Morgunblaðið - 16.07.2000, Blaðsíða 33

Morgunblaðið - 16.07.2000, Blaðsíða 33
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 16. JÚLÍ 2000 33 + Margrét Har- aldsdóttir fædd- ist í Kjalarlandi í Vindhælishreppi 29. september 1943. Hún lést á líknardeild Landspítalans 24. júní síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Kópavogs- kirkju 3. júlí. A Jónsmessunni kom fréttin um að Magga frænka væri látin. Það er nú svo að þegar barist er við banvænan sjúkdóm og þjáningar einar fylgja dögum, vikum og mán- uðum, er það léttir að vita að stríð- ið sé afstaðið - hvíldin sé fengin. En sorgin og söknuðurinn koma fyrir því, maður finnur að eitthvað er horfið frá manni sem var dýr- mætt og gott að eiga. Það situr sársauki í hjartanu og maður spyr í vanmætti sínum, af hverju þurfti þetta að fara svona? En það fást engin svör og maður verður að sætta sig við að dauðinn sé stöðugt að minna á sig meðan við göngum þessa leið sem okkur er ásköpuð frá vöggu til grafar. Sérhver miss- ir skilur eftir sig trega sem sálin geymir og skilur ekki við sig. Mað- ur hugsar um snertingu hlýrra handa, um bros og hlátur og tillit sem gladdi með gefandi hætti. Þannig man ég Möggu frænku. Hún var afgerandi persóna til munns og handa. Það munaði um hana hvar sem hún var. Það gust- aði af henni og gneistaði frá henni og skörungsbragðið leyndi sér ekki. Engin lognmolla eða ládeyða fylgdi henni. Það var henni eðlis- lægt að segja skoðun sína umbúða- laust og flestir höfðu þann mann- dóm til að bera að virða hispurs- lausa hreinskilni hennar. Hún var ekki gefin fyrir neina hálfvelgju. Það held ég að allir hafi fundið og skilið. Ættrækin var hún í besta máta og tryggðin alltaf sönn og söm við sig. Það var gott að tala við Möggu. Hún átti mikinn mann- legan skilning og hjartað var stórt. Og vinátta hennar var ekki nafnið tómt. Þar var allt á heilum grunni. Get ég vel um það borið fyrir mína hönd og minnar fjölskyldu eftir áratugakynni. Ég hugsa til alls sem að baki býr, um myndir liðinna ára. Ég minnist þess þeg- ar Magga sá um heimilið í Grund þeg- ar yngsta barnið þar fæddist. Þá lágu kon- ur enn á sæng heima fyrir við umönnun ljósmóður. Magga tók að sér heimilið fyrir mömmu og var stjórn- söm í besta lagi. Við eldri börnin lærðum þá strax að virða hana og síðan hélst sú virð- ing og dvínaði ekki með árunum. Þær mæðgur, Magga og Stína, komu oft í Grund og þá var margt spjallað og það með hressilegum hætti. Ekki var síður gaman að hitta þær á heimili afa og ömmu, Björns og Ragnheiðar, en Ragn- heiður amma mín og Haraldur fað- ir Möggu voru tvíburar. Á þessum árum voru samskipti okkar í Grund við ættfólkið á Jaðri mikil og festar voru þá í þeim efnum þær rætur sem seint munu slitna. Magga dvaldist lengst sinna systk- ina á Skagaströnd og því urðu tengslin við hana eðlilega sterkust. Og Magga var alltaf Magga frænka í sérstökum skilningi. Bar- áttumanneskja var hún og ekki gefin fyrir að láta sinn hlut. Hún þurfti líka á þeim eigindum að halda og vita þó fæstir hvað mikið hún tók út á sjálfri sér í baráttu þeirri sem hún háði gegn