Morgunblaðið - 03.02.2000, Qupperneq 53

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2000 53
MINNINGAR
SNJOLAUG
GUÐRÚN
S TURL UDÓTTIR
+ Snjólaug Guðrún
Sturludóttir
fæddist í Reykjavík
12. janúar 1955. Hún
lést á Landspítalan-
um 21. janúar síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Langholtskirkju 28.
janúar.
, Hún Lóla er dáin.
Ég trúi því varla.
Þetta átti auðvitað
ekki að koma á óvart,
því hún var búin að
heyja harða baráttu í flmm ár, eða
frá því hún greindist með þennan
ógurlega sjúkdóm sem engu eirir.
Lengst af vildi maður bara ekki
trúa öðru en að henni batnaði. Líf-
ið hefur sannarlega ekki alltar far-
ið mjúkum höndum um hana Lólu.
Hún giftist ung bróður mínum
Didda. Þá hófst vinátta okkar sem
haldist hefur alla tíð síðan. Þau
eignuðust strákinn sinn hann Eir-
ík, og lífið virtist blasa við ungu
hjónunum. En í einu vetfangi
missir hún mann sinn í hörmulegu
bílslysi og hún orðin ekkja, 26 ára
gömul og Eiríkur föðurlaus fimm
ára. Þetta voru erfiðir tímar, en
Lóla hélt ótrauð áfram. Hún starf-
aði áfram sem flugfreyja eins og
hún hafði gert áður. En gæfan
blasir aftur við þegar hún kynnist
Helmut sínum nokkrum árum síð-
ar. Þau flytja í Glaðheimana þar
sem þau búa í mörg_ ár og þar
eignast þau son sinn Óskar Jósef.
En eftir því sem sjúkdómurinn ág-
erist, þá er fyrirséð að skipta þarf
um búsetu og flytja þau þá í Goð-
heima, þar sem það auðveldaði
Lólu að komast ferða sinna. Hún
var þá farin að vinna sem ritari yf-
irflugfreyju hjá Flugleiðum, þar
sem hún vann á meðan þrek entist,
þá oft fársjúk, en hún ætlaði aldrei
að gefast upp. Ég veit að þetta
starf mat hún mikils, að fá að vera
í tengslum við flugið, sem henni
þótti svo vænt um. Ég vil fyrir
hönd hennar þakka yfir- og eftir-
litsfreyjum, svo og öðru samstarfs-
fólki einstaklega Ijúft samstarf.
Þessi tími var henni afar dýrmæt-
ur.
Elsku Helmut, Eiríkur, Óskar,
Sólveig, Sturla, systkini og fjöl-
skylda Helmuts í
Austurríki, ég sendi
ykkur mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur,
og bið algóðan Guð að
styrkja okkur öll í
sorginni. Elsku Lóla
mín, ég á eftir að
sakna þín svo mikið,
en ég er þess fullviss
að nú ert þú komin á
betri stað og laus við
allar þjáningar. Guð
veri með þér.
Þín vinkona,
Guðrún.
Snjólaug Sturludóttir, vinkona
mín, er látin aðeins hálffimmtug að
aldri. í strangasta skilningi vorum
við kannski aldrei meira en kunn-
ingjar, þótt við hefðum þekkst í
meira en tuttugu ár, en nú þegar
mér er ljóst að ég fæ aldrei aftur
að spjalla við hana geri ég mér
grein fyrir að hún var mikilvægur
hluti af lífi mínu. Sumt fólk er ein-
faldlega þannig og Lóla var þann-
ig. Hún kunni að meta lífið og ef
sanngirni væri til hefði hún fengið
að njóta lífsins lengur - ekki bara
sín vegna heldur vegna allra
þeirra sem nutu þeirra forréttinda
að þekkýa hana.
Eg skrifa þessar fátæklegu línur
fyrir hönd allra vina minna sem
þekktu Lólu en munu ekki leyfa
sér þá sjálfsvorkunn sem ég geri,
að leita útrásar fyrir söknuð sinn
með blaðaskrifum. Ég minnist
þess með þeim hvernig hún kunni
að gleðjast yfir góðri tónlist og
góðum félagsskap og hversu
skemmtilegt var að hlæja með
henni. Ég man raunar varla eftir
Lólu öðruvísi en hlæjandi að ein-
hverju skringilegu eða gagntekinni
af einhverju sem henni fannst
skemmtilegt eða fallegt. Þannig
mun ég minnast hennar og þannig
veit ég að aðrir sem þekktu hana
munu minnast hennar. í skarkal-
anum öllum sem ríkti á þeim árum
sem við umgengumst hvað mest
virtist allt á hverfanda hveli, en
Lóla var klassísk og ódauðleg. Ég
votta fjölskyldu hennar og vinum
samúð mína því missir þeirra er
sannarlega mikill.
