Morgunblaðið - 30.03.2000, Qupperneq 47

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 30. MARS 2000 47
-----------------------
GUÐMUNDUR HELGI
INGÓLFSSON
Guðmundur
Helgi Ingólfsson,
sveitarstjóri í Reyk-
hólahreppi, fæddist í
Hnífsdal 6. október
1933. Hann lést í
Landspítalanum í
Fossvogi 19. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
ísafjarðarkirkju 25.
mars.
Guðmundur H. Ing-
ólfsson, sveitarstjóri
Reykhólahrepps, flutt-
ist í sveitarfélagið árið
1996 og hóf störf sem sveitarstjóri.
Hann hafði þá búið í Hnífsdal um
39 ára skeið í húsi því sem þau hjónin
byggðu og nefndu Holt. Eftirlifandi
eiginkona hans er Jóna Valgerður
Kristjánsdóttir, fyrrverandi alþing-
ismaður og núverandi oddviti í Reyk-
hólahreppi.
Þessi mætu hjón lögðu gjörva
hönd á plóginn við uppbyggingu í
sveitarfélaginu og verður Guðmund-
ar sárt saknað af sveitungum sínum
og samstarfsmönnum.
Æviferill Guðmundar er einstak-
lega víðfeðmur, því hann lagði sig af
alhug fram við hvaðeina það, sem
hann tók sér fyrir hendur og var fjöl-
margt á ýmsum og ólíkum sviðum,
allt frá æðstu stjórnunarstörfum,
sem honum var trúað fyiir, og niður í
störf við sjómennsku.
Hann sat í hreppsnefnd Eyrar-
hrepps í 12 ár og var þar oddviti,
þegar Eyrarhreppur og Isafjörður
urðu eitt sveitarfélag árið 1971.
Hann sat í bæjarstjóm Isafjarðar
eftir það til ársins 1986 og þar af 8 ár
sem forseti bæjarstjórnar.
Hann var einn af frumkvöðlum að
stofnun Orkubús Vestfjarða og fyrsti
framkvæmdastjóri þess. Hann sat í
mörg ár í stjóm Orkubús Vestfjarða
allt frá stofnun þess árið 1977 og var
formaður stjómar í 2 ár. Hann átti
sæti í stjóm Fjórðungssambands
Vestfirðinga frá árinu 1974-1986 og
gegndi þar formennsku um árabil.
Eftir það starfaði hann að ýmsum
sérmálum fyrir Fjórðungssamband-
ið og var m.a. formaður nefndar um
sameiningu sveitarfélaga. Auk þess
starfaði hann í ótal nefndum á vegum
ísafjarðarkaupstaðar. í öðrum fé-
lagsstörfum var hann einnig virkur.
Þar má nefna, að hann var einn af
stofnendum íþróttafélagsins Reynis í
Hnífsdal og formaður þess í mörg ár.
Stjómarmaður var hann og formað-
ur Slysavamadeildarinnar í Hnífsdal
til margra ára. Hann stofnaði félag
eldri borgara á ísafirði og var for-
maður þess fyrstu árin eða þar til
hann flutti úr Hnífsdal.
Þá var Guðmundur formaður
bygginganefndar Félagsheimilisins í
Hnífsdal og framkvæmdastjóri þess
í 20 ár. Árið 1958 réð Guðmundur sig
til Rafveitu ísafjarðar og var þar
verkstjóri í 12 ár. Þá sótti hann nám-
skeið í verkstjómarfræðum og tók
raffræðinám í Iðnskólanum á ísafirði
á tveimur árum með vinnunni. Hann
vann sem bæjargjaldkeri hjá ísa-
fjarðarkaupstað í 14 ár og eftir það
sem fulltrúi hjá sýslumanninum á
ísafírði í 3 ár eða tfi ársins 1989.
Um tíma gegndi hann starfi eftir-
litsmanns hjá Verðlagseftirliti ríkis-
ins og vann einnig sem skrifstofu-
stjóri hjá Rækjuverksmiðjunni í
Hnífsdal.
