Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 6

294
Endurminningar.
Fatapokinn og púltið hans stóð á hólnura hjá okkur.
Sigurður opnaði púltið, tók upp öskjurnar, lagði lokkinn i
hring niður í þær og lét þær svo í púltskúffuna.
— Nú þarf ekki annað en opna púltið, draga út
ðkúffuna, taka lokið af öskjum, og þá sé eg lokkinn af
þér, sagði Sigurður.
— Og þá manstu eftir mér og mömmu og öllum
hérna.
— Já, þá man eg eftir ykkur.
Við þögðum dálitla stund.
— Eigum við ekki að skrifa hvort öðru? sagði Sig-
urður.
— Jú.
— Eg skrifa þér fyrst, og læt þig vita, hvernig mér
gengur ferðin, sagði hann.
— Já.
— Og þú svarar mér með fyrstu ferð.
Eg félst á það.
Því næst gengum við saman inn í bæinn.
Þegar Sigurður fór, fylgdum við móðir mín honum
niður fyrir tröðina.
Þar kvöddumst við, og eg fór heim með móður minni.
Mér fanst eg mundi aldrei geta hlegið eins dátt, og er við
Sigurður vorum saman.
Mér virtist sem eg mundi aldrei hafa gaman af að
þreyta hlaup eða stökk eða hoppa á einum fæti, þegar
Sigurður væri hvergi nærri.
Og í fyrsta skifti á æfinni þótti mér tómlegt í kring
um mig.
Með næstu forð fékk eg bréf frá Sigurði. Eg marg-
las það, og mér þótti það undur vel orðað, ;og því betur
8krifað.
Eg var vondauf um, að eg mundi nokkurn tíma geta
skrifað honum bréf, sem jafnaðist á við það. Og mörgum
dögum áður en ferð féll til hans, fór eg að taka saman