Jón Skaptason.
HANNES V.
ARASON
ERLA
LÁR USDÓTTIR
+ Erla Lárusdóttir
fæddist í Reykja-
vík 11. nóvember
1935. Hún lést 8. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Kotstrand-
arkirkju í Ölfusi 18.
janúar.
Ég sé fyrir mér
unga glæsilega stúlku
klædda nælonblússu
yfir blúndukoti, eins
og þá var í tísku, næ-
lonsokka með saum-
um sem urðu að vera teinréttir.
Plíserað pils með teygjubelti um
grannt mittið, bandaskór úr
rússkinni, allt með stæl enda varð
allt að vera fullkomið. Ég, litla
systir, að passa frumburðinn, hana
Margréti, fyrsta systrabarn mitt,
þegar þú bjóst á Vatnsstígnum.
Síðan æskuástin þín, hann Haf-
steinn, og ég að passa fyrir ykkur
og þið ekki fyrr komin út úr húsi
en ég var komin í grammófóninn
þinn að spila lögin ykkar með Earl
Bostic þar til fónninn var orðinn
heitur. Síðan liðu árin, fleiri börn,
meira að hugsa um.
Þegar maður heim-
sótti þig var tekið á
móti manni eins og
maður væri að koma
eftir langa dvöl í
burtu. í þá daga voru
híbýlin sem ungt fólk
byrjaði búskapinn í
ekki stór en þú gerðir
höll og glæsilegt
heimili hvar sem þú
bjóst. Þú varst höfð-
ingi heim að sækja,
hlý og notaleg og
hefðir eflaust viljað fá
okkur oftar í heim-
sókn. Ömmubörnum mínum fannst
svo gaman að koma í heimsókn til
þín og Sigga í Biskupstungurnar
og fara í sund og fá svo hlýjar
móttökur hjá ykkur og ekki
skemmdi það að fá nýbakaðar
pönnukökur.
Þú kvaddir alltof fljótt og svo
snöggt að ég trúi vart að þú sért
farin. Kæra systir, ég bið Guð að
geyma börnin þín, því að missa
góða móður er eitthvað sem Guð
einn getur hjálpað þeim yfir.
Hvíl í friði, systir mín góð.
Inger.
+ Hannes V. Ara-
son fæddist á Ak-
ureyri 30. maí 1927.
Hann lést á heimili
sfnu 23. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Sigurlína
S. Flóventsdóttir, f.
20. júlí 1890, d. 4.
febrúar 1986, og Ari
Björnsson Fossdal, f.
30. október 1906, d.
23. ágúst 1965. Hálf-
bræður hans sam-
feðra eru Júlíus Ara-
son Fossdal, f. 1.
nóvember 1930; Sig-
urður Arason Fossdal, f. 27.
ágúst 1935, Jóhannes Arason
Fossdal, f. 17. aprfl 1940.
Hannes kvæntist Christel
Emmu Walters 12. desember
1966. Hún fæddist í Þýskalandi
24. desember 1935, d. 11. ágúst
1994. Börn þeirra eru: 1) Albert
Hörður, f. 25. júní 1960, maki
Ágústa Stefánsdótt-
ir, f. 4. desember
1958, synir þeirra
eru Andri Hjörvar,
f. 13. ágúst 1980 og
Atli Jens, f. 20. apríl
1986. 2) Elfsabet
Emma, f. 14. desem-
ber 1966. 3) Kol-
brún María, f. 4. ian-
úar 1968,_ maki Árni
Grétar Árnason, f.
1. nóvember 1967,
dóttir þeirra er
María Rún, f. 31.
janúar 1996. 4)
Kristrún Inga, f. 15.
september 1971, maki Gylfi
Gunnarsson, f. 27. september
1965. 5) Margrét Alma, f. 23.
ágúst 1972, maki Kristján Ingi-
mar Hallgrímsson, f. 1. júlí 1971,
sonur þeirra er Bjarki Snær, f.
27.desember 1995.
Útför Hannesar fór fram frá
Akureyrarkirkju 2. febrúar.
