Morgunblaðið - 12.07.2000, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 12. JÚLÍ 2000 3'5fc.
virðing, vinátta og ást. Hjónabands-
heitið um að standa saman bæði í
blíðu og í stríðu var svo sannarlega
haldið, yndislegt var að fylgjast með
hvemig Þorsteinn var stoð hennar og
stytta á erfiðum tímum. „Eg á svo
æðislegan mann,“ var setning sem oft
heyrðist írá Dísu.
Það var svo margt sem gerði Dísu
að sérstakri manneskju. Hún fór ekki
í manngreinarálit, átti jafnauðvelt
með að tala við börn sem eldri kyn-
slóðina. Má þar nefna að strax sem
táningur varð hún mjög góð vinkona
móður minnar, Margrétar Dungal,
og hélst sú vinátta allt fram í andlát
Margrétar. Böm löðuðust að Dísu,
því að hún talaði við þau sem hugs-
andi manneskjur.
Styrkur hennar í mannlegum sam-
skiptum fólst í því að hún var hrein og
bein, kom til dyranna eins og hún var
klædd og var ófeimin við að spyija
spuminga og tjá sínar skoðanir.
Skemmtilegur húmor og yfirvegað
viðmót að viðbættum þeim dásam-
lega eiginleika að geta gert grín að
sjálfri sér gerði Dísu að eftirsóttum
félaga.
Missir okkar allra er mikill og við
biðjum góðan Guð að styrkja Halla,
Þorstein og hans samheldnu fjöl-
skyldu og Höddu og hennar fjöl-
skyldu, sem alltaf var til staðar. Miss-
ir þeirra er mestur.
Guð blessi minningu Þórdísar
Viktorsdóttur.
Elín Kjartansdóttir og
Páll Halldór Dungal.
Heiðblár himinn, öldugjálfur, góð-
ur byr. Þorsteinn stendur brosleitur
við stýrið á Tríppel A, við hin upp-
tekin við sjókortið og hagræðum
seglum í samræmi við stefnu og vind-
átt. Þórdís tekur virkan þátt í störf-
um um borð, vindur upp segl, eldar
dýrindis mat og hefur ofan af fyrir
bömunum. Það vom Ijúfir dagar sem
við áttum saman í nokkur sumur í
finnska skerjagarðinum og kannski
hápunktur samvista okkar, sem hóf-
ust þegar ég og fjölskylda mín flutt-
umst til Finnlands fyrir rétt tæpum
tíu áram. Brosandi tók Þórdís okkur
opnum örmum, leiddi okkur og
fræddi um okkar nýja umhverfi. Sér-
lega fallegt heimili þeirra Þorsteins
bar vitni um smekkvísi hennar og
nostursemi, svo og ást þeirra hvors til
annars. Þai- vora töfraðir fram lista-
réttir og þá var hún Þórdís í essinu
sínu sem aldrei fyrr. Ekki gleymdust
börnin þegar hún var nærri og þegar
hún gætti Olafs Arnar var hún ekki
bara að passa, heldur sat hún á gólf-
inu hjá honum, lék við hann og leyfði
barninu í sjálfri sér að brjótast fram.
Á einum fallegasta degi þessa sum-
ars, rétt eftir uppkomu sólarinnar í
austri, yfirgaf Þórdís hið jarðneska líf
og hélt inn í eilífðina. Aðdáunarvert
var að fylgjast með styrk hennar í
veikindunum síðustu árin, það var
löng og ströng barátta. Hún reis upp
aftur og aftur, þrátt fyrir ítrekuð áföll
og hlaut æðraleysi að launum.
Þorsteini og Halla sendi ég og fjöl-
skylda mín hugheilar samúðarkveðj-
ur. Þórdísi vinkonu mína kveð ég með
lokaorðum Sólarljóða: Hér við skilj-
umst og hittast munum á feginsdegi
fira; Drottinn minn gefi dauðum ró,
en hinum Ukn, er lifa.
Elínborg.
„Gkt ég ekki lánað þér eitthvað?
Eg skal koma og hjálpa þér, við verð-
um enga stund. Heyrðu, ég er að fara
til Kaupmannahafnar. Á ég að gera
eitthvað fyrir þig?“ Framangreindar
setningar koma upp í hugann þegar
ég hugsa um Þórdísi. Sífellt boðin og
búin að gefa, hjálpa og aðstoða, það
virtist henni í blóð borið. Hún var
höfðingi í bestu merkingu orðsins.
Veitti jafnan af rausn og reisn. Hún
var fríð kona og myndarleg í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Það var
gengið í hlutina af krafti og án þess að
rýna um of í leiðbeiningar. Jafnframt
var hún skemmtilegur félagi enda
átti hún fjölda vina og hélt vel tryggð
við þá. Fáa hef ég þekkt sem eins
listilega kunnu að njóta lífsins. En til-
vera okkar er undarlegt ferðalag og
síst granaði okkur þegar við kynnt-
umst að hún yrði brottkölluð svo
snemma á ævinni.
