Morgunblaðið - 12.07.2000, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 12. JÚLÍ 2000
.*&Jmmmmmmmm^mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞORDIS
VIKTORSDÓTTIR
+ Þórdís Viktors-
dóttir fæddist á
Akureyri 24. apríl
1954. Hún lést í
Reykjavík 30. júní
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni 10.
júlí.
Mig langar til að
minnast kærrar vin-
konu minnar og mág-
■’ikonu tO margra ára
Þórdísar Viktorsdóttur.
Ég kynntist Dísu fyrir
tæpum 30 árum síðan
þegar hún kom með Ragga bróður
mínum til okkai- Péturs til að passa
fyrir okkur elsta bamið okkar eina
kvöldstund. Þá var hún aðeins sextán
ára gömul. Mér líkaði strax vel við
Dísu enda hafði hún einstaklega
sterkan persónuleika og mikla út-
geislun, sem engum duldist sem
kynntist henni, enda laðaðist fólk að
henni og átti hún óskaplega marga
vini sem þótti vænt um hana. Sam-
band okkar þróaðist síðan í það, að
hún varð kær vinkona mín ekki síður
en mágkona. Fyrsta íbúð þeirra
.Jfagga og Dísu var við Tjarnargötu
þar sem ávallt var opið hús fyrir gesti
og gangandi og þar sem þau bjuggu
svona miðsvæðis var gestagangurinn
oft svo mikdl að manni var stundum
um og ó en aldrei fann maður þó ann-
að en að allir væru jafnvelkomnir
enda var hún einstakur gestgjafi og
góð heim að sækja. Augasteinninn
hennar, sonurinn Halli, fæddist síðan
í júní 1975 og var henni vart hugað líf
á eftir vegna lifrarsjúkdóms sem kom
í Ijós við fæðinguna. Þá var stutt á
mdli lífs og dauða og gleymist mér
*seint sólarhringamir á eftir þegar við
biðum á milli vonar og ótta á hvorn
veginn þetta færi en með vdjastyrk
þínum Dísa mín, sem síðar átti eftir
að koma betur í ljós og hjálp ensks
læknamiðils, sem þú hélst sambandi
við alla tíð síðan, varðstu nánast al-
bata á einni nóttu. Dísa var einstak-
lega gjafmild jafnt á blíðu og verald-
lega hluti og mátti aldrei aumt sjá eða
vita og fór fjölskylda mín og minna
ekki varhluta af því. Hún var alltaf
komin óbeðin til að hjálpa ef á þurfti
að halda. Hún kynntist eftirlifandi
manni sínum Þorsteini Þorsteinssyni
um það bil ári eftir að Raggi og hún
SÖLSTEINAR við Nýbýlaveg, Kðpavogi
Sími 564 4566
Blómabúðin
(^arðskom
v/ Possvogskii*kjw9ai*ð
5ími: 554 0500
.NRAR,S
OSWALDS
simi 551 3485
ÞJÓNUSTA ALLAN
SÓLARHRINGINN
AOAI.STRÆl'i -ÍII • 101 RKYKJAVÍK
DavíÖ higcv Ohtfnv
Útftirmstj. Útfarmstj. Útfnrmstj.
LÍKKISTUVINNUSTOFA
EYVINDAR ÁRNASONAR
slitu samvistir. Þar var
ég viss um að hún væri
búin að finna góðan
mann. Þau fluttu síðan
til Finnlands þar sem
þau bjuggu í nokkur ár
eða til 1995 þegar hún
greinist með sjaldgæft
krabbamein, síðan hef-
ur hún barist hetjulegri
baráttu við sjúkdóminn.
Það liðu þó aldrei nema
örfáar vikur frá því að
einni geislameðferðinni
lauk þar td hefja þurfti
nýja, þar sem ný æxli
höfðu komið í Ijós, en
aldrei kvartaði hún og var alltaf jafn-
jákvæð og dugleg og viss um að bat-
inn væri á næsta leiti og þetta væri
bara eitt verkefnið enn til að sigrast
á, þetta væri ekkert svo slæmt, eða
eins og hún tók til orða „það gæti ver-
ið verra“. Já, hún Dísa var algjör
hetja sem hugsaði fyrst og fremst um
aðra. Hún bar mikla virðingu fyrir
Höddu systur sinni sem hún dáði og
þótti óskaplega vænt um og var henn-
ar stoð og stytta en foreldrar þeirra
eru bæði látin. Henni hefði ekki getað
þótt vænna um bömin þeirra Höddu
og Palla þótt þau væru hennar eigin.
