Morgunblaðið - 09.07.1999, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. JÚLÍ 1999 45

■'
I

4
var stórt í sniðum. Kannski áttuðu
sig ekki allir á því vegna þess að
Erla var hógvær að eðlisfari og ekki
þeirrar gerðar að baða sig í sviðs-
ljósi, hún kaus að vinna góðu verkin
sín í kyrrþey. Það vakti athygli
hversu gott og innilegt samband var
innan fjölskyldunnar, allt líf Erlu
snerist um ástvinina hennar sem hún
bar á höndum sér alla tíð, fyrst og
síðast í hlutverki gefandans. Sagt er
að augu manna séu spegill sálarinn-
ar. Að horfa í tindrandi fallegu
bi-únu augun hennar Erlu var ævin-
týri líkast, blæbrigðin voru með ólík-
indum og eftirtektarvert var hversu
spurul þau voru oft á tíðum rétt eins
og hjá litlu barni.
Eftir stórhátíðir jóla og áramóta
tók við enn ein stórhátíðin sem var 8.
janúar, afmælisdagurinn hennar
Erlu, sem hún hélt ávallt upp á með
mikilli reisn. Minnisstæður verður
síðasti afmælisdagurinn hennar en
þá fluttu barnabörnin ömmu sinni
fallega kveðju og Erla mín klikkaði
ekki fremur en venjulega þar sem
hún stóð álengdar, feimin, rjóð og
undirleit rétt eins og unglingsstúlka
á leið á fyrsta stefnumót. A ættar-
mótunum okkar var engu líkara en
að unglingsstúlka væri á ferð, kyn-
slóðabil fannst ekki í orðabókinni
hennar.
Hér ska! staðar numið, mér er
ekki grunlaust um að Erlu mislíki að
um sig verði skrifað langt mál. Hún
hefur nú lagt upp í ferðalagið sem
bíður okkar allra, hún á þar stefnu-
mót við vininn sinn sem hún tregaði
alla tíð og heimkomunni þarf hún
ekki að kvíða. Við Magga þökkum
henni öll þau yndislegu ár sem við
áttum með henni og vottum Arndísi,
Hildi og Óla ásamt mökum, börnum
og ástvinum öllum okkar dýpstu
samúð.
Vertu kært kvödd og Guði falin.
Ólafur Ág. Þorsteinsson.
Þær eru margar minningarnar,
sem streyma upp í hugann þegar ég
kveð gamla vinkonu. Erlu Haralds-
dóttur kynntist ég fyrst í 6. bekk
Miðbæjarbarnaskólans. Síðan áttum
við samleið í Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga. Við vorum sex vinkon-
ur sem héldum mest saman og erum
við Inga nú einar eftir af þeim hópi.
Reykjavík var lítil borg á þessum
tíma, foreldrar okkar þekktust og
fylgdust með okkur, glöddust með
okkur á góðum stundum og heimili
þeirra stóðu okkur opin.
Erla var dugleg og kjarkmikil
telpa, en ekki varkár að sama skapi
eins og þegar hún hoppaði af vegg
beint ofan í gróðurreit í garðinum að
Laufásvegi 33. Þá skarst hún illa á
fæti og er mér nær að halda, að fót-
urinn hafi aldrei orðið jafngóður.
Erla var lagleg kona með móbrún
augu, dökkt hár, glaðleg á svip og
samsvaraði sér vel. Hún var manna
kátust í góðum hópi. Alltaf var hún
vel klædd enda smekkvis eins og
hún átti kyn til. Faðir hennar, Har-
aldur Árnason kaupmaður, rak fal-
legustu verslunina í Reykjavík. Hún
var samviskusöm og mátti ekki
vamm sitt vita.
Erla lauk gagnfræðaprófi en fór
ekki í langskólanám. Síðar dvaldi
hún bæði í Danmörku og á
Englandi. Gísli Ólafsson læknir var
skólabróðir okkar í gagnfræðaskól-
anum og þá voru þau Erla „á föstu“
eins og unglingarnir í dag orða það.
