringum þig er maður
hitti þig á Húsatúni eða
hjá ömmu og afa. Þú
lést alltaf eins og þú
þekktir mann manna
best og strokaðir með
því út alla feimni.
Þakka þér fyrir allt
sem þú gafst mér með
rausnarlegri nærveru
þinni.
Vertu sæll, kæri
frændi, megi gleði og glaumur fylgja
þér í himnaríki.
Þín frænka
Hulda Hrönn.
í
Elskulegur eiginmaður minn,
KRISTINN HALLBJÖRN ÞORGRÍMSSON,
Túnbrekku 5,
Ólafsvík,
sem andaðist á Sjúkrahúsi Akraness laugar-
daginn 22. maí, verður jarðsunginn frá Ólafs-
víkurkirkju á morgun, föstudaginn 28. maí,
kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ebba Jóhannesdóttir.
MINNINGAR
að bregða búi, en þó huggun harmi
gegn að vita að búið var i góðum
höndum hjá syni hans og tengda-
dóttur.
Hann fékk að vera heima í Skip-
holti síðustu dagana og naut þar um-
önnunar Kristrúnar konu sinnar og
barna sinna, það var honum mjög
mikilvægt og fyrir það var hann
þakklátur. Guðmundur þurfti að
koma reglulega til skoðunar og
dvaldi þá iðulega hjá okkur á Rauða-
læknum, og er það okkur öllum dýr-
mæt minning, ekki hvað síst börnum
okkar.
Elsku Kx-istrán, þinn missir er
mikill, en þú átt stóra fjölskyldu að
og það er dýrmætt.
Að lokum kveð ég þig, heillakarl-
inn minn, þú munt alltaf eiga stóran
hlut í hjarta mínu.
Friður Guðs sé með þér.
Brynjólfur.
Upp skalt á kjðl klífa,
köld er sjávar drífa,
kostaðu hug þinn herða,
hér muntu lífið verða.
Skafl beygjattu, skalli,
þó skúr á þig falli
ást hafðir þú meyja,
eitt sinn skal hver deyja.
(Þórir Jökull.)
í bernskuminningunni er oftar
bjart yfir. Sjá má fyrir sér tvo strák-
pjakka keyra heim heyi innan af
Auram. A eftir vögnunum kemur
hvítur Landrover og gætt er að því
að ekkert fari út böndum. Eftir
langan vinnudag hefur öllu verið
bjargað í hlöðu. Þá er óhætt að slaka
á og leggja á hest. Stundum er riðið
fram í Kirkjuskarð en oftar upp að
Hvítárdal. A heimleiðinni er mátu-
legur halli niður af Kömbunum og
mál að gefa þeim brána tauminn.
Frábæjafóturinn dinglar laus með
síðunni enda er kappsamlega riðið.
Þó era engin lausatök höfð á neinu.
Að hausti er farið til fjalla að
sækja fé. Þá er glatt yfir enda strák-
ar búnir að bíða óþreyjufullir. Sjálf-
kjörinn „kóngur" leiðir þá inn á nýj-
ar víðáttur. En hér skulu menn
standa sína „plikt“ eins og áður,
engin lausatök. Að kvöldi er óhætt
að lyfta sér upp. Rétt er þó að hafa
skynsamleg mörk.
Nú þegar vetur linar tökin og
grös lifna vakna slíkar minningar
enda hvarflar hugurinn oft í heima-
byggðina um þetta leyti. En nú er
hann Gvendur fóstri minn fallinn í
valinn og tekur ekki framar þátt í
vorkomunni. Það var mannbætandi
fyrir ungling að kynnast Guðmundi
Kristmundssyni. Þótt ekki yrði sam-
felld dvöl mín í Skipholti lengri en
tvö sumur urðum við nánir upp frá
því og fylgdumst með högum hvor
annars, þó að oft hafi fjarlægðimar
verið miklar. Stundum var hann
kallaður Gvendur ríki en það viður-
nefni átti þó sennilega meira sögu-
legar en efnahagslegar skýringar.
Engu að síður var hann ríkur af
mörgum mannlegum eiginleikum
sem hollt var að kynnast. Það var
ekki menntun sem hægt er að sækja
á skólabekk heldur miklu fremur
innsýn í það hvað hugtök eins og
samviskusemi, áreiðanleiki, trá-
mennska og dugnaður merkja. 011
hans störf, hvort sem þau vora fyrir
hann sjálfan eða aðra, bára með sér
þessar dyggðir. Hugurinn var kvik-
ur og tilsvörin oft snörp. Engu að
síður var Gvendur einstaklega glað-
sinna og geðgóður maður sem best
mátti sjá á því hversu vel börnum og
unglingum leið í návist hans. Þau
gengu fúslega með honum til allra
verka enda býr lengi að fyrstu gerð.