Við kynntumst á vinnustað fyrir
einum sextán áram en Þórdís byrjaði
ung að vinna verslunai-- og skrifstofu-
störf. Það var um þetta leyti sem hún
hitti Þorstein, seinni mann sinn. Eg
held að það hafi verið þeim báðum
farsælt. Þau voru góðir félagar sem
áttu margt sameiginlegt en bættu
einnig hvort annað upp. Það fór vel á
með okkur Þórdísi. Kynnin styrktust
frekar því að tilvonandi eiginmenn
okkar þekktust vel. Framan af vora
þetta hálfgerð fjarkynni vegna þess
að um þetta leyti fluttu þau hjón til
Finnlands og vora búsett þar í nær
áratug. Við hittumst þó a.m.k. árlega
ýmist á íslandi eða í Finnlandi eða
Danmörku þar sem þau hjón áttu
sumarhús um skeið. Móttökur vora
ævintýralegar og ekkert til sparað.
Við slíkt naut Þórdís sín vel. Finn-
landsárin vora þeim góð en Þórdís
saknaði þó alltaf íslands. Vorið 1993
kom í ljós að Þórdís var með heila-
æxli. Það var fjarlægt í mikilli aðgerð
og talið góðkynja. Öllum létti. Það var
mikið reiðarslag þegar tveim árum
síðar kom í ljós annað æxli. Enn mátti
hún undir hnífinn. Ekki batnaði henni
nóg og loksins áttuðu læknar sig á að
um sjaldgæfa og erfiða tegund
krabbameins var að ræða sem þegar
var farið að dreifa sér. Hún ákyað að
fara í krabbameinsmeðferð á Islandi
og upp úr því fluttu þau hjón heim.
Þótt ekki kæmi til af góðu var gott að
fá þau aftur til landsins og tækifæri
gáfust til að sjást oftar. Þá fór ég að
taka eftir bjarmanum. Hann var sér-
stæður og erfitt að festa hendur á
honum. Eftir nokkra hríð áttaði ég
mig á því að Þórdís geislaði bjarma
bjartsýni og góðvildar sem dró fólk
að sér. Þeir sem hittu hana höfðu orð
á hve ánægjulegt væri að vera nálægt
henni. Auðvitað hafði hún verið svona
alla tíð en við veikindin varð þetta
ennþá meira áberandi.
Þegar að þrengir skerpast allir eðl-
iskostir og gallar fólks. Það kemur í
ljós hvem mann viðkomandi hefur í
raun að geyma. Þetta átti líka við um
Þórdísi. Hún gekk til baráttu við
sjúkdóminn af bjartsýni og einurð.
Neitaði svo mikið sem að hugsa um
ósigur. Það var ekki hægt annað en
heillast af eldmóðinum. Ekki hvarfl-
aði að henni að líta um öxl eða harma
hvernig komið var. Kvartanir vora
utan dagskrár. Þó var baráttan löng
og stríð. Það leikur það ekki hver sem
er eftir að fara í þijá heilaskurði,
lyfjameðferð þannig að stórsér á
viðkomandi og láta geisla sig á yfir
fjöratíu stöðum á líkamanum - og
margt fleira. Það er ekki á hvers
manns færi að lifa í fimm ár þegar
lífslíkur eru taldar í mesta lagi tvö.
Auðvitað vora fyrstu árin betri og
margar góðar stundir. Og hún kunni
að njóta þeirra. Hún keypti sér falleg
föt, ferðaðist þegar tækifæri gafst og
bjó til góðan mat. Þau Þorsteinn vora
afar samrýnd. Gestum var hlýlega
tekið og bornar bestu veitingar. Þeg-
ar h'ða tók á urðu vonbrigðin meiri og
heilsan verri. Þá munar um að eiga
góða að. Það átti Þórdís svo sannar-
lega. Og raunar var það svo að í þess-
um harmleik skipuðust hversdags-
legir hlutir oftast á besta veg. Þrátt
fyrir allt var eins og vakað væri yfir
henni.
