Skírnir - 01.12.1909, Blaðsíða 10

298
Endurminningar.
Því næst gerði hann boð fyrir mig.
Eg var frammi í eldhúsi. Mig langaði til að láta
boðberann segja Sigurði, að eg gæti ekki talað við hann.
En eg hætti við það.
Eg veit ekki af hverju eg gerði það. Eg held að
löngunin til að sjá hann einu sinni enn hafi gersigrað
mig.
Eg fór fram í bæjardyrnar. Sigurður beið mín þar.
Þegar hann sá mig, kom hann á móti mér og heils-
aði mér.
— Eg ætlaði að spyrja þig, Inga mín, hvort þú mundir
ekki vilja gera mér þá ánægju, að sitja í veizlunni minni
á laugardaginn er kemur, sagði hann.
— Eg veit ekki. Eg held ekki.
— Hvers vegna ekki?
— Eg fer ekki neitt. Eg vil helzt alt af vera heima.
— Eg held nú samt, að þú hefðir gaman af að koma
að Seli stöku sinnum, Þú þekkir engan hérna. Leiðist
þér ekki?
— Nei.
Við þögðum stundarkorn.
— Inga mín! Eg vona að þú komir út eftir á laug-
ardaginn, sagði Sigurður.
Hann tók hönd mína og tók fast í hana.
Eg svaraði engu, en dró að mér höndina, vatt mér
frá honum, og gekk inn göngin.
— Ætlarðu þá ekki að koma, kallaði Sigurður á eftir
mér, og eg heyrði hann stundi við.
— Nei, stundi eg upp og hálfsneri mér við um leið,
og leit á hann.
Hann stóð kyr, studdi hægri hendi á lokujárnið á
hurðinni, og starði á mig.
Augu mín fyltist tárum, og eg misti sjónar á öllu í
kring um mig. Eg hélt áfram inn i eldhúsið. Inn af því
var búrið, og þar inn af var geymsluherbergi. Þangað
fór eg.