Morgunblaðið - 03.02.2000, Qupperneq 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 3. FEBRÚAR 2000 55
var eitthvað óviðjafnanlegt sem
maður hafði aldrei kynnst áður og
varð mér fyrirmynd til margra ára,
enda fyrsti alvöru málmblásarinn
sem ég heyrði í.
Löngu seinna þegar ég var að
ljúka mínu framhaldsnámi erlendis
og frétti að staða væri að losna í Sin-
fóníunni var auðvitað haft samband
við Lárus sem gat gefið ýmsar gagn-
legar upplýsingar. Eftir að ég hóf að
leika með hljómsveitinni kynntist ég
Lárusi fyrst að einhverju marki. Það
var gott að spila með svo reyndum
hljóðfæraleikara og ekki síðra að
kynnast hans sterka persónuleika.
Hann var oft hrókur alls fagnaðar,
ávallt viðræðugóður og góður félagi.
Síðustu mánuðina urðum við Lárus
oft samferða í og úr vinnu og áttum
þá jafnan mjög skemmtilegar sam-
ræður, oft um aðra Norðfirðinga eða
landsbyggðapólitík þar sem við vor-
um skoðanabræður í stærstu málun-
um.
Lárusar er sárt saknað vestur í
Háskólabíói, þar er skarð fyrir
skildi.
Dætrum Lárusar og öðrum aðst-
andendum votta ég mína dýpstu
samúð.
Sigurður S. Þorbergsson.
Árið 1975 réð Karlakórinn Stefnir
í Mosfellssveit nýjan söngstjóra til
að setja kraft í söngstarfið. Stjóm-
andi þessi var Lárus Sveinsson, þá
nýlega fluttur í Mosfellssveit. Þá var
auglýst eftir söngmönnum í kórinn
og jafnframt var söngmönnum í
Kjós og Þingvallasveit boðið að vera
með sem við þáðum nokkrir bændur.
Það kom strax í Ijós að vel hafði til
tekist með val á söngstjóra. Hann
var vel menntaður, kraftmikill og
stjórnsamur og einstaklega góður
félagi. Á fyrstu árum okkar bænda í
Stefni bauð Lárus okkur til veislu á
sínu myndar- og menningarheimili,
þar sem Sigríður Þorvaldsdóttir sá
um veitingar ásamt manni sínum.
Lárus var mikill náttúruunnandi
og taldi hestaferðir bestu aðferðina
til að komast í samband við náttúr-
una. Okkur fannst hann hafa sér-
stakan skilning á högum okkar
bænda enda verið í sveit á sínum
yngri árum.
Það leið varla það sumar í þessi 25
ár sem liðin eru frá okkar fyrstu
kynnum að hann kæmi ekki í sveit-
ina og oftast ríðandi. Og var þá boð-
inn og búinn til að taka til hendinni
við hvaða verk sem var ef bændur
voru uppteknir við heyskap eða ann-
að. Svo að loknu dagsverki gætu
menn náð í hesta sína og riðið með
honum til næsta Stefnisfélaga. Best
var ef náðist í menn í allar raddir, þá
var tekið lagið og sungið raddað.
Lárus hafði ágæta söngrödd og
kunni að beita henni.
Eins var farið í hestaferði upp í
Borgarfjörð um fjöllin meðfram
Skjaldbreið og Hlöðufelli að Laug-
arvatni. Og smalaði hann í fyrstu leit
flest þau haust sem hann kom því
við, ýmist með Þingvellingum eða
Kjósverjum. En nú er komið skarð í
gangnaröðina fyrr en við áttum von
á og röddin sem leiddi sönginn er
hljóðnuð. Eftir standa hestarnir í
haganum og bíða eftir húsbóndanum
og næstu ferð, ferð sem aldrei verð-
ur farin í okkar veraldlega heimi,
því, - eins og segir í sálmi Valdimars
Briem:
Kallið erkomið,
kominernústundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Við sendum Sigríði og dætrunum
sem þú varst svo stoltur af okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Samferðamenn úr Kjós og Þing-
vallasveit:
Kristján Finnsson,
Bjarni Kristjánsson,
Gísli Ellertsson, Svein-
björn Jóhannesson,
Sveinbjörn Einarsson,
Guðbrandur Hannesson.