Sjaldnast talaði hann um æsku sína
enda ekki gjarn á að flíka tilfinning-
um. Þó hefur líklega sú raunvera-
lega lífsbarátta hert á baráttuþrek-
inu og metnaðinum fyrir því að
koma sér áfram og verða dugandi
bóndi. Menn skulu ekki beygja skafl
þó skúr á þá falli. Með dugnaði og
samviskusemi era flestir vegir fær-
ir, eins og búskapur í Skipholti ber
með sér. Máltækið segir að fé sé
jafnan fóstra líkt. Við gott atlæti og
natni skilar það húsbónda sínum
góðum afurðum og þar með fullvissu
um að rétt sé að farið. í því mátti
finna lífsnautn bóndans í Skipholti.
Farðu sæll, fóstri minn.
Ólafur Sigurgeirsson.
+ Guðrún Gísla-
dóttir fæddist í
Hvammi á Barða-
strönd 31. ágúst
1914. Hún lést á
hjúkrunar heimilinu
Skógarbæ 15. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Gísli Gíslason, f. 18.
september 1879, d.
15. nóvember 1923,
og Salóme Guð-
mundsdóttir, f. 11.
apríl 1884, d. 1938.
Systkini Guðrúnar
eru Hákonía, Gísli,
Kristján Pétur (lést ungur),
Guðmundur, Gunnar og Hjalti
(látinn).
Guðrún giftist- 16. febrúar
1952 Jóhannesi Hallssyni,
bónda á Ytra-Leiti á Skógar-
strönd, f. 28. október 1906, d. 9.
maí 1994. Áður eignaðist Guð-
rún tvö börn í fyrra hjónabandi
með Gunnlaugi Gísla Marteins-
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfínn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Okkur frændsystkinin langar til
að minnast hennar ömmu okkar í
örfáum orðum. Hún var alltaf svo
góð og vildi öllum vel enda þótti öll-
um vænt um hana á einn eða annan
hátt. Nú er hún dáin en við huggum
okkur með þeirri hugsun að nú séu
þau saman, amma og afi.
Amma vildi allt fyrir okkur gera
og var hún mjög vinnusöm og ósér-
hlífin allt sitt líf. í sveitinni í gamla
daga passaði hún alltaf að hafa nóg
fyrir alla að borða og iðulega settist
hún ekki niður við borðhaldið, held-
ur lét aðra ganga fyrir. Hún var
blíð og geðgóð og ætíð stutt í hlát-
urinn. Við kveðjum ömmu með
söknuði og þakklæti í huga. Nú
ertu komin á stað þar sem þér líður
vel og við vitum að afi tekur vel á
móti þér.
Þú skalt vera stjama mín drottinn
yfir dimm höf
yfir djúpa dali
og eyðimerkur
ég geng í geisla þínum
og eitt sinn mun geisli þinn verða að gullstiga
þar sem ég geng upp fagnandi skrefum
(Ragnhildur Ófeigsdóttir.)
Blessuð sé minning þín.
Aðalsteinn Már, Sigríður
Vilborg og Heiðrún Hlín.
Ég á þannig minningar um Guð-
ránu á Leiti að í huga mínum er
hún húsmóðir í sveit eins og þær
gerðust bestar um miðja öldina.
Húsmóðir, húsfreyja, með stóram
staf. Ekki bóndi eins og nútíminn
kallar konur í sveit, þó gekk hún til
allra verka úti jafnt sem inni, en
mér segir svo hugur að húsmóður-
nafnið hafi henni líkað best. Guðrán
Gísladóttir frá Ytra-Leiti á Skógar-
strönd lést í Reykjavík 15. maí sl.
eftir nokkurra ára veikindi sem
fylgja gjarnan ellinni, hefði orðið 85
ára á þessu ári svo aldurinn var
orðinn hár.
Ýmsar minningamyndir hafa leit-
að á hugann þessa daga síðan hún
lést, þær minningar era allar ljúfar
og góðar. Ég kom fyrst að Ytra-
Leiti til þeiri-a hjóna Guðrúnar og
Jóhannesar Hallssonai' síðla árs
1959. Ég man að okkur var tekið
með mikilli hlýju. Jóhannes ánægð-
ur og stoltur af að endurheimta
frænda sinn að austan, fá hann til
ráðunautastarfa á æskuslóðunum.