Síðar lágu leiðir þeirra saman eftir
að Gísli var orðinn læknir og giftust
þau. Þau dvöldu svo í Ameríku þar
sem Gísli lauk framhaldsnámi.
Eftir heimkomuna bjuggu þau
fyrst að Laufásvegi 33, en fluttu síð-
ar í Miðtún 90 þar sem heimili
þeirra stóð síðan. Þau eignuðust
þrjú börn, átta barnabörn og eitt
barnabarnabarn. Heimilið og fjöl-
skyldan stóðu Erlu næst. Hún var
ánægðust ef fólk var í kringum hana
en leiddist að vera ein. Ekki var hún
fyrir að láta á sér bera, en eins og
börn hennar segja þá var mamma
alltaf fyrst að aðstoða ef eitthvað
bjátaði á. Erla fór ekki varhluta af
sorgum lífsins. Foreldra sína missti
hún langt um aldur fram, með stuttu
millibili, og Gísli lést snögglega á
besta aldri.
Við Erla áttum það til að fíflast
eins og krakkar. Og hvað er betra
en geyma barnið í sjálfum sér? Það
gerði Erla. Eg og börn mín sendum
börnum Erlu og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur, þau geta
nú þakkað fyrir að hafa átt svo góða
móður. Systrum hennar, Jóhönnu og
Kristínu, votta ég samúð mína, svo
og öðrum aðstandendum.
Blessuð sé minning Erlu Haralds-
dóttur.
Sigfríður Nieljóníusdóttir.
Núna þegar náttúran skartar sínu
fegursta bærast vonir og væntingar í
hjörtum okkar. Við horfum björtum
augum til framtíðar og lífíð verður
allt léttara. Þá hættir manni oft til að
gleyma öllu andstreymi og að sorgin
gæti komið fyrirvaralaust.
Þannig var það á fallegu og björtu
sumarkveldi að Amdís vinkona min
tilkynnti mér lát móður sinnar. Mig
setti hljóða. Það er einhver tómleika-
kennd sem sækir á hugann þegar
vinir manns hverfa héðan. Dauðinn
kemur oft fyrirvaralítið. Þannig var
það með Erlu. Það er sárt að þurfa
að sjá á eftir kærum vini yfir móð-
una miklu, en ljúfar minningar um
liðnar samverustundh' hlýja okkur
um hjartarætur.
Fyrir um 40 árum átti ég því láni
að fagna að kynnast Erlu og Gísla og
börnum þeirra. Þau tóku mér af
slíkri hlýju að mér leið strax vel í ná-
vist þeirra. Það var alltaf gott að
koma á fallega heimilið þeirra í Mið-
túninu og þaðan á ég margar góðar
minningar. A skólaárum okkar Arn-
dísar var alltaf eitthvð skemmtilegt
að gerast og Erla tók þátt í því með
okkur. Hvort sem um var að ræða
bíó- eða ballferðir eða bara eitthvað
sem okkur datt í hug beið hún okkar
með eitthvert góðgæti og sátum við
oft og spjölluðum fram eftir nóttu.
Hún tók þátt í öllu sem við gerðum
og gaf okkur góð ráð þegar á þurfti
að halda. Okkar leyndarmál voru vel
geymd hjá henni. Ég minnist þess
líka þegar við vinkonurnar, svolítið
ærslafullar á stundum, stilltum allt á
hæsta þegar við hlustuðum á „goðin“
okkar, Bítlana. Við sungum og döns-
uðum undir háværri músíkinni og
Erla mátti umbera þennan ærsla-
gang okkar. Svona eftir á að hyggja
höfum við áreiðanlega verið alveg að
æra hana, en hún hafði bara gaman
af þessu og sagði þetta tilheyra okk-
ar kynslóð. Við höfum oft minnst á
þessi skemmtilegu ár og hlegið mik-
ið.