Hún átti alltaf góð ráð til þeirra sem
voru lasnir eða slappir en hún var
búin að lesa adt það sem hún komst
yfir um lyf og lækningar á krabba-
meini og öðrum sjúkdómum sem hún
fór mikið eftir og vann úr eftir því
hvað hentaði henni. Dísa kenndi mér
að staldra við og þakka fyrir hvem
dag og meta lífið á annan hátt en ég
hafði gert hingað td. Það var ekki allt
jafnsjálfsagt og áður. Þótt leiðir
þeirra Ragga hafi skdið þá var ada tíð
mjög gott á mdli þeirra og var það
ekki síst mökum þeirra að þakka.
Dísa mín, ég, Imba systir og fjöl-
skyldur okkar emm mjög þakklát
fyrir að hafa fengið að kynnast þér og
fyrir þann tíma sem við áttum með
þér.
Við vottum Þorsteini, Halla,
Höddu, Palla, bömum þeirra og öðr-
um aðstandendum, okkar dýpstu
samúð.
Hulda Haraldsdóttir.
Þegar við í Búnaðarbanka íslands
hf. fögnuðum 70 ára afmæli bankans
þann 30. júní sl. barst okkur sú sorg-
arfregn að Þórdís Viktorsdóttir, eig-
inkona samstarfsmanns okkar Þor-
steins Þorsteinssonar, framkvæmda-
stjóra Verðbréfasviðs Búnaðar-
bankans, hefði látist þá um nóttina.
Það verður ekki sagt að dánarfregnin
hafi komið okkur félögum Þorsteins í
bankanum á óvart. Við höfðum fylgst
með hetjulegri baráttu Þórdísar við
hinn banvæna sjúkdóm, krabbamein-
ið, um nokkurra ára skeið.
Ég kynntist ekki Þórdísi fyrr en
fyrir örfáum ámm síðan þegar þau
hjónin fluttu heim til íslands eftir 10
ára dvöl í Finnlandi þar sem Þor-
steinn hafði starfað við margvísleg
ábyrgðarstörf hjá Norræna fjárfest-
ingarbankanum en kom heimkominn
til starfa hjá Búnaðarbankanum við
að setja á stofn verðbréfasvið bank-
ans. Sú viðkynning varð því miður
styttri en ég hefði viljað en samt við-
kynning sem ég hefði ekki viljað
missa af. Ég minnist með þakklæti
samverustunda með þeim hjónum á
ferðalögum bæði innanlands og utan.
Þessar samverustundir voru gefandi
fyrir ferðafélagana. En ferðalögin
voru án efa erfiðari Þórdísi en hún lét
í veðri vaka. Ég hygg að sú hetjulund,
æðruleysi og lífsvilji sem Þórdís
ávallt sýndi í veikindum sínum séu
einstæð.
Ég er þakklátur forsjóninni fyrir
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
að hafa fengið að kynnast Þórdísi
Viktorsdóttur. Blessuð sé minning
hennar.
Fyrir hönd Búnaðarbanka íslands
hf. votta ég Þorsteini, eiginmanni
Þórdísar, og fjölskyldunni allri inni-
legustu samúð.
Sólon R. Sigurðsson.
Besta vinkona mín er dáin. Ár af
von og ótta eru liðin. Hugurinn leitar
út í Ijósið. Hugsunin hverfur til minn-
inganna um stórkostlegar upplifanir
og ævintýra sem við áttum saman.
Það er eins og ómurinn af rödd henn-
ar berist til mín, þar sem ég sit við
skrifborðið og leita að einhverjum
upphafspunkti í minningargrein. „Ó
blessuð vertu, þú getur þetta alveg,
maður á ekki að gefast upp.“ Þórdís
gafst aldrei upp og hún stappaði stál-
inu í alla í kringum sig. Upphaf okkar
kynna byggðist á tilfinningunni fyrir
djúpum kærleika og vinskap. Fyrsta
myndin sem upp kemur í hugann er
frá páskum 1986. Við bjuggum þá
báðar í Finnlandi með fjölskyldum
okkar. Astkær systir mín var nýlátin.
Umvafin hlýju ættingja og vina á ís-
landi fyldi ég henni til grafar. Eftir
sorgarferlið, kistulagningu og jai'ðar-
för, tók við hversdagsleikinn í öðru
landi, handan hafsins, þar sem sorgin
og söknuðurinn helltist yfir af mikl-
um þunga og erfíðir dagar fóru í
hönd.