viðhorf- um ómannúðlegrar kerfishugsunar og viðvarandi skilningsleysis á má- lefnum þeirra sem höllum fæti standa. Þó var aldrei farið fram á annað í þeirri baráttu en það sem lög stóðu til og sjálfsagt hefði átt að vera. Sú saga verður víst aldrei sögð eins og hún þyrfti að segjast. Það trúir því heldur enginn hvílík áraun slík barátta getur verið og það í þjóðfélagi þar sem stjórnvöld eru sífellt að guma af því hvað þau geri vel við þegna sína í hvívetna og ekki síst þá sem þurfa aðstoðar við. En það veit sá er reynir hvað vantar mikið upp á sannleikann í þeim efnum. Magga átti afar sterka réttlætiskennd og hún barðist af alhug fyrir öllu því sem hún hafði sannfæringu fyrir að væri rétt. Og ég dáðist að Möggu frænku, ég gat ekki annað. Hún átti virðingu mína óskerta alla tíð. Hún fylgdi með festu fram því sem samviska hennar og réttlætis- kennd buðu henni og lét ekkert slá sig út af laginu. Engin vonbrigði gátu brotið niður baráttukjark hennar og með óbilandi viljastyrk hélt hún áfram að standa fast á sínum rétti og sinna allt til enda- dægurs. Margur hefði brotnað saman og gefist upp, séð svarta, ókleifa múra allt í kring, en ekki hún Magga. Þrátt fyrir ótalin von- brigði í erfiðri baráttu gat hún alltaf eygt þau markmið sem gáfu henni þrótt og vilja til þess að sækja fram og láta aldrei hugfall- ast. Ef slíkar manneskjur eru ekki hetjur, þá eru engar hetjur til. Og nú stendur maður frammi fyrir þeirri staðreynd, að Magga frænka er látin, tæplega 57 ára gömul. Það er sár staðreynd. Ég veit að hún ætlaðist ekki til að það yrði talað mikið yfir henni látinni og sjálfsagt hefur það verið huga hennar næst að kveðja sem mest í kyrrþey. En mér finnst ég verða að kveðja Möggu með nokkrum orð- um. Ég sakna hlýrrar handar, trega bros og hlátur og hugsa um tillit sem gladdi með gefandi hætti. Ég sakna dýrmætra kynna og tryggðar sem aldrei brást. Tíminn fer hratt yfir og ein mannsævi er ekki stór dropi í hafi hans jafnvel þó henni sé lifað fram í elli. En það er misjafnt skammt- að í þeim efnum sem öðrum hér í heimi. Mannlífsröstin streymir fram án afláts og maður finnur æ betur þann sannleika að lífsins saga er að heilsast og kveðjast. Ég vil láta eftirfarandi vísur túlka það sem á vantar í þessi kveðjuorð: Sveipuð friði sofðu rótt, sæl er hvfldin fengin. Vinir til þín hugsa hljótt, heiðra sporin gengin. Sofðu því við sannan frið sveipuð þökkum hlýjum, þar til ljós þér ljómar við lifs á degi nýjum. (RK.) Fyrir mína hönd og fjölskyldu minnar þakka ég Möggu frænku fyrir allt það sem hún var okkur í gegnum öll samskipti frá fyrstu tíð til hinstu stundar. Við vottum ást- vinum hennar innilega samúð okk- ar og biðjum þeim blessunar Guðs á ókomnum árum. Rúnar Kristjánsson. MARGRET HARALDSDÓTTIR BALDUR BRYNJAR ÞÓRISSON + Baldur Brynjar Þórisson fæddist á Akureyri 22. jan- úar 1926. Hann lést á Landspítalanum Fossvogi 3. júlí síð- astliðinn. Foreldrar hans voru Þórey Júlíana Steinþórs- dóttir, f. 6. júlí 1892, d. 7. febrúar 1981, og Þórir Jónsson, f. 14. september 1898, d. 24. ágúst 1964. Bald- ur átti fjögur