Morgunblaðið - 15.08.1999, Síða 22

g" (KMM T0uí)Á .ðf 9tK)ÁÖtmí)f)fí
22 SUNNUDAGUR 15. ÁGÚST 1999
MORGUNBLAÐIÐ
„Ef rétt er að mér farið er ég ágæt. Ég hef ríka réttlætiskennd
og ætlast ekki til að mér sé rétt neitt fyrirhafnarlaust upp í hend-
---------7-----------------------------------------------------------
urnar. Eg hef þurft að hafa mikið fyrir mínu og fínnst það sjálf-
sagður hlutur en ég er ekki sú sem ber að fyrra bragði. Hins veg-
ar læt ég ekki slá til mín oftar en einu sinni og ég líð ekki að valt-
að sé yfír mig hafí ég rétt fyrir mér. Hafí ég rangt fyrir mér við-
______ 7~
urkenni ég það og get þá beðist fyrirgefningar. Eg held að ég sé
bara ágætis kerling.“ Þannig lýsti Sæunn Axelsdóttir, 57 ára út-
--------------------7------------------------------------------------
gerðarkona í Olafsfírði, sjálfri sér í samtali við Steinþór
Guðbjartsson þegar hann tók hús á henni ásamt Kristjáni
Kristjánssyni ljósmyndara í vikulok.
Morgunblaðið/Kristján Kristjánsson
MIKLIR mögxileikar eru varðandi hótelið og eftir að sex bjálkahús
voru tekin í gagnið fyrr í sumar geta þau auðveldlega tekið á máti 50
manna hdpurn í gistingu og fæði.
SÆUNN AXILSDÓTTIR. ÚTGERÐARKONA í ÓLAFSFIRÐI,
LftTUR EKKI SEGJA SÉR FYRIR VERKUM
s II \N \ \1 I s
FISKVERKUN
'fi
Morgunblaðið/Kristján Kristjánsson
SÆUNN Axelsddttir keypti sér trillu fyrir 19 árum og hefur ásamt eiginmanni og sonum byggt upp öflugt fyrirtæki í
Ólafsfirði. Hins vegar er það kvdtalaust og framhaldið dljdst.
Ég er bara
kerling
ÆUNN hefur verið áber-
andi í fréttum síðan fjöl-
skyldufyrirtækið Sæunn
Axels ehf. í Ólafsfírði sagði
upp öllu starfsfólki, um 70
manns, í fiskvinnslunni í kjölfar út-
hlutunar 1.500 tonna byggðakvóta
Byggðastofnunar um síðustu mán-
aðamót. Ólafsfjörður fékk ekki bita
af þeirri sneið. Þá sagði Sæunn við
Morgunblaðið að útlit væri fyrir að
fyrirtækinu, sem á engan kvóta,
yrði lokað fyrir fullt og allt í Ólafs-
firði. Þegar fyrirtækið fór úr leigu-
húsnæði í Reykjavík í vor var gert
tilboð með öðrum í fiskverkunarhús
í Þorlákshöfn en Sæunn segir ekki á
döfinni að flytja fyrirtækið til Þor-
lákshafnar. „Það hefur aldrei verið
ætlunin en við rísum upp núna því
okkur finnst að verið sé að svæla
okkur í burtu. Það er verið að gera
okkur ókleift að halda rekstrinum
áfram héma. I þrjú ár hef ég verið
eins og betlikerling með staf, farið
allar leiðir til að reyna að fá lán eins
og annað fólk en án árangurs. Ég
hef aldrei beðið um neitt að gjöf en
svo horfir maður upp á að öðrum er
fært á silfurfati fyrirhafnariítið og
ekki verður lengur unað við þessa
meðferð á okkur. Frekar en aðrir
hef ég ekki minnstu hugmynd um
hvert stefnir í þessu máli og hverjar
lyktimar verða því ómögulegt er að
segja til um það en við ætlum að
reyna að ná rétti sem af okkur hef-
ur verið tekinn. Ég fer ekki héðan
sjálfviljug - uppgjöf kemur ekki til
greina."
Kjarnorkukona á sjóinn
um fertugt
Það er kraftur í „þeirri gömlu“
eins og hún segist alltaf vera kölluð
og hún segir að krafturinn hafi
ávallt verið fyrir hendi. Skólagang-
an var hefðbundin; Sæunn tók mið-
skólapróf og 18 ára fór hún í hús-
mæðraskóla í einn vetur. Þá var
komið að vinnumarkaðnum og byij-
að við verslunarstörf en tvítug gift-
ist hún Ásgeiri Ásgeirssyni og tók
viljug að sér húsmóðurstarfíð. Þau
eignuðust fjóra drengi sem allir
hafa komið að rekstri fjölskyldunn-
ar. Ásgeir Logi fæddist 1963, Axel
Pétur 1965, Sigurgeir Frímann
1967 og Kristján Ragnar 1977. Axel
Pétur tók við framkvæmdastjóra-
stöðu Sæunnar Axels af Ásgeiri
Loga þegar sá síðamefndi varð
bæjarstjóri í Ólafsfirði snemma árs,
Frímann sér um sölumál og inn-
kaup og Kristján Ragnar fer í Sam-
vinnuháskólann á Bifröst í haust en
hann nam spænsku á Spáni sl. vet-
ur.