Já, mikill var verkahringur Guð-
mundar og hann því ekki óvanur að
takast á við margvísleg verkefni,
þegar hann kom til starfa hjá Reyk-
hólahreppi.
í janúar 1996 var hann ráðinn
sveitarstjóri í Reykhólahreppi og
gegndi því starfi til dauðadags.
Hann keypti jörðina Mýrartungu
2 og fluttu þau hjónin Jóna Valgerð-
ur og hann þangað búferlum.
Guðmundur var mikill náttúm-
unnandi og á jörðinni stundaði hann
fjárbúskap sér til yndis og ánægju.
Þegar jarðneskur dagur hans er
að kveldi hniginn, þá þakka sveit-
ungar hans honum fyrir samleiðar-
sporin, sem þeir áttu með honum í
sveitinni, bæði sem
bónda á veglegri jörð
og eins sem sveitar-
stjóra byggðarlagsins.
Öllum ástvinum Guð-
mundar votta ég
dýpstu virðingu mína
og þökk fyrir árin hans
í Reykhólahreppi.
Samúð okkar hjónanna
er með þeim og við biðj-
um Guðmundi farar-
heilla á nýjum leiðum
lífsins.
Guð blessi minningu
hans.
Bragi Benediktsson.
Skjótt hefur sól brugðið sumri,
því séð hef ég fljúga
fannhvíta svaninn úr sveitum
til sóllanda fegri;
sofinn er nú söngurinn ljúfi
í svölum fjalldölum,
grátþögull harmafugl hnípir
áhúsgaflihverjum.
(J.H.)
Guðmundur H. Ingólfsson er
búinn að kveðja okkur, - og fluttur í
annan heim.
Við þökkum honum fyrir mjög góð
kynni.
Guðmundur var maður mikillar
gerðar. Hann gerði miklar kröfur til
sjálfs sín, - og einnig þeirra, sem
hann átti samskipti við. Hann var
með ríka réttlætiskennd og þoldi því
illa það, sem honum fannst óréttlátt,
- og gat orðið harður í hom að taka,
ef honum fannst vera haft rangt við.
En hann var hjartahlýr, - og mikill
vinur vina sinna. Framkoma Guð-
mundar var mjög traustvekjandi og
aðlaðandi, allt fas hans óvenju fagurt
og persónuleiki hans hreif alla við-
stadda, hvort sem hann var að smíða
kjörklefa, undirbúa forsetaheimsókn
eða afhenda launaumslögin.
Við gestamóttökur var Guðmund-
ur í senn glæsilegur og höfðinglegur.
Hann var mikill gleðimaður á góðum
stundum og naut þess að veita öðr-
um.
Guðmundur var mikill starfsmað-
ur, bráðgreindur og margfróður, -
og fljótur að átta sig á hlutunum.
Kæri vinur! Ljóðið hans Jónasar
lýsir vel hug okkar til þín, þegar við
kveðjum þig nú, - um sinn-, við þessi
vegamót, vegamót lífs og dauða.
Við þökkum þér samfylgdina. Ver
þú á Guðs vegum.
Við sendum Jóru Valgerði, og allri
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigrún og Bjarni.
Sunnudaginn 19. mars barst mér
sú harmafrétt að góður vinur minn
og samstarfsfélagi til margra ára,
Guðmundur H. Ingólfsson, væri lát-
inn.
Þrátt fyrir að Guðmundur hafi átt
við alvarleg veikindi að stríða síðustu
mánuði ævi sinnar kom andlát hans
mjög á óvart. Ég hafði fylgst með
heilsufari hans síðustu vikurnar og
hafði, eins og aðrir, vonast til að
þessi harðgerði vinur minn mundi
standa veikindin af sér eins og svo
margar orrustur sem hann hafði háð
og unnið á lífsleiðinni. „En eitt sinn
verða allir menn að deyja“ og við get-
um vissulega sagt að „sumar“ Guð-
mundar hafi liðið alltof fljótt.