syst- kini; Steinþór, Vil- helm, látinn, Kolbrúnu Magnús. Eftirlifandi eiginkona Baldurs er Erla Bech Eiríksdóttir, f. 31. maí 1923. Börn þeirra eru Hrafn- hildur, f. 1953, Þórir, f. 1955, og Óskar, f. 1959. Baldur var jarðsunginn í kyrr- þey frá Garðakirkju miðvikudag- inn 12. júlí. Nú hefur Dæi móðurbróðir minn verið borinn til hinstu hvílu. Mig langar til að minnast hans með ör- fáum orðum; af mörgu er að taka. Síðastliðið haust ákvað ég að stofna fyrirtæki og fara út í sjálf- stæðan atvinnurekstur. Þegar sú ákvörðun lá fyrir fór ég til Dæa, sagði honum frá ráða- gerð minni um leið og ég bað hann um ein- hverjar ráðleggingar mér til handa. Við átt- um langt og gott sam- tal saman. Hann var bjartsýnn fyrir mína hönd, hvatti mig til dáða og lagði ríka áherslu á það að góðir hlutir gerðust hægt. Það vakti sérstaka at- hygli mína sú skoðun hans að þrátt fyrir all- ar breytingarnar og nýjungarnar, tæknina og tölvurnar þá hafa grundvallaratriðin ekkert breyst. Dugnaður, samviskusemi og þolinmæði væru ennþá það sem byggja skyldi á - það sem mestu máli skipti. Við lifum og við deyjum. Enginn fær þau örlög flúið. Einhver sagði einhvern tímann að þrátt fyrir allt, þá kænii dauðinn alltaf á óvart. Hjartað hans Dæa var veilt og búið að vera það lengi. Leiðarlokin voru í nánd. Ég hitti hann síðast á fimmtudeginum. Við spjölluðum saman drjúga stund um heima og geima, fjölskyldurnar, fyrirtækja- rekstur og framtíðina. Það var létt yfir honum og hann bar sig vel þrátt fyrir augljós veikindi. Ég átti nú reyndar frekar von á því að hann biti bara á jaxlinn, útskrifað- ist og drifi sig heim. Það var venj- an hjá honum. En góðir keppnis- menn verða að kunna að viður- kenna ósigur. Líka þegar þeir berjast til hinstu stundar. Það, eins og annað, gerði Dæi með reisn. Örfáum dögum síðar lauk hann þessari ferð sinni. Elsku Erla mín, Hrafnhildur, Þórir og Óskar. Mamma, Bangsi, Steinþór og Jagga. Mikill er missir ykkar, fjölskyldna ykkar, ættingja og ástvina. Minnist orða postulans Páls: „Ef vér lifum, lifum vér Drottni, og ef vér deyjum, deyjum vér Drottni. Hvort sem vér þess vegna lifum eða deyjum, þá erum vér Drottins.“ Nú er nótt. En bráðum rís nýr dagur í hjörtum ykkar. Þá mun sólin skína á ný, sól minninga með birtu og yl. Ég votta ykkur mína innilegustu samúð. Guð blessi ykk- ur, leiði og styrki í sorg ykkar. Guð blessi lífs þíns brautir, þitt banastríð og þrautir og starfs þíns mark og mið. Við hugsum til þín hljóðir,- Að hjarta sér vor móðir þig vefur fast og veitir frið. (E. Ben.) Dæi minn. Hjartans þakkir fyrir að reynast mér vel. Hjartans þakk- ir fyrir að reynast fjölskyldu minni vel. Ég bið algóðan Guð að blessa þig og minningu þína um alla tíð. Far þú í friði. Þorsteinn. LAILA REEHAUG + Laila Reehaug fæddist í Kaup- mannahöfn 21. mars 1951. Hún lést af slysförum í Kaup- mannahöfn 25. maí síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Stengaards- kirkju í Kaupmanna- höfn 2. júní. Það var erfitt að trúa þeirri sorgar- fregn að hún Laila væri dáin, í blóma lífsins. Minningar um góðar sam- verustundir koma upp í hugann. Ég