Mig langar til að minnast Lárusar
frænda míns sem lést eftir stutta
sjúkralegu þriðjudaginn 18. janúar.
Eg átti því láni að fagna að vera
einn af fjölmörgum nemendum
hans. Það voru margar ferðirnar
sem voru farnar með trompettösk-
una og haldið í tíma hjá Lárusi eða
þá á úrvalsæfingu, en ég var ekki ein
um þetta, við systkinin spiluðum öll
á trompet, þannig að það er hægt að
ímynda sér að það hafi oft verið ansi
líflegt í húsinu.
Lárus var frá Neskaupstað og
voru margar skemmtilegar sögum-
ar sagðar þaðan frá uppvaxtarárum
þeirra systkina og alltaf tala þau um
„heima“ í Neskaupstað. Sérstaklega
er mér minnistæð saga, sem Lárus
sagði okkur nú í desember, þegar
fjölskyldan hittist, um það hvernig
þeir bræður fengu tímann til að líða
á sjálfan aðfangadag, þá var ekki
verið að setjast niður og horfa á
sjónvarp heldur eyddu þeir deginum
í að moka stíginn, sem lá frá Borg-
hóli, sem var æskuheimili þeirra, og
niður að Sjávarborg til ömmu og afa.
Ung að árum misstu þau systkinin
föður sinn og ólust upp hjá móður
sinni, Þórunni Lárusdóttur. Lárus
var ungur sendur í sveit að Ásbran-
dsstöðum í Vopnafirði og dvaldist
hann þar í mörg sumur og hélt góð-
um tengslum við sveitina.
Lárus var mikill hestamaður og er
mér minnisstætt þegar þeir félagar
Lárus og Vopni eða þá Skrúður
komu við í Lágholtinu til að fá sér
smá hressingu en Vopni var hestur
sem var í miklu uppáhaldi hjá Lárusi
frænda en Skrúður var fyrsti hest-
urinn sem hann eignaðist.
Lárus og fjölskylda hans bjuggu í
sömu götu og foreldrar mínir þannig
að samgangurinn var mikill. Efst
eru mér í huga öll gamlárskvöldin,
þá komum við öll saman í Lágholti
21 og skemmtum okkur saman og
alltaf á slaginu 12 lagði góður hópur
blásara af stað og gekk um hverfið
með lúðrana og „nú árið er liðið" var
spilað fyrir framan öll hús í götunni.
Einnig verð ég að minnast á
Töntu Maríu en það var gömul kona
sem Lárus dvaldi hjá þegar hann
var við nám í Austurríki en milli
þeirra myndaðist mjög góð vinátta.
Hún kom einu sinni í heimsókn til
Islands. Með okkur tókst mikill vin-
skapur og á ég í bunkum kortin sem
hún sendi mér í fjöldamörg ár.
Þetta eru aðeins minningarglefs-
ur en fyrir utan að vera góður
frændi var Lárus mikill tónlistar-
maður og helgaði líf sitt tónlistinni
en hann var einnig góður faðir og afi
og lætur eftir sig þrjár dætur og tvö
barnaböm.
Elsku Ingibjörg, Þórunn og Hjör-
dís Elín, missir ykkar er mikill en
þið standið sterkar saman og eigið
góðar minningar sem þið varðveitið.
Áma Björk.
Ég á erfitt með að trúa því að ég
sé sestur niður til að kveðja gamlan
vin og kennara, Lárus Sveinsson.
Auðvitað er næsta ómögulegt að
gera það með þessum fátæklegu lín-
um og erfitt er að sætta sig við að fá
aldrei aftur tækifæri til að eiga góða
stund með Lárusi. En svona er lífið
og minningarnar verða gersemar
þegar frá líður.