En þá kom Þórdís. Þá kynntist ég
fyrir alvöru þeim sanna hlýleika,
samkennd og væntumþykju og þeirri
jákvæðu sýn sem þú opnaðir í kring-
um þig. Þú komst til mín á hverjum
morgni, uppörvandi og hvetjandi.
Með gönguskíðin í farteskinu dreifst
þú okkur af stað í að minnsta kosti tíu
km skíðagöngu á hverjum morgni.
Við voi'um svo tímanlega á ferðinni að
karlamir sem tróðu skorimar klukk-
an átta voru ekki meira en tíu metra á
undan okkur, og við fórum ekki alltaf
auðveldustu leiðina. Við lögðum í
brekkurnar þó að varað væri við þeim
„Denna backe kan vara livsfarlig"
(Þessar brekkur geta verið lífshættu-
legar). Stoltar vorum við eftir hverja
sigraða brekku og báðar hlökkuðum
við til að segja bamabörnunum frá af-
rekum okkar í fmnskum skíðabrekk-
um þegar á elliheimilið væri komið
heima á Islandi. Og brekkumar
stækkuðu og urðu sífellt hærri og
ægilegri í minningunni. Það sem þú
varst mér, Þórdís, og fjölskyldu
minni á þessum ámm var okkur svo
ómetanlegt. Þú varst eina mannekjan
sem ég gat leitað til með Pétur minn,
aðeins þriggja ára, og þú varst eina
manneskjan sem hann gat hugsað sér
að gista hjá. Eftir aðeins nokkurra
daga dvöl hjá ykkur Þorsteini og
Halla var Pétur með það á hreinu að
þjónusta ætti hann í rúmið með ný-
pressaðan appelsínusafa. Síðan tóku
leikirnir við, ýmis ævintýri og jafnvel
frumskógaferðir til Afríku. Það var
alltaf svo erfitt að ná upp í þennan
klassa hennar Þórdísar þegar heim
var komið.
Arið 1988 skildi leiðir um stundar-
sakir, en tveimur ánim síðar var að-
eins vík milli vina. Ég og fjölskylda í
Uppsölum, Þú og Þorsteinn enn í
Helsinki. En nú hittumst við oft á ný.
Liseleje á Sjálandi varð unaðsreitur
engu líkur eftir að svipbragði þínu
var komið á staðinn. Éinnig skíða-
ferðir til Kungsberget. En brekkurn-
ar þar voru ekkert á við afrekin í
Finnlandi.
En svo kom sorgin og vonin. Árum
saman sveifluðumst við milli sigra og
ósigra, milli vonar og ótta. Alltaf varð
trúin á vonina öllu yfirsterkari. Það
var ekki fyrr en síðustu mánuðina
sem við vissum báðar hvert stefndi.
En við héldum áfram að tala um lífið
og það sem á eftir kæmi. í maí fórum
við í langan bfltúr saman, til hennar
Grétu frænku þinnar. Dagurinn var
unaðsfagur. Við nutum saman hverr-
ar mínútu í veðurblíðunni. Það var
eins og við gætum snert lífið, tekið
það í fangið, verið inni í allri tilver-
unni. Tíminn hætti að skipta máli.
Leiðin hætti að vera vegalengd. Allt
þaut áfram, myndimar runnu hjá fyr-
ir utan bflrúðuna og við nutum þess
að bara vera til. Þessi stund á aldrei
eftir að líða mér úr minni. Ég er sann-
færð um að við eigum eftir að fara
margar ferðir saman síðar.
Þorsteini, Halla, Halldóru systur
og öllum ættingjum og vinum send-
um við Borgþór, Sólveig Fríða og
Pétur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Vinarböndin halda um
ókomin ár.
Sólveig Pétursdóttir.
Það er með trega en hugann fullan
af Ijúfum minningum sem við kveðj-
um nú æskuvinkonu okkar. Við höf-
um þekkt Dísu lengi frá því í barn-
æsku í HKðunum þar sem við í
sameiningu bjuggum okkur undir líf-
ið. Þannig stunduðum við saman
Tónabæ, lærðum á lífið og drukkum í
okkur siði fullorðins fólks. Félags-
skapur okkar var svo stofnaður í
formi saumaklúbbs sumaiið 1969 en
þar skyldi framtíðin skipulögð og
undirbúin. Snerist umræðan fyrst
einkum um stráka en eftir því sem
reynslan jókst í þeim efnum laut hún
meira að giftingum, börnum og
bleium. Dísa kynntist ung Ragga,
fyrri eiginmanni sínum, og eignuðust
þau saman soninn Halla sem var með
fyrstu bömum sem fæddust innan
hópsins. Alla tíð sýndi hún málefnum
fjölskyldna okkar og sérstaklega
bamanna mikinn áhuga. Hún var
alltaf tilbúin að gefa sér tíma til að
ræða við þau sem áttu í henni traust-
an vin. Þegar við vorum svo farnar að
búa var ávallt hægt að leita í smiðju
hennar Disu um hvemig skyldi skapa
hlý og góð heimili þar sem hug-
myndaflugið fékk svo sannarlega að
njóta sín en heimili hennar einkennd-
ust ávallt af glæsileik og hlýju.