„Ég var mest heima meðan þeir
voru að alast upp,“ segir Sæunn.
„Ég var með menn í fæði, heilu
vinnuflokkana, keypti mér prjóna-
vél og prjónaði en lagði kapp á að
vera heima þar til 1980 að ég keypti
trillu með drengjunum mínum. Við
létum Mótun í Hafnarfirði smíða
fyrir okkur trilluna Kristján ÓF 51,
svokallaðan Færeying, sem var 2,3
tonn. Þetta átti að vera gaman hjá
okkur, enda öll með sjómannsblóð í
æðum, en pabbi, sem drukknaði til
sjós 47 ára, var trillusjómaður. Við
eigum líka heima héma uppi í
brekkunni og höfum fjörðinn fyrir
okkur, létum okkur dreyma um
þetta og gerðum drauminn að veru-
leika. Eg og elsti strákurinn fórum
að róa en næstu tveir í röðinni voru
bakhjarlar, annar fór í kaupavinnu
en hinn fór að vinna í frystihúsinu.
Einhverra hluta vegna urðum við
strax alvöru sjómenn. Sóttum í
hvaða veðri sem var, sóttum langt,
fiskuðum vel og höfðum gaman af
þessu. 1982 keyptum við stærri bát,
Sæunni ÓF 7 sem var 9,5 tonn, og
fórum öll að róa en reyndar aðeins á
sumrin. Eldri strákamir þrír vom í
menntaskóla á þessum árum en
komu alltaf heim um helgar og í frí-
um til að vinna eins og skepnur. All-
ir fóm þeir sem skiptinemar til
Ástralíu en sjómennskan og vinnsl-
an stóðu undir kostnaðinum. 1985
var rekstur stærri bátsins þungur
og því tók ég mig upp í janúar og
fór með yngsta strákinn, sjö ára, til
Grímseyjar en þangað höfðum við
farið í þrígang að sumarlagi. Ég
fékk þrjá menn til að róa en var
sjálf í landi og verkaði aflann. Þetta
varð til þess að við björguðum okk-
ur fyrir hom, héldum bátnum og
eigum hann enn. Þegar ég kom frá
Grímsey um vorið vom ákveðin
tímamót hjá okkur. Eldri strákarnir
vom allir í framhaldsnámi og Ás-
geir, maðurinn minn, fór að tala um
hvort við ættum ekki bara að selja
bátana. Byggja okkur sumarbústað
og ég veit ekki hvað. Ég sagði nú
bara við hann: „Sérðu mig einhvers
staðar í sumarbústað?“ Hann gerði
það ekki og þá var ákveðið að
byggja 150 fermetra fiskhús. Þar
ætlaði ég að dunda mér og vera til
friðs. Áður hafði gamall maður lán-
að okkur hús en 1982 byijaði ég að
kaupa 30 kassa úr hverri löndun hjá
togumnum sem fyrirtæki Ásgeirs
átti. Þannig hefur þetta byggst upp
hörðum höndum en við stofnuðum
Sæunni Axels 1989. Litla húsið okk-
ar var löngu spmngið en þá keypt-
um við þrotabú Sævers og gátum
haldið áfram í mjög góðu húsi. Á
þessum tíma voram við farin að
bera okkur meira eftir fiski en áður,
kaupa á mörkuðum eins og til dæm-
is í Þorlákshöfn.“
Urð og grjót
Fyrstu árin kom aðeins fjölskyld-
an að rekstrinum en Sæunn segir að
á ámnum 1987 til 1989 hafi hún
byrjað að ráða annað fólk í vinnu.
„Mamma mín, sem er 91 árs, stóð
með okkur í þessu þegar hún var
áttræð,“ segir hún og bætir við að
mótlætið hafa hert fjölskylduna. |
„Það er mín gæfa að ég hef alla tíð i
þurft að sækja á brattann. Ég segi j
það hreint út að það hefur mikið
verið urð og grjót. Við byrjuðum
smátt en fyrirtækið hefur eflst mik-
ið. Ársvelta Sæunnar Axels er um
800 milljónir króna en auk þess eig-
um við 85% í útflutningsfyrirtækinu
Valeik ehf. í Hafnarfirði sem sér um
allan útflutning okkar fyrir utan út-
fiutning fyrir aðra. Síðan eigum við
hjónin þetta hótel, hótel Brimnes, |
en heildarvelta fyrirtækja okkar er I
um þrír milljarðar. Staðan er þessi j
vegna þess að við höfum þurft að
hafa ofboðslega mikið fyrir hlutun-
um, eflst við hverja raun. Þetta hef-