Hugljúfar minningar líða um huga
minn og myndir liðinna atburða birt-
ast skýrar og Ijóslifandi á „skjánum“
þegar ég nú kveð þennan ástkæra
vin.
Það er ekki langt á milli ísafjarðar
og Hnífsdals og samgangur íbúa
þessara tveggja sveitarfélaga hefur
ávallt verið mikill og góður. Ung-
menni bundust ævilöngum vináttu-
böndum og traust og trúnaður var
aðalsmerki vináttunnar. Slík bönd
voru milli okkar Guðmundar og síðar
fjölskyldna okkar. Ungur að árum
varð Guðmundur einn helsti leiðtogi
þeirra Hnífsdælinga á sviði félags-,
menningar- og sveitarstjórnarmála.
Þegar Eyrarsveit, Hnífsdalur, sam-
einaðist ísafirði átti Guðmundur
mikinn þátt í þeirri sameiningu og
var bæjargjaldkeri ísafjarðar-
kaupstaðar, bæjarstjómarmaður og
forseti bæjarstjómar um langt skeið.
Of langt mál væri hér og nú að
telja upp öll þau trúnaðar- og nefnd-
arstörf sem hann vann og gegndi um
ævina.
Leiðir okkar lágu fyrst vemlega
saman á sviði sveitarstjórnarmála
þegar við voram samtímis kjörnir í
stjórn Fjórðungssambands Vestfirð-
inga á vorþingi Fjórðungssambands-
ins í Bolungarvík árið 1974. Þar sát-
um við saman í áratug, áratug
mikilla umbrota sem höfðu áhrif á
stöðu Vestfirðinga á fjölmörgum
sviðum. Vil ég þar helst nefna stefnu-
mótun í samgöngumálum, „Reykja-
nessamþykktina“, árangursríka
samvinnu sveitarfélaga, sem var
mikið metnaðarmál Guðmundar, og
síðast en ekki síst störf orkunefndar
Vestfjarða sem starfaði um 2ja ára
skeið undir ötulli forystu Þorvaldar
Garðars Kristjánssonar, fv. forseta
sameinaðs þings.
Við sem kjömir vorum í fyrstu
stjórn Orkubús Vestfjarða vorum
ekki í nokkrum vafa um að forystu-
hæfileikar Guðmundar gerðu hann
að sjáfkjömum formanni okkar. Það
reyndist líka gæfurík ákvörðun.
Hægt væri að skrifa heila bók um
viðræður okkar við sveitarstjómir,
embættismenn, fagaðila á sviði orku-
mála og þá ráðherra orku- og fjár-
mála sem sátu að völdum þegar
Orkubú Vestfjarða tók til starfa um
áramótin 1977-1978.
Ég gleymi seint gamlárskvöldi
1977 þegar nýju ári og nýju fyrir-
tæki, Orkubúi Vestfjarða, var heils-
að. í dag undrast maður hvernig til
tókst og leyst var jafharðan úr marg-
víslegum vandamálum fjármála, fag-
legrar stjómunar og nýfram-
kvæmda. Én Guðmundur var þá í
forsvari fyrir Orkubúi Vestfjarða
fyrstu fimm mánuði þess, bæði sem
orkubússtjóri og stjórnarformaður.
Framsýni hans, stjómunarhæfileik-
ar, dugnaður og ósérhlífni í starfi
komu þá greinilega í ljós.
Guðmundur var alla tíð mikill
málafylgjumaður og vandaði mál sitt
bæði í ræðu og riti og varð það hon-
um til mikils framdráttar. Fáa menn
þekki ég sem lögðu jafn mikla vinnu í
undirbúning funda með skipulagðri
dagskrá og vönduðum gögnum og
Guðmundur gerði. Þegar ráðgjafa-
nefnd Jöfnunarsjóðs sveitarfélaga
var á fundi með sveitarstjórn Reyk-
hólahrepps sumarið 1999 höfðu fé-
lagar mínir í Jöfnunarsjóðnum sér-
stakt orð á því hversu vönduð gögn
hefðu verið lögð fram á fundinum og
framsetning öll markviss og skil-
merkileg. Vinnulag Guðmundar var
því öðrum sveitarstjórnarmönnum
til fyrirmyndar og eftirbreytni.