Erla var heimavinnandi húsmóðir.
Hún annaðist heimili sitt og fjöl-
skyldu af mikilli alúð. Hún var heil-
steypt kona, glaðlynd og jákvæð,
umburðarlynd og umhyggjusöm. A
gleðistundu var hún kátust allra og
fannst gaman að hafa líf og fjör í
kringum sig. Börn hennar, tengda-
börn, barnabörn og barnabarna-
barnið voru sólargeislarnir í lífi
hennar, sem hún umvafði ást og um-
hyggju. Það eru forréttindi að hafa
kynnst slíkri konu og fyrir það er ég
þakklát.
Sár er söknuðurinn hjá ættingjum
og vinum en sárastur þó hjá fjöl-
skyldunni sem hefur söknuðinn nú
sem forunaut. Þegar tíminn hefur
mildað sárasta tregann mun standa
eftir minningin um góða konu sem
fékk að halda reisn sinni til hinstu
stundar.
Elsku Arndís, Hildur, Ólafur og
fjölskyldur ykkar, ég og fjölskylda
mín vottum ykkur okkar dýpstu
samúð og megi algóður Guð styrkja
ykkur og styðja í þeirri miklu sorg
sem þið nú líðið.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
sinn ávöxtinn þúsundfalda,
og Ijós þeirra skín í þjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
(Einar Ben.)
Jónfna.
HENRIK
LUND
+ Henrik
fæddist
landi 5. mars
Hann lést í
mörku hinn 2._ júlí
sfðastliðinn. títför
hans fer fram í dag,
föstudaginn 9. júlí, í
Nakskov á Lálandi.
„Traditioner skal
holdes.“ Þannig var
stundum upphafið á
bréfunum til mín frá
honum Henrik. Það er
að segja þeim bréfum
sem komu til mín í maí
hvert ár. Og í þessum bréfum voru
þurrkaðar bláar animonur, þær
fyrstu sem höfðu spi'ungið út í garð-
inum hans. Þessi látlausu blóm voru
send um langan veg til að gleðja mig
og minna mig á ljóð Kaj Munks: „Du
lille animone - hvor er din skaber
stor.“ En hann vissi hvílíkt dálæti ég
hafði á skáldprestinum danska enda
hafði hann þýtt leikrit eftir mig um
þann mann.
Þær voru svo indælar „tradisjón-
irnar“ sem við Henrik komum okkur
upp en í tæp 30 ár var ég svo lánsöm
að eiga hann fyrir vin. Það æfintýri
hófst með því að ég var í söngtímum
hjá systur hans, Göggu Lund. En
hún kenndi hér við Tónlistarskólann
í mörg ár og var Reykvíkingum
kunn, bæði sem þjóðlagasöngkona
og frábær kennari. Éf svo bar við að
ég var síðasti nemandinn þann dag
komum við Gagga okkur fyrir í litlu
kaffistofunni og röbbuðum. Hún
sagði mér frá bróður sínum. yHenrik
dreymir um að komast til Islands“
sagði Gagga. „Hann var aðeins átta
ára gamall þegar foreldrar okkar
fluttu aftur til Danmerkur. En hér í
Reykjavík erum við systkinin fædd.“
Faðir þeirra Michael Lund apó-
tekari kom hingað til landsins ný-
kvæntur með sína ungu brúði árið
1899 og settust þau að í hjarta
Reykjavíkur við sjálfan Austurvöll
en þar var Reykjavíkurapótek til
húsa sem Landsímahúsið stendur
nú. Börn apótekarahjónanna voru
þrjú: Engel (Gagga), Henrik og Lisa.