Reglulega hefur saumaklúbburinn
hist þótt lítið hafi farið fyrir sauma-
skapnum á síðari áram. Þó gat Dísa
ekki mætt á mánaðarlegar kjafta-
samkomur okkar þar sem hún flutti
ásamt Þorsteini, seinni eiginmanni
sinum, og Halla til Finnlands 1986 en
hún kom engu að síður reglulega
heim þar sem slegið var upp átveisl-
um! Eftirminnilegasta samvera okk-
ar i saumaklúbbnum er þó án efa þeg-
ar við ákváðum að gefa okkur sjálfum
utanlandsferð í fertugsafmælisgjöf
og heimsóttum Dísu, Þorstein og
Halla til Finnlands sumarið 1994.
Flugum við þá til Stokkhólms þar
sem Dísa tók á móti okkur en þaðan
var ferðinni heitið með feiju til Hels-
inki. í siglingunni höguðum við okkur
eins og unglingsstelpur frekar en
mæður og ömmur. Til að mynda
kenndi Dísa okkur að versla áfengi
eftir útliti en ekki innihaldi þegar hún
valdi flöskurnar eftir því hvernig þær
litu út í vínskápnum! Það er ekki á
færi allra að geta tekið á móti þvflíkri
hersingu kvenna eins og móttökum-
ar voru á heimili Dísu og Þorsteins
þegar til Finnlands var komið. Þar
tóku á móti okkur Þorsteinn og Halli
og okkar biðu uppábúin rúm, enda-
lausar kræsingar og ógleymanlegir
dagar. Dísa sýndi okkur meðal ann-
ars hversu vel hún hafði lagað sig að
siðum innfæddra þegar hún fór með
okkur í finnskt bað, þar syntum við
allsberar í ísköldu vatni en á eftir
barði hún okkur með hríslum í gufu-
baði! Hún sýndi okkur hvflíkur
heimsborgari hún var orðin þegar
hún leiddi okkur milli veitingahúsa og
djassklúbba höfuðborgar Finnlands.
Einnig fengum við tækifæri til að
njóta einstakrar eldamennsku henn-
ar, sem einkenndist í senn af sígildri
matai'gerð og djörfung, en vinnan í
eldhúsinu var sameiginlegt áhugamál
þeirra hjóna. Nú er svo komið að við
kveðjum Dísu vinkonu okkar allt of
snemma. Eftir stendur að við höfum
átt ógleymanlegar stundir með þess-
ari sterku og kjörkuðu konu sem án
efa hefur kennt okkur sitthvað um líf-
ið og það sem því fylgir og fyrir það
erum við þakklátar.
Við sendum okkar innilegustu
samúðarkveðjur til Þorsteins, Halla,
Höddu og fjölskyldna þeirra. Megi
guð varðveita ykkur og styrkja.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú
skilur við vin þinn, því að það, sem
þér þykir vænst um í fari hans, getur
orðið þér ljósara í fjarveru hans, eins
og fjallgöngumaður sér fjallið best af
sléttunni.“(Kahil Gibran.)
Saumaklúbburinn.
Okkur systkinin langar til að minn-
ast Þórdísar vinkonu okkar.
Við kynntumst Þórdísi og fjöl-
skyldu hennar fyrst er við bjuggum
ásamt foreldrum okkar í Helsinki í
Finnlandi, en þai- höfðu faðir okkar
og Þorsteinn eiginmaður Þórdísar
mikil samskipti vegna vinnu, þar sem
þeir störfuðu á svipuðum vettvangi.
Fljótlega myndaðist sterkur vin-
skapur milli þessara tveggja fjöÞ
skyldna sem haldist hefur síðan. í
Finnlandi hrifumst við strax af þess-
ari geislandi, skemmtilegu og lífs-
glöðu konu sem alltaf var tilbúin að
gera eitthvað fyrir okkm- systkinin og
láta okkur líða vel í ókunnugu landi.