Guðrán hógvær að venju og ég
naut svo sannarlega góðs af fagnað-
arfundunum. Auk þess hafði Jó-
hannes komið í fjárkaupaferð á
syni, f. 15. ágúst
1906, d. 1979; Gísla,
f. 8. nóvember 1942,
kvæntur Sólveigu
Ingvadóttur, og
Onnu Margréti, f. 4.
febrúar 1944, gift
Klemenz Egilssyni.
Gekk Jóhannes
þeim í föðurstað.
Guðrún og Jóhann-
es eignuðust tvö
börn; Magnús, f. 14.
júní 1947, ókvænt-
ur, og Jófríði, f. 4.
maí 1951, sambýlis-
maður Friðrik Jóns-
son. Bamabörnin em sex og
bamabarnabörnin fjögur.
Guðrún og Jóhannes bjuggu
á Ytra-Leiti til ársins 1986 er
þau fluttu til Reykjavíkur og
var heimili þeirra þar í Hólm-
garði 50.
Utför Guðrúnar fór fram frá
Bústaðakirkju föstudaginn 21.
maí.
æskuheimili mitt og við Guðrán
sýslungar að upprana. Þessu hélt
Jóhannes vel til haga, hann hafði
alla tíð áhuga á öllu er að búskap
laut og öllum mannlegum samskipt-
um. Forlögin höguðu því þannig að
unga konan Guðrán Gísladóttir frá
Hvammi á Barðaströnd kom til Jó-
hannesar á Ytra-Leiti með tvö lítil
börn, árið 1946. Það var gæfa
þeirra beggja. Seinna bættust þeim
tvö börn í búið og árin á Leiti urðu
fjöratíu.
Ég sagði frá fyrstu heimsókn
minni þangað, en ferðirnar urðu
margar. Nokkuð fastur liður að
fara eina sumarferð með börnin,
gjaman þegar amma þeirra, systir
Jóhannesar, var hjá okkur. Þá
dvaldi hún hjá bróður sínum og
mágkonu í nokkra daga og naut
þess að vera í sveitinni.
I þessum ferðum kynntumst við
andblæ heimilisins. Allt var hreint
og snyrtilegt og fallega var lagt á
borð, annaðhvort í stofu eða eld-
húsi. Húsmóðirin oft þreytt en æv-
inlega snyrtileg til fai-a, hafði
gjaman svuntuskipti þegar gesti
bar að garði. Ekki urðu börnin út-
undan og ekki talað niður til þeirra,
þeim var sýnd sama virðing og
þeim fullorðnu og það sem meira
var, Guðrán var svo mikil nútíma
kona að hún átti ævinlega Sinalco
og Appelsín, sem hún sótti í búrið
fyrir ungviðið. Slíkur lúxus var ekki
á borðum daglega þá.
Það er stundum sagt að böm og
unglingar séu gamlar sálir, að þau
hugsi eins og aldraðir. Ég vil snúa
þessu við og segja að Guðrún og Jó-
hannes hafi verið ungar sálir, þau
áttu svo gott með að ræða við börn
sem jafningja. Það var einmitt
þetta sem átti svo vel við Eystein,
son okkar, þegar hann fékk að vera
í sveit á Leiti, þar vora allir jafnir
og hann naut þess að tala við alla
og vera einn af „köllunum" í sveit-
inni, þótt ungur væri. Og mikið leið
honum vel hjá þeim hjónunum og
Magnúsi syni þeirra.
Seinna þegar við heimsóttum þau
hjónin að Hólmgarði 50, þar sem
þau áttu heimili eftir að þau fluttu
suður urðum við vör við að bömin í
öðrum íbúðum hússins komu í
heimsóknir til að ræða málin og
kölluðu þau ömmu og afa. Það er
erfitt að minnast látins einstaklings
án þess að maki hins látna komi við
sögu. Því hefur mér einnig orðið
tíðrætt um Jóhannes, svo eðlilegt
er að hugsa um þau saman. Að lok-
um áttu þau það sameiginlegt að
kveðja þetta jarðlíf í sömu vikunni í
maí, í gróanda vorsins. Það vora
fimm ár á milli andláts þeirra. Við
hugsum til þeirra með þakklæti og
virðingu.
Að leiðarlokum sendum við hjón-
in og okkar fólk innilegar samúðar-
kveðjur til allra ástvina þeirra og
óskum þeim alls góðs.
María S. Gísladóttir.
GUÐRUN
GÍSLADÓTTIR