Guðmundur var mikill útivistar-
maður, hafði mikla ánægju af göngu-
ferðum, bæði á fjöll og um sveitir. Að
fara á sjó og draga fisk að landi þótti
honum mikil hvíld frá erli sveitar-
stjómarmannsins og alla tíð var
hann nátengdur eða viðriðinn bú-
skap. Ég held að draumur hans hafi
að sumu leyti ræst þegar hann varð
bóndi í þeirri fallegu sveit, Reyk-
hólahreppi, í Mýrartungu, jafnframt
því að takast á hendur það erfiða
hlutverk sveitarstjóra Reykhóla-
sveitar að bæta fjárhag sveitarsjóðs
og vekja upp bjartsýni og tiltrú
sveitunga sinna á framtíð byggðar-
lagsins.
Við Lillý, kona mín, gistum eitt
sinn hjá þeim hjónum sumarið 1998
þegar við vorum á ferð um Reyk-
hólasveit á suðurleið. A meðan þær
vinkonurnar Lillý og Jóna Valgerður
voru að rifja upp gömlu góðu dag-
anna, sem við gerum gjarnan þegar á
sjötugsaldurinn er komið, fórum við
Guðmundur í gönguferð. Stoltur
sýndi hann mér fjárhúsin, hlöðuna,
lýsti örnefnum, veður- og sólarfari
og talaði um bústofn sinn af mikilli
viðkvæmni ogvæntumþykju. Áþess-
ari gönguferð okkar, á fógru sumar-
kvöldi, fann ég hversu vel hann
kunni við sig í Reykhólasveitinni og
þótti mikið til um samsveitunga sína.
Virðingin fyrir þeim var mikil.
Ég á þessum látna vini minum
margt að þakka. Samstarf okkar var
alla tíð gott og farsælt. Á gleðistund-
um var enginn kátari eða elskulegri
en Guðmundur. Honum þótti þá
vænt um allt og alla og allir voru
elskurnar hans.
Ég tel mig geta sagt með góðri
samvisku að samvinna sveitarfé-
laga við ísafjarðardjúp var hvað
mest og best þegar Guðmundur
Ingólfsson, Kristján heitinn Jónas-
son, Guðmundur heitinn Sveinsson
og Aage Steinson sátu í bæjar-
stjórn Isafjarðar ásamt fleiri góð-
um ónafngreindum mönnum. Orku-
bú Vestfjarða hefði t.d. aldrei orði
að veruleika án mikils skilnings
þeirra á þýðingu þess að taka fullt
tillit til smærri byggða í allri
ákvarðanatöku samhliða að bæta
samstöðu og skapa trúnað milli
sveitarstjórna og fólksins í byggð-
arlögunum.
Fallinn er frá mikill foringi og af-
burðamaður. Við vestfirskir sveitar-
stjórnarmenn minnumst hans með
virðingu. Þökkum við honum mikið
og gott samstarf ásamt farsælh leið-
sögn gegnum árin.
Elsku Jóna Valgerður, kæra
skólasystir, missir þinn, barna,
bamabama og annarra ættinga er
mikill og sár. Ég vona að sumarið og
sólin séu samt ekki horfin. Minningin
um góðan glæsilegan dreng mun
lengi lifa. Ég bið góðan Guð að gefa
þér og fjölskyldu styrk á þessum erf-
iðu tímamótum. Eitt veit ég, að Guð-
mundur gat ekki fengið betri né um-
hyggjusamari eiginkonu en þig,
Gerða mín. Ávallt stóðst þú róleg, yf-
irveguð og hógvær við hlið þíns góða
eiginmanns, sama hversu báran var
stór. Oft held ég að þér hafi tekist að
lægja öldurnar og finna leið að lygn-
um sjó.