man eftir því sem lítill strákur á Bíldudal þegar Jenni frændi kom heim úr námi frá Danmörku. Með honum kom Laila, ung og glæsileg stúlka. það hljómaði framandi fyrir sveitastrák að hlusta á hana tala dönsku. Jenni og Laila voru tíðir gestir á heimili foreldra minna á meðan þau bjuggu á Bíldudal og fylgdi þeim ávallt hlátur og gleði. Einu sinni þegar Laila kom í heim- sókn sagði hún við mig: „Magnús, nú kenni ég þér dönsku í vetur og þú kennir mér íslensku“. Ur því varð að ég fór einu sinni í viku yfir í Valshamar með dönskubókina mína og rembdist við að lesa dönsku. Ég hafði bæði gott og gaman af. Laila náði góðu valdi á íslensku en það var ekki mér að þakka. Síðustu árin hitti ég Lailu því miður allt of sjaldan, oftast var það í fjölskylduboðum og alltaf var stutt í dill- andi hláturinn, það var gaman að gantast við Lailu. Fyrir tveimur árum fór ég og fjölskylda mín í ferðalag til Kaupmannahafnar. Einn daginn vorum stödd á aðalbrautarstöðinni þegar við mættum Lailu fyrir tilviljun í öllu mannhafinu og urðu miklir fagnaðarfundir. Laila var þá nýbúin að kaupa sér græna Carls- berg-tösku. I henni voru sex bjór- ar. Hún sagðist vera í vandræðum með bjórinn því hana hafi bara langað í töskuna. Við settumst með henni í góða veðrinu fyrir ut- an brautarstöðina og var spjallað um heima og geyma á meðan hjálpast var að við að létta svolítið á innihaldi töskunnar. þetta var yndisleg stund með Lailu og skemmtileg minning í huga okkar um þessa yndislegu konu. Elsku Jenni, Björg og Súni, guð styrki ykkur í ykkar miklu sorg. Magnús B. Oskarsson. JÓNA ÞORFINNSDÓTTIR + Jóna Þorfinns- dóttir fæddist í Reykjavík 12. september 1929. Hún lést á heimili sínu í Reykjavík 19. júní si'ðastlið- inn og fór útför hennar fram frá Fossvogskirkju 26. júm'. Þúyndislegavina,ert horfmhérúrheimi, í helgidómi sálar ég kynniokkargeymi. Þín vinátta og tryggð var hin sama í sorg oggleði, í sjúkdóms stríði þínu var hetju lund sem réði. Með þér var gott að gleðjast ágóðravinafundum, og gott til þín að leita á erfiðleika stundum. Bömin mín þú gladdir og gafst af kærleik sönnum, góðvild þín var perla, er lýsti í dagsins önnum. Úr fjarlægð, kæra vina, ég kveð þig hinsta sinni, kveð og þakka af alhug hin löngu oggóðukynni. Gröfín lokast hljóða, guðsfriður færistyfir, en fógur dýrmæt minning í hjarta mínu lifir. (Ingibj. Sig.) Erla Ólafsdóttir og- börn, Danmörku. Sonur minn og bróðir okkar, BIRGIR HALLDÓRSSON, Skipholti 32, lést föstudaginn 14. júlí. Jarðarförin tilkynnt síðar. Guðrún Kristinsdóttir, Halldór Björnsson, Guðrún P. Björnsdóttir og fjölskyldur. Vesturhlíð 2 Fossvogi Sími 551 1266 www.utfor.is Þegar andlát ber að höndum 4 Önnumst alla þætti útfararinnar. Við Útfararstofu kirkjugarð- anna starfa nú 14 manns með áratuga reynslu við útfaraþjónustu. Stærsta útfararþjónusta landsins með þjónustu allan v(v . . ’m ' solarhringinn. Prestur Kistulagning Kirkja Legstaður Kistur og krossar Sálmaskrá Val á tónlistafólki Kistuskreytingar Dánarvottorð Erfidrykkja V : s UTFARARSTOFA KIRKJUGARÐANNA EHF.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.