Þau voru látin sofa miðdegislúrinn
sinn í barnavagni sem staðsettur var
undir Alþingishúsinu. „Það getur
verið ástæðan fyrir þeirri ofurást
sem við öll höfum fengið á þessu
landi“ sagði Gagga hlæjandi. „Hen-
rik hefur sagt mér að í draumum sín-
um sé hann svo oft staddur á Is-
landi.“ Samt hafði bróðirinn ekki
komið hingað síðan hann var 19 ára;
þá fékk hann í stúdentsgjöf að fá að
ferðast til síns heittelskaða lands og
dvelja sumarlangt hjá móðursystur
sinni sem var Georgia Björnsson,
kona Sveins Björnssonar, þáverandi
Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Áratöng reynsla.
Sverrir Olsen,
útfararstjóri
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri
Útfararstofa Islands
SuðurhUð 35 ♦ Sími 581 3300
Þegar andlát ber að höndum
Útfararstofan annast meginhluta allra útfara
á höfuSborgarsvæóinu. Þar starfa nú 15 manns
við útfararþjónustu og kistuframleiöslu.
Alútleg þjónusta sem byggir á langri reynslu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf. ^(L _ „
Vesturhlíð 2 - Fossvogi - Sími 551 1266
forseta.
Ég spurði kennar-
ann minn hversvegna í
ósköpunum hún væri
ekki búin að bjóða þess-
um bróður sínum að
koma til íslands.
„Hvernig get ég það?“
Spurði Gagga. „Ég bý í
einu herbergi með að-
gang að eldhúsi.“ Það
yrði einum of þröngt
fyrir þau hjónin að sofa
í flatsæng á gólfinu hjá
mér.“ „Þau geta verið
hjá mér - nóg pláss,“
sagði ég staffírug enda
nýfráskilin svo eitthvað hafði
rýmkast um í íbúðinni.
Og svo komu þau Henrik og hans
indæla kona, Kimes. Og hvílíkt sum-
ar við áttum saman! „Líttu á Hen-
rik“ sagði Gagga stundum á ferða-
lagi okkar um landið. „Hann er svo
„idjotiskur“ þegar hann er svona
hamingjusamur. Einhver þúfa á
Holtavörðuheiðinni verður að dýr-
mætu undri bara af því hún er ís-
lensk. Svo var hann að reyna að
sannfæra Kimes um að Þingvellir
væru nafli veraldarinnar.“ Hún bað
bróður sinn um að hætta að haga sér
eins og kjáni og segja sér heldur
eitthvað sem hann gæti fundið að ís-
landi og íslendingum, ekki gæti
þetta allt verið alveg svona dásam-
legt. Henrik setti hljóðan, hugsaði
sig um og sagði síðan að það eina
sem hann gæti fundið að landi og
þjóð væri hvað kaffið væri þunnt á
hótelunum. Enda gekk hann alltaf
með umslag fullt af Neskaffi sem
hann laumaði útí bollana okkar með
þeim ummælum að ekkert væri jafn
sorglegt og þunnt kaffi.
Hann Henrik talaði íslensku og
það svo óvenju skemmtilega ís-
lensku. Það var nokkurskonar sam-
bland af götustrákamáli frá aldamót-
unum sem hafði geymst í minni hans
frá æskuárunum og gerði hann svo
yndislega flámælskan; svo hjálpaði
ást hans og aðdáun á íslenskum ljóð-
um til við að gera orðaforða hans á
ástkæra ylhýra málinu mjög fjöl-
breytilegan. „Gunna, þetta er veg-
legur ís“ sagði hann einhvemtíma
við mig. „Hvaðan hefur þú þetta
orð?“ Spurði ég. „Nú VEGLEG jörð
vor áa er“ sagði minn maður og fékk
sér annan skammt af ísnum. En
virðing hans fyrir ÍSLAND
FARSÆLDA FRON var slík að
hann tók alltaf út úr sér skrotöfluna
og henti henni áður en hann flutti
fyrir mig það fagra ljóð Jónasar sem
Legsteinar
í Lundi
v/Nýbýlaveg
■Y
5QLSTEINAK 564 3555
hann auðvitað kunni utanað öll er-
indin. „Gvendur Jóns og ég“ var
mikil uppháhaldsbók hjá Henrik.