Eg man ósköp vel eftir því þegar
við þræðurnir byrjuðum að leika á
trompet í Skólahljómsveit Mosfells-
bæjar, sem Birgir bróðir Lárusar
stjórnaði. Fljótlega fórum við svo að
læra hjá Lárusi, sem við litum mikið
upp til og fannst vitanlega enginn
spila betur en hann. Árin vora ansi
fljót að líða - þau voru tíu þegar upp
var staðið sem ég lærði hjá Lárusi -
og það er óhætt að segja að Lárus
hafi kennt mér miklu meira en að
blása í trompet. Hann kenndi mér
umfram allt virðingu fyrir tónskáld-
inu og verkinu og síðast en ekki síst
mótaði hann tónlistarsmekk minn
meira en mig líklega grunar. Þrátt
fyrir að ég hefi lesið til stúdentprófs
á Akureyri héldum við Lárus alltaf
sambandinu og ég spilaði nánast
alltaf fyrir hann þegar ég kom suð-
ur. Eftir að ég flutti svo aftur til
Reykjavíkur hittumst við vikulega
heima hjá mér þar sem Lárus leið-
beindi mér, en ég geri ráð fyrir að
meirihlutinn af tímanum hafi farið í
spjall yfir kaffibolla um lífið og til-
veruna, þ.á m. tónlist. Það var ekki
svo sjaldan að hugurinn reikaði aft-
ur til Vínarborgar þegar Lárus var
að ræða um tónlist. Og ég kann ófá-
ar sögumar sem hann sagði mér af
dvöl sinni þar, hvort sem þær sner-
ust um svo ólíkt fólk sem aðra ís-
lendinga eða Herbert von Karajan.
Lárus hafði ákveðnar skoðanir á því
sem hann hafði áhuga á - sem var
vitanlega miklu meira en bara tónl-
ist - og ég held að þeir nemendur
hans sem sýndu náminu einhvem
áhuga hafi allir orðið fyrir sterkum
áhrifum frá Lárusi. Þessum tíma
hefði ég ekki viljað missa af og áhrif
hans hafa komið mér vel.
Ættingjar og vinir Lárusar hafa
ekki aðeins misst góðan dreng, held-
ur hefur einnig myndast skarð í ís-
lenskt tónlistarlíf, sem Lárus tók
virkan þátt í að móta og halda gang-
andi.
Dætrum Lárusar, móður og
bræðrum votta ég mína innilegustu
samúð.
Kveðja.
Magnús.
Hann er stiginn á bak og hefur
riðið hratt á braut með þrjá til reið-
ar. Þannig minnumst við félaga okk-
ar Lárusar Sveinssonar í hesta-
mannafélaginu Herði sem nú hefur
sent okkur sitt síðasta kveðjuvink
um leið og hann reið úr hlaði.
Lárus var einn af frumbyggjun-
um í hesthúsahverfinu á Varmár-
bökkum þar sem hann hélt sín hross
og stundaði útreiðar af kappi. Bæði
vegna staðsetningar hesthússins og
ekki síður fyrir líkamlegt atgervi og
hlýlegt viðmót var Lárus maður sem
tekið var eftir, svo ekki sé nú talað
um þegar hann var kominn á bak,
oftast með þrjá til reiðar. Hann átti
alla tíð stóra og myndarlega klára
sem gátu borið hann hratt og örugg-
lega yfir og alltaf var hann með einn
ungan fola sem þjónaði hinum mikil-
væga vonarþætti hestamennskunn-
ar. Ef þessir ungu hestar stóðust
strangar gæðakröfur Lárusar voru
þeir teknir í hópinn, annars varð að
finna þeim nýja eigendur.
Eitt af hlutverkum Lárusar í
starfi hestamannafélagsins var um
árabil að taka á móti Fáksmönnum í
hinni árlegu Hlégarðsreið. Þá mætti
Lárus einhesta úti við vaðið á Korpu
en í stað taumhestanna var hljóð-
færið með í förum og var vinum vor-
um úr Reykjavík fagnað með fögr-
um trompettónum frá fremsta
trompetleikara landsins.