Hannes Arason, okkar góði fé-
lagi, hefur nú lagt frá sér hljóðfærið
í hinsta sinni, eftir að hafa leikið
með Lúðrasveit Akureyrar um
hálfrar aldar skeið.
Lengst af lék hann á bassatúbu
en síðustu árin lék hann á tenór-
saxófón í sveitinni. En hann var
einnig mjög liðtækur á harmonik-
una. Hannes eignaðist harmoniku
ungur að aldri og þótt hann ætti
næsta auðvelt með að ná lagi á hin
ýmsu hljóðfæri var harmonikan það
hljóðfæri sem hann sinnti best um
ævina og hann var einn þeirra sem
stofnaði Harmonikuhljómsveit
Eyjafjarðar og lék með meðan ævin
entist.
Hannes Vattnes Arason fæddist á
Akureyri 30. maí 1927, hann ólst
upp með móður sinni og bjó með
henni allt þar til hann stofnaði eigið
heimili, en af föður sínum hafði
hann fremur lítið að segja í upp-
vextinum. Eftir lögbundna skóla-
göngu réðst Hannes til starfa í Skó-
gerð J.S. Kvaran og vann þar um
nokkurt skeið. Er mér minnisstætt
er ég hitti Hannes, kunningja minn
og skólabróður, á götu snemma
sumars 1941. Sagði hann mér þá að
hann hefði ætlað í gagnfræðaskól-
ann að hausti en þá hefði sér boðist
góð vinna í Skógerð Kvarans svo
hann hefði hætt við að fara í skól-
ann. Þótt eflaust hafi það verið hans
val að taka fremur vinnuna en skól-
ann hafa örugglega fleiri ástæður
komið til.
Á þessum tíma var nám í fram-
haldskóla eftir barnapróf ekki sjálf-
sagður hlutur þótt námsgáfur skorti
ekki og fyrir son einstæðrar verka-
konu var sú leið langt frá því að vera
auðveld og greið. Seinna starfaði
Hannes um skeið við leikfangagerð,
en réðst svo til starfa á húsgagna-
vinnustofunni Valbjörk og lærði þar
húsgagnasmíði. Seinna keypti hann
ásamt fleirum trésmiðjuna og am-
boðaverkstæðið Iðju og starfaði þar
til æviloka. Hannes kvæntist þýskri
konu, Kristínu Emmu Waltersdótt-
ur, mikilli öðlingskonu, hinn 12. des-
emberl966. Hafði hann þá reist sér
einbýlishús að Suðurbyggð 21 sem
var heimili þeirra æ síðan.
Eins og margir drengir gerðist
Hannes skáti á yngri árum og tók
þátt í félagsstarfi þeirra lengst af
eftir því sem getan leyfði, síðast í St.
Georgsgildinu og var jafnan aufúsu-
gestur á fundum með harmonikuna
sína.
Stundum fékk hann einhverja fé-
laga sína úr lúðrasveitinni með sér
til að spila við setningu skátamóta.
Hann var flestum öðrum ólatari við
að þenja sitt „magaorgel", eins og
hann nefndi harmonikuna, ekki síst
á skemmtunum lúðrasveitarinnar
eða harmonikufélagsins, fyrir
ánægjuna eina saman. Það má með
sanni segja að tónlistin hafi verið
hans förunautur í gegnum lífið.
Hann lék í danshljómsveitum um
margra ára skeið, ýmist á Hótel
KEA, Hótel Norðurlandi eða Al-
þýðuhúsinu og einnig víða á dans-
stöðum í nágrannabyggðum, jafn-
vígur á saxófóninn, harmonikuna og
kontrabassann.
Eins og getið var hér í upphafi
gekk Hannes til liðs við Lúðrasveit
Akureyrar síðla árs 1948 og kaus að
leika á bassatúbu, ekki fyrir það að
bassinn væri hans óskahljóðfæri,
heldur hafði lúðrasveitin ekki á að
skipa neinum föstum bassaleikara
um þær mundir og má segja að
Hannes hafi bjargað þar málum og
hann lék á bassann í nærri 40 ár eða
þar til hann skipti yfir á saxófóninn
sem var það hljóðfæri sem hann
hafði mesta löngun til að leika á í
lúðrasveitinni.
Við gömlu félagarnir í Lúðrasveit
Akureyrar kveðjum Hannes með
þökk fyrir margar ánægjustundir á
langri samleið og sendum börnum
hans og barnabörnum innilegar
samúðarkveðjur.