Þar segir höfundur frá prakkara-
strikum og uppákomum stráka í
Reykjavík um aldamótin. Það var
svo margt sem vinur minn kannaðist
við í þeirri bók frá æskuárum sínum.
Eitt sinn skrifaði hann mér og spurði
mig á hvaða aldri strákar á íslandi
hættu að vera „pottormar" og yrðu
bara að venjulegum strákum. Ég
svaraði honum um hæl að eigi vissi
ég það svo gjörla. Hins vegar þekkti
ég einn Dana, virðulegan lögfræðing
sem væri kominn hátt á áttræðisald-
ur en væri samt ennþá „pottormur“.
Ég fékk fljótlega svar frá Henrik
Lund þar sem hann upplýsti mig um
það að ef það væri hann sem ég ætti
við þá skyldi ég vita það að hann
hefði aldrei verið „pottormur" í
Reykjavík. Hann hefði átt öngul sem
hann hefði veitt marhnúta á af ís-
landsbryggju, þessvegna hefði hann
verið kallaður „heldristrákur" af
þeim sem veiddu bara á beygðan
títuprjón.
„Traditioner skal holdes“ sögðum
við hvort við annað á leið okkar út á
Snæfellsnes. En það var ein okkar
ljúfasta tradisjón að heimsækja
Tryggva vin okkar Jónsson á Arnar-
stapa. I öllum heimsóknum Henriks
til íslands vorum við vön að fara í
þessar heimsóknir. Djúp virðing og
vinátta hafði myndast milli þessara
ólíku manna. Fiskimannsins íslenska
og danska lögfræðingsins. Henrik
var vanur að bjóða okkur upp á
kvöldverð á Búðum og síðan var
keyrt yfir að Arnarstapa í bjartri
sumarnóttinni og sungið mikið. ís-
lenski þjóðsöngurinn var venjulega
sunginn af fullri djörfung með tár-
votum augum strax og sást yfir að
Stapanum. Svo hjöluðu þeir í aftur-
sætinu, gömlu mennirnir. Eitt sinn
heyrði ég Tryggva bera upp undar-
lega spurningu við vin sinn: „Ef þú
ættir þess kost, Henrik, að lifa lífi
þínu aftur, mundir þú þá þiggja
það?“ „Nei“ svaraði Henrik af djúpri
sannfæringu. „Ég mundi vilja lifa
allt öðru lífi - en með sömu kon-
unni.“ Hann Tryggvi á Stapa sagðist
vera á sama máli og vinur hans. Báð-
ir höfðu þeir misst lífsförunautinn
sinn fyrir mörgum árum en falleg
var ástarjátningin þeirra sögð þar í
helgi næturinnar undir Jökli.
Eg er ekkert hissa þótt pottorm-
arnir á Islandsbryggju kölluðu hann
Henrik „heldristrák“. Því alla tíð var
hann eins og aðalsmaður í fasi og
framkomu. Ég horfi nú á síðustu
bláu animonuna sem mér var send í
bréfí þann 24. maí síðastliðinn. Og ég
hugsa hvílík forréttindi það eru að
hafa átt að vini mann eins og Henrik
Lund. Guð blessi minningu hans.
Guðrún Ásmundsdóttir.
3lómabú3
m
Öai^SsKom
v/ Possvogskif'kjugarð
Sími: 554 0500
+
Okkar kæri,
EIÐUR BALDVINSSON,
áður til heimilis f Aðalstræti 14,
Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð miðvikudaginn
7. júlí.
Útförin fer fram frá Höfðakapellu fimmtu-
daginn 15. júlí kl. 13.30.
Aðstandendur.
Lokað
Skrifstofa Lífeyrissjóðs bankamanna verður lokuð föstudaginn
9. júlí, frá kl. 13.00, vegna útfarar Árna Sigurjónssonar fv.
framkvæmdastjóra.
Lífeyrissjóður bankamanna,
Suðurlandsbraut 24.