Við Lillý þökkum ykkur mikla og
hlýja vináttu alla tíð ogvonum að þau
vináttubönd sem við bundumst ung
að ámm bresti aldrei. Blessuð sé
minning Guðmundar H. Ingólfsson-
ar.
Ólafur Kristjánsson bæj-
arsljóri, Bolungarvík.
Jæja, nafni minn, þá er þinni jarð-
vist lokið hér á jörðu. Ekki trúði ég
því þegar ég heimsótti þig fyrir fá-
einum dögum að ég væri að kveðja
þig í hinsta sinn. Ég trúði því þá að
þú mundir hafa þetta af, jafn kraft-
mikil maður eins og þú varst sem
aldrei gafst upp. En þetta er leiðin
okkar allra og enginn veit sína ævi
fyrr en öll er.
En minningin um þig lifir, og eins
og þú sagðir við mig er við töluðum
saman fyrir fáeinum dögum. „En nú
er ekkert annað að gera, nafni, en að
bretta upp ermar og láta sér batna
og koma með þér eina ferð á strönd-
ina að vori.“ Öll verðum við að bretta
upp ermar og horfa björtum augum
fram á veginn, því lífið heldur áfram.
Okkar kynni hófust þegar ég kynnt-
ist konunni minni Matthildi, og varst
þú þá þegar giftur Jónu Valgerði,
fyrrverandi alþingiskonu, og þá
tengdust við sterkum ættarböndum.
En við erum báðir giftir systrum,
dætrum Kristjáns Guðjónssonar og
Jóhönnu Jakobsdóttur sem nú eru
bæði látin.
Þó að nokkur aldursmunur hafi
verið á milli okkar kom það ekki í veg
fyrir góðan vinskap okkar á milli og
ætíð höfum við hjónin verið velkomin
á heimili ykkar hjóna, þó að oft hafi
verið gestkvæmt þar og mannmargt.
En alltaf var samt sama hjartahlýjan
frá ykkur hjónum, þið boðin og búin
að opna ykkar heimili fyrir gestum
og gangandi.
Mér er söknuður í huga, en minn-
ingin um þig yljar mér rnn hjarta-
ræturnar, þegar ég rifja upp okkar
samverustundir sem eru mér
ógleymanlegar. Allar okkar veiði- og
skemmtiferðir um Djúpið, Jökulfirði
og Homstrandir eru mér sem heilt
ævintýri og margt var þar brallað,
sem ekki verður tíundað hér. Á þess-
um veiðiferðum okkar reyndi oft á
samvinnu tveggja vina, en aldrei
hljóp snurða á þráðinn. Oft þurfti
ekki mikið að tala sama um ýmsar
ákvarðanir, augnatillit og fas hvors
annars, það skildum við. Það þurfti
ekki um það mörg orð. Við vorum
búnir að þróa ómeðvitaðir tjáskipti
okkar í millum, ekki svo mikið hið
talaða orð, heldur fas, augnaráð og
einhvers konar hugarorku. Þetta var
samband sem fæstir skildu. Þögnin,
kyrrðin og óspillt náttúra var það
sem við leituðum báðir eftir, lausir
við hið daglega og erilsama líf, sem
einkennir okkur flest í dag. Auðvitað
töluðum við mikið saman ef sá gá£i-
inn var á okkur og þá rann upp úr
okkur viska hugans, málefnið var allt
milli himins og jarðar. Ég minnist
heimsókna fjölskyldu minnar til ykk-
ar hjóna að Holti í Hnífsdal og í Mýr-
artungu í Reykhólasveit, nú seinni
ár.
Guðmundur Ingólfsson var maður
heilsteyptur, drengur góður, kjark-
mikill og fastur fyrir og bauð af sér
góðan þokka, mótaður af sínu um-
hverfi og uppeldi. Vestfirðingur í húð
og hár. Guð veri með honum um alla
eilífð.