„Við skulum ekki vola par, við skul-
um þola raunirnar," segir í gömlum
íslenskum húsgangi. Það hafa Islend-
ingar löngum gert enda landið erfitt
og raunir miklar. Oft hef ég velt fyi-ir
mér hvemig þjóðinni tókst að lifa af
endalaust harðræði aldanna. Þegar
ég sá hvernig Þórdís tók á mótlæti
sínu rann upp fyrir mér að það var
fólk á borð við hana sem varðveitt
hefur íslands byggð. Fólk sem lætur
óbærilegar aðstæður ekki buga sig,
og það sem meira er - tekst jafnframt
að varðveita siðferði sitt og persónu-
leika óskemmdan. „Some of us take
an early train“ (Sumir leggja
snemma upp) varð enskri vinkonu
Þórdísar að orði við fréttirnar um
andlát hennar. Vissulega lagði hún
upp í hinstu ferðina miklu fyrr en
nokkur maður ætlar sér. En ef ég
þekki hana rétt þykist ég vita að þeg-
ar að því kom hafi hún tekist þá ferð á
hendur af þeim eldmóði og æðraleysi
sem einkenndi líf hennar. Eg sé hana
fyrir mér glæsilega við opinn lestar-
glugga tilbúna til að fara þangað sem
lestin ber hana og ég veit hún mun
halda áfram að veita vináttu sína og
greiða hverjum þeim sem á vegi
hennar verður. Það verður gert á
þann hátt sem henni einni var lagið,
af örlæti og höfðingsskap.
Kirstín Þórudóttir Flygenring.
Er ég kveð þig í hinsta sinn elsku
Dísa.er mér efst í huga styrkur þinn
og vilji. Frá því er ég kynntist þér
upplifði ég þig sem jákvæða og
bjartsýna konu. Konu sem hjálpaði
mér í gegnum tárin mín að skilja at-
burði í lífinu sem geta hent hvern sem
er.
Þú gafst mér trú og vilja til að
ganga í gegnum þetta tímabil er ég
upplifði og ég er þér eilíflega þakklát.
Þegar ég horfði á þig og þú faðmaðir
mig þá fann ég vonina og styrkinn
sem bjó innra með þér.
Eg var svo stolt af þér Dísa. Þú
gafst mér líka brosið og hláturinn
þegar þú kenndir mér að lifa lífinu
eins og hún Pollýanna.
Nú hvílir þú öragg og friðsæl í
faðmi Guðs. Bless Dísa.
Birna Guðmundsdóttir.
Stundum skarast leiðir okkar í líf-
inu með sérstökum hætti. Þannig
vora kynnin við Dísu, systur Höddu
vinkonu okkar. Myndir minninganna
streyma fram og tala sínu máli. Dísa
með túbarn í Birkilaut að jafna sig
eftir uppskurð. Dísa í stofunni heima
að bera saman bækur sínar og víta-
mínlista með Gunnlaugi syni okkar.
Hvort heldur sínum fræðum fram.
Baráttuglöð. Ganga á hólm við óþol-
andi aðstæður. Dísa og Gunnlaugur
sem ætla að stofna hjálparstöð. Vilja
svo gjarna miðla reynslu sinni öðram
til hjálpar. Dísa á Landspítalanum að
byrja meðferð. Gunnlaugur að fai-a.
Þau kveðjast með brosi. Hittast ekki
aftur í þessum heimi. Dísa í afmæli
systur sinnar. Falleg, glöð, og óbug-
uð. Þannig munum við Dísu. Hún var
sigurvegari. Og nú þegar hún gengur
inn í ljósið eilífa óskum við góðrar
ferðar.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og aDt
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Sigríður Gunnlaugsdóttir.
Sóllilja er fallin á sumri. Sólskríkj-
an þagnar og drúpfr höfði. Daggartár
falla í svörð.
Við kynntumst Þórdísi og Þor-
steini í Finnlandi fyrir réttum tíu ár-
um. Með þeim kynnum hófst mikil og
góð vinátta sem var uppspretta fjölda
gleði- og samverastunda þrátt fyrir
þau alvarlegu veikindi sem Þórdís
barðist við allt frá árinu 1992. Sá
sjúkdómur sem Þórdís gekk með hef-
ur nú lagt þessa fallegu, bjartsýnu og
lífsglöðu konu að velli. Það eru þung
örlög ungrar móður og ástfanginnar
konu í blóma lífsins, en eigi má sköp-
um renna.
Að sækja Þórdísi og Þorstein heim
á Armíaltswagen í Helsingfors var
alltaf sérstaklega ánægjulegt. Þau
hjónin vora einstaklega samrýnd og
vora sem eitt í öllu, hvað sem þau
tóku sér fyrir hendur, enda bar
heimilisbragur á heimili þeirra í
Helsingfors þess glögg merki.
Þórdís Viktorsdóttir var fram-
úrskarandi skemmtileg kona, heims-
kona sem var hrókur alls fagnaðar
meðal vina og félaga, hláturmild og
jákvæð, með heillandi skopskyn. Þór-
dís var mjög smekkvís, hafði næmt
auga fyrir formum og litum jafnframt
því að vera óvenjulega fróð um
ólíklegustu hluti, sem aldrei hætti að
koma manni á óvart. Þrátt fyrir
eðlislæga glaðværð gat Þórdís verið
ákveðin og enginn efaðist um
viljastyrk hennar og festu. En það
sem ef til vill var einstakt í fari Þór-
dísar var jákvæði hennar sem olli því
að fólki leið vel í návist hennar. Það
jákvæði, ásamt viljastyrk hennar og
trú, bar hana jafnframt langt f
grimmri baráttu við krabbameinið,
baráttu sem í raun var einstök hetju-
dáð.