Lárus.
GUNNAR
HJÁLMARSSON
+ Gunnar Hjálm-
arsson fæddist f
Hafnarfírði 24. maí
1934. Hann lést á
Iíknardeild Land-
spítalans 24. janúar
sfðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hjálmar Eyjólfsson
frá Brúsastöðum í
Hafnarfirði, f. 8. júní
1911, d. 1. janúar
1990, og Guðrún Jú-
líana Einarsdóttir úr
Fljótum, f. 15. júní
1914, d. 18. júlf 1934.
Gunnar giftist
Ingibjörgu Pálsdóttur (fædd
Wiggert) frá Þýskalandi 15.
október 1955 og bjuggu þau all-
an sinn búskap f
Hafnarfirði. Hún lif-
ir mann sinn ásamt
börnum þeirra, en
þau eru: Guðrún, f.
1957, Hjálmar, f.
1958; og Erna, f.
1962, ásamt átta
barnabörnum og
einu barnabarna-
barni.
Gunnar vann
lengst af sem vakt-
maður hjá Olíufé-
laginu Esso í Hafn-
arfírði.
Utfór Gunnars
verður gerð frá Vfðistaðakirkju í
Hafnarfirði í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi og afi. Loksins er
þjáningum þínum lokið.
Okkur langar að kveðja þig með
nokkrum orðum úr Spámanninum
eftir Kahlil Gibran: „Því að hvað er
það að deyja annað en standa nakinn
í blænum og hverfa inn í sólskinið?
Og hvað er að hætta að draga and-
ann annað en að frelsa hann frá frið-
lausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?
Aðeins sá sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga
söng. Og þegar þú hefur náð ævitind-
inum, þá fyrst munt þú hefja fjall-
gönguna. Og þegar jörðin krefst lík-
ama þíns, muntu dansa í fyrsta sinn.“
Guðrún, Eyjólfur,
Arnar og Borgar.
SIGRIÐUR
SVEINSDÓTTIR
+ Sigríður Sveins-
dóttir fæddist í
Ásum í Skaftárt-
ungu, Vestur-Skafta-
fellssýslu, 26. júm'
1921. Hún lést á líkn-
ardeild Landspítal-
ans 25. janúar sfðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Fossvogskirkju 31.
janúar.
Glaðværð og hlýja
einkenndu Sigríði,
móðursystur eiginkonu
minnar, allt frá okkar
fyrstu fundum fyrir 35 árum og til
þess síðasta. Óvenjuleg kona um
margt, lágvaxin, og fínleg, augun
tindrandi og stutt í
hlýtt brosið. Fór að
leggja stund á jóga og
heilsunudd löngu áður
en slíkt varð að tísku-
bólu um hinn vestræna
heim, varð flestum
fremri, lækningamátt-
ur í höndum, enda
komin af fyrstu lækn-
islærðu mönnum þessa
lands. Gefandi á sinn
óvenjulega hátt; kæmu
aðrir með blómvendi,
þá gaf hún lambalæri;
væri fjölskyldan að
kaffærast í önnum átti
Sigga frænka það til að birtast eins
og búálfur með heimalagaða súpu
eða steiktan fisk. Bros og umföðm-
un sem meðlæti. Og vildi ekkert
þiggja í staðinn.
Alin upp næstyngst 15 systkina,
þar af komust 11 á legg, að Ásum í
Skaftártungum, síðar að Norður-
Fossi í Mýrdal. Sveitastelpa, hvers
heimsmynd varð stærri en margra,
gegnum sjálfsnám og bóklestur. Tvö
urðu bömin, sem alltaf voru þunga-
miðja lífs hennar, þó að þau byggju
á sitt hvoru meginlandinu, beggja
vegna Atlantsála, náin tengdaböm-
um sínum. Og ræktaði vinskap sem
enginn annar við fjölskyldur systk-
ina sinna, mikil amma bama og
barnabarna í stórfjölskyldunni.
Sigríður lést umkringd bömum
sínum og ættingjum, sátt við sitt líf.
Að banabeði komu ungir og aldnir
til að þakka fyrir gjafír hennar, sem
vom leiðbeiningar í átt til betra lífs,
bót einhverra meina, umhyggja
hennar fyrir öðmm og gott for-
dæmi.
Við Ingunn, Guðrún og Þorberg-
ur þökkum samfylgdina.
Högni Óskarsson.