Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 1

Endurminningar.
Smásaga
eftir
Maríu Jóhannsdóttur.
Hann Sigurður er það fyrsta, sem eg man eftir.
Við vorum alin upp saman. Foreldrar mínir höfðu
tekið hann til fósturs, þegar hann var á öðru árinu. önn-
ur börn voru ekki á heimilinu, og við iékum okkuraltaf
saman. Sigurður var altaf góður við mig, og beitti mig
aldrei ofbeldi, þó að hann væri eldri og sterkari. Eg var
miklu verri við hann og yfirgangssamari. Eg vildi öllu
ráða, þegar við vorum að leika okkur, og skældi þangað
til að Sigurður lét undan.
Eg átti oft upptökin að því, að við gerðum ýmislegt,
sem okkur var bannað, svo sem að vaða bæjarlækinn.
Eg gat alls ekki stilt mig um að gera það, þó að eg ætti
von á snupru, þegar eg kæmi heim.
Við lékum það oft. Settumst við þá á lækjarbakkann,
og fórum úr sokkunum, stundum en stundum ekki. Það
kom fyrir, að við gleymdum því, og óðum bæði í skóm og
sokkum.
Sigurður leiddi mig æfinlega, og svo óðum við móti
straumnum og létum vatnið leika um fætur okkar. End-
ur og sinnum teygði það sig upp í kjólinn minn, þó að hann
næði ekki nema ofan á hnéð. ug altaf vorum við að lita
heim að bænum, til að vita hvort nokkur sæi okkur.
En hvað við flýttum okkur að hlaupa upp úr læknum,
ef einhver kom út á hlaðið.