Að flytja til annars lands getur verið
erfitt fyrir sextán og þrettán ára
unglinga. En þegar jafn yndisleg
manneskja og hún Þórdís bjó í næsta
nágrenni var auðveldara að sjá björtu
hliðamar á lífinu og allt þyrfti ekki að
vera eins ómögulegt og það leit út
fyrir að vera, því bjarta hHð átti Þór-
dís auðvelt með að finna á öllum mál-
um. Við, ásamt foreldrum okkar, vor-
um tíðir gestir heima hjá Þórdísi,
Þorsteini og Halla syni hennar. Þór-
dís var meistarakokkur og oftar en
ekki borðuðum við dýrindis máltíðir
hjá þeim, sem hún reiddi fram á sinn
einstaka hátt. Minnisstæðast er þeg-
ar við systkinin, sem höfðum ekki
borðað kjúkling svo árum skipti sök-
um þess hve okkur þótti hann bragð-
vondur, komum í mat til Þórdísar og
á boðstólum var kjúklingaréttur. Við
litum hvort á annað og leist alls ekki á
blikuna. Fyrir kurteisis sakir ákváð-
um við að smakka og viti menn; kjúkl-
ingur varð okkar uppáhaldsmatur
eftir þetta og Þórdís í enn meira
uppáhaldi.
Við systkinin metum það mikils í
lífi okkar að hafa fengið að kynnast
Þórdísi.
Þær eru fjölmargar gleðistundh-n-
ar sem við og reyndar fjölskyldan öll
áttum með henni. Þær stundir mun-
um við geyma og aldrei gleyma.
Elsku Þorsteinn og Halli. Megi Guð
veita ykkur styrk í þessari miklu
sorg. Minning okkar um einstaka
konu mun ávallt lifa.
Bergljót Þorsteinsdóttir, Þór-
hallur Eggert Þorsteinsson.
Hvað getur maður sagt þegar ynd-
isleg kona fellur frá í blóma lífsins?
Huggunarorð til handa eiginmanni
og syni eru lítils megnug. En góðar
minningar munu lifa.
Þórdís Viktorsdóttir kvaddi þenn-
an heim að morgni föstudagsins 30.
júní eftir áralanga baráttu við
krabbamein. Þar hafði hver omistan
rekið aðra og Dísa barist hetjulega og
fór ávallt með sigur af hólmi, þar tfl
nú. Við sem eftir sitjum hnípin eigum
samt erfitt með að líta á Dísu sem
sigraða, svo mikið sem hún kenndi
okkur um æðruleysi og trú á erfiðum
tímum. I okkar augum mun hún alltaf
vera hetja.
Hún ræddi sjúkdóm sinn af hisp-
ursleysi, leit svo á að lækning væri til
við hverju meini og hikaði ekki við að
leita sér þekkingar jafnt í óhefðbund-
inni sem hefðbundinni læknisfræði.
Hún gat slegið á létta strengi, státað
af íslandsmeti í geislameðferð og iðu-
lega gat hún fengið okkur til að skelli-
hlæja, þegar hún, með allan sinn
húmor, lýsti á spaugilegan hátt þeim
hremmingum sem hún var að ganga í
gegnum.
Kynni okkar Dísu spanna yfii'
langt tímabil. Við kynntumst þegar
við vorum að skríða yfir á táningsald-
urinn og sprelluðum í gegnum tán-
ingsárin saman. Disu lá á að verða
fullorðin og byijaði ung í sambúð með
æskuástinni, Ragnari Haraldssyni,
fyrrverandi eiginmanni sínum, og
fljótlega fæddist sólargeislinn henn-
ar, einkasonurinn Haraldur. Hélst
ávallt góð vinátta með þeim Dísu og
Ragnari.
Dísa varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að kynnast efirlifandi eiginmanni sín-
um, Þorsteini Þorsteinssyni, núver-
andi framkvæmdastjóra Búnaðar-
bankans Verðbréfa.
Heimili þeirra var í mörg ár í
Finnlandi þar sem Þorsteinn gegndi
mikilli ábyrgðarstöðu og undu þau
hag sínum hið besta þar. Samsldpti
voru stopul á þessum árum, þau í
Finnlandi og við í Danmörku. Þótt
langur tími liði stundum milli endur-
funda var alltaf eins og við hefðum
hist í gær.
Hjónaband Dísu og Þorsteins var
afar fai'sælt, þar ríkti gagnkvæm