Ég kveð þig nú, nafni minn, og éfBr
vona að þú virðir þessi fátæklegu orð
mín um okkar samskipti, mér er
núna svo tregt tungu að hræra.
Við hjónin vottum Gerðu og henn-
ar börnum, tengdabömum, barna-
bömum og öllum ættingjum dýpstu
samúð og biðjum algóðan Guð að
styðja þau og varðveita.
Guðmundur Kr. Krisijánsson,
Matthildur Kristjánsdóttir.
Guðmundur Ingólfsson, vinur
minn og mágur, er látinn. Það er sárt
að hugsa til þess. Þegar ég heimsótti
hann tveimur dögum fyrir andlátið
var ég bjartsýnn. Hann hafði öðlast
meiri kraft. Var sjálfum sér líkur og,# ■
tali okkar var komið víða við. Ég
kvaddi hann þá, bjartsýnn á að báðir
gætum við fagnað sumri og séð nýtt
líf fæðast í náttúra bjartra vor- og
sumardaga.
Ég var ungur maður og óstýrilát-
ur þegar við hittumst fyrst en samt
m-ðum við fljótt vinir. Það er skrítið
með vináttuna, hún þroskast og
dýpkar með áranum. Eftir því sem
samstarf okkar og samvinna fór vax-
andi með áranum, þess færri orð
þurftum við til þess að skilja hvor
annan. Ekki svo að skilja að lítið vasri'
talað, sumt lá einfaldlega Ijóst fyrir
milli okkar. Sumar sjóferðir okkar á
Sörla og Haffrúnni era ferskar í
minningunni sem bestu stundir lífs-
ins. Þær eru perlur á festi minninga
um sólgylltan, sindrandi hafflöt
norðan Hornstranda. Það hafa ekki
margir farið syngjandi fyrir bæði
Björgin um hánótt í sólskini líkt og
þú.
Guðmundur Ingólfsson hafði
margt til að bera sem prýðir góðan
dreng. Hann var harðduglegur, ósér-
hlífinn og fastur fyrir ef því var að
skipta. Eftir að hann og Jóna Val-
gerður, elsta systir mín, giftust og
hófu búskap var fljótt litið svo á í fjöl-
skyldunni ef leita þurfti ráða við eir^
hverjum vanda, þá datt öllum
Gummi í hug.
Hann var ávallt boðinn og búinn til
aðstoðar og ef hann vissi af vanda
einhvers kom hann oftast sjálfur til
þess að gefa ráð eða leggja hönd að
verki. Foreldrum mínum varð hann
meira en tengdasonur, hann varð
besti vinur þeirra alla tíð. Við systk-
inin eigum honum mikið að þakka
fyrir þá umhyggju og hlýju sem hann
sýndi þeim. Guðmundur var alla tíð
mikill félagsmálamaður, með skýrar
skoðanir á stjórnmálum sem hann
fór eigi dult með, sagði það sem hann
meinti hvort sem öðram líkaði betur
eða verr.
Það væri löng saga að segja fi^br
lífsstarfi hans. Hann afkastaði miklu
en dó samt alltof fljótt. Ég á erfitt
með að kveðja jafn góðan og náinn
vin. Mér fannst að hann ætti svo
margt ógert og hann var mjög
ánægður með sitt athafnasvið heima
í Mýrartungu.
Kæra systir mín, Jóna Valgerður,
böm, tengdabörn og bamaböm, ætt-
ingjar og vinir. Ég votta ykkur inni-
lega samúð og bið ykkur guðs bless-
unar.
Vin minn Guðmund H. Ingólfsson
vil ég kveðja með þessum orðum:
Þegarbjörgináhöfðistanda '
í lognkyrrum ládauðum sjó
þýtur báran tíl beggja handa
þinn söngur við berginu hló.
Þú varst eins og klettur í hafi
sem burtu tókst vandræði öll
það virtist aldrei neinn vaf!
að vilji þinn fluttí Qöll.
Guðjón Arnar Kristjánsson.*---