Samstaða og samhugur Þórdísar
og Þorsteins í veikindum hennar
þessi þungbæra ár lét engan ósnort-
inn. Þrátt fyrir ofurmannlega
bjartsýni rak hvert áfallið annað og
hverri von var drekkt í sáram
vonbrigðum æ ofan í æ. Þrátt fyrir
það áttu þau yndislegar stundir milli
stríða, bæði ein og með fjölskyldu og
vinum, stundir sem nú ylja fjölda
minninga um einstaka konu.
Við dauða ungrar eiginkonu og
móður í blóma lífsins vakna eðlilega
ýmsar spumingar. Til hvers var
barist og hví varð hennnar líf svo
stutt? Við því fást seint svör því svör-
in era ekki í okkar valdi. En þrátt
fyrir djúpa og sára sorg ástvina
hennar og fjölskyldu er það vonandi
huggun harmi gegn að jarðvist Þór-
dísar var mannbætandi fyrir þá sem
henni kynntust. Þá var barátta henuwí
ar í vissum skilningi svo áhrifarík að
enginn sem henni kynntist verður
samur á eftir. Þótt missirinn sé ægis-
ár var því vissulega til einhvers barist
og minningin um hennar stutta líf
verður þrátt fyrir allt skínandi skap-
arans gjöf sem lifir meðan sá lifir sem
hann á.
Við biðjum mildan guð að blessa
Þorstein og Harald og aðra ástvini á
sorgarstund.
Ásthildur S_. Rafnar,
Þorsteinn Ólafsson.
Elsku Dísa, ég kveð þig með þakk-
læti og sátt í hjarta. Þakklæti fyrir
trygglyndi þitt og stöðuga umhyggju
fyrir velfarnaði mínum, þakklæti fyr-
ir allar okkar samverastundir í gegn-
um árin. Með lífi þínu hefur þú gert
mitt líf auðugra.
Eg finn frið og sátt í hjarta mínu
vegna þess að þú lifir áfram og ég sé
þig fyrir mér glaða og frjálsa.
Elsku vinkona, Guð geymi þig og
varðveiti og alla sem elska þig.
Áslaug.
LAILA
REEHA UG
+ Laila Reehaug
fæddist í Kaup-
mannahöfn 21. mars
1951. Hún lést af
slysförum í Kaup-
mannahöfn 25. mai
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Stengaards-
kirkju í Kaupmanna-
höfn 2. júní. Minn-
ingarathöfn um
Lailu var haldin í Ár-
bæjarkirkju 9. júlí.
Elsku Laila mln.
Þetta verður því mið-
ur síðasta bréfið sem ég skrifa þér i
þessari jarðvist, ég hef það stutt
eins og tölvupóstinn sem okkur hef-
ur farið á milli undanfarin tvö ár.
Mig langaði svo að segja þér
hvað ég var stolt af þér, nýbúin að
ljúka masternáminu þínu i Kaup-
mannahöfn og á leiðinni til fjöl-
skyldunnar þinnar hér heima á ís-
landi. En því miður gera slysin ekki
boð á undan sér og enginn ræður
sínum næturstað. Nú ert þú komin
á þann stað sem við öll endum á að
lokum. Eg hefði svo gjarnan viljað
hafa þig lengur hjá okkur en það er
aðeins einn sem ræð-
ur.
Eg veit að þú átt
eftir að líta til með
honum Jens þínum,
Súna, Björgu, Sverri,
Kötlu litlu og fjöl-
skyldunni í Dan-
mörku. Það era erfiðir
tímar framundan hjátfc
þeim og við Jón skul-
um reyna að aðstoða
þau, en við vitum báð-
ar að þau eru dugleg
og þau eru sterk. Við
skulum vona að tíminn
græði sárin.
Ég vil að lokum þakka þér, kæra
vinkona, allar samverustundirnar
og bréfin þín. Þú varst alltaf svo
hreinskilin og sagðir það sem þér
bjó í brjósti, ég kunni að meta það.
Ég veit að við komum til með að
hittast síðar þó að á öðru tilveru-
stigi verði.
Vertu sæl, vinkona.
Far þú í firði,
friður Guðs þig blessi, >».
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Metta, Jón og drengimir.
Legsteinar
Vönduð íslensk framleiðsla
Fáið sendan myndalista
MOSAIK
Marmari
Granít
Blágrýti
Gabbró
Líparíl
Hamarshöfði 4, 110 Reykjavík
sími: 587 1960, fax: 587 1986
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
sími 896 8242
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
mT