Með Lárusi er genginn góður fé-
lagi, húmorískur og skemmtilegur,
maður sem setti svip á hverfið okkar
á Varmárbökkum. Hann tók virkan
þátt í starfi félagsins á árum áður
með einum eða öðrum hætti og fegr-
aði og bætti mannlífsflóru þess. Fyr-
ir það er þakkað að leiðarlokum.
Hestamannafélagið Hörður sendir
aðstandendum Lárusar samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning hans.
Fyrir hönd hestamannafélagsins
Harðar í Kjósarsýslu,
Valdimar Kristinsson.
+
Faðir okkar,
LÚÐVÍK KRISTJÁNSSON
rithöfundur,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum þriðjudaginn 1. febrúar.
Véný Lúðvíksdóttir,
Vésteinn Lúðvíksson,
Arngeir Lúðvíksson.

Ástkær eiginkona, móðir, dóttir og tengda-
dóttir,
ANNA MARGRÉT PÉTURSDÓTTIR,
Einihlíð 12,
Hafnarfirði,
lést af slysförum þriðjudaginn 1. febrúar.
Páll Kristjánsson,
Kristján Pálsson,
Pétur Valdimarsson, Fjóla Gunnarsdóttir,
Ása Helgadóttir.
+
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÁGÚST VIGFÚSSON
fyrrverandi kennari,
dvalarheimilinu Skjóli,
lést þriðjudaginn 1. febrúar.
Dóra Ágústsdóttir, Magnús Magnússon,
Sveinn Ágústsson, Ursula Ágústsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Ástkær faðir minn, sonur, fósturfaðir og
bróðir,
GILBERT MÁR SKARPHÉÐINSSON,
Suðurgötu 15,
Reykjavík,
lést á Grensásdeild Sjúkrahúss Reykjavíkur
að kvöldi laugardagsins 29. janúar.
Útförin fer fram frá Akraneskirkju föstudaginn
4. febrúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Gigtarfélag íslands.
Eygló Peta Gilbertsdóttir,
Petrea Guðmundsdóttir,
Erla Ólafsdóttir,
Daðey Þóra Ólafsdóttir,
Guðný Jóna Ólafsdóttir,
Guðmundur Skarphéðinsson,
Alda Björk Skarphéðinsdóttir,
Sigrún Birna Skarphéðinsdóttir,
Hugrún Peta Skarphéðinsdóttir,
Skarphéðinn Eivar Skarphéðinsson,
Hulda Berglind Skarphéðinsdóttir
og fjölskyldur.
+
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
INGA KR. BJARTMARS,
Bókhlöðustíg 11,
Stykkishólmi,
verður jarðsungin frá Stykkishólmskirkju
laugardaginn 5. febrúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er vinsamleg-
ast bent á Stykkishólmskirkju eða St. Fransiskus-
spítalann í Stykkishólmi.
Svanlaugur Lárusson,
Sara E. Svanlaugsdóttir, Jónas Jónsson,
Gunnar Svanlaugsson, Lára Guðmundsdóttir,
Lárus Þór Svanlaugsson, Helga Harðardóttir,
Anna Kr. Svanlaugsdóttir, Ingvar G. Jónsson
og barnabörn.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faði og afi,
SIGURÐUR KRISTJÁNSSON,
Árskógum 6,
Reykjavfk,
sem lést á heimili sínu aðfaranótt laugardags-
ins 22. janúar, verður jarðsunginn frá Bústaða-
kirkju föstudaginn 4. febrúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Landssamtök hjartasjúklinga.
Guðrún Sveinsdóttir,
Ólöf Sveinbjörg Sígurðardóttir, Hilmar Adólfsson,
Sigurður Sigurðsson, Hjördís Rósantsdóttir,
Sigríður Kristín Sigurðardóttir, Ólafur Valsson,
Ingibjörg Sigurlín Sigurðardóttir
og barnabörn.