Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 12

300
Endurminningar.
Um miðjan vetur herti eg loks upp hugann og lagði
af stað.
Það var löng bæjarleið milli Sels og Grafar, en gang-
færi gott, hörku-hjarn.
Eg gekk hratt, teigaði svalandi vetrarloftið, hoppaði
milli þúfna, hljóp niður allar brekkur, er voru á leið
minni, alveg eins og eg hafði gert þegar eg var lítil.
Þegar eg sá bæinn á Seli, gekk eg löturhægt, upp
túnið og heim að bænum.
Eg hitti engan úti og barði því að dyrum.
Þóra gamla, móðir Guðrúnar, kom fram í dyrnar. Hún
var há kona vexti, langleit í andliti og kinnfiskasogin,
bogin í herðum og yfirbragðið mæðulegt og ellilegt.
Gráir hárlokkar gægðust fram undan móbrúnum höfuð-
klút, sem hún hafði bundið ofan yfir sig. Hún hafði rönd-
ótta dúksvuntu, bætta mislitum bótum, svartar prjónaðar
hálfermar á handieggjunum, og gráa prjónhyrnu á herð-
unum.
Pilsið, sem hún var í, hafði eitt sinn verið svart, en
var nú orðið mógrátt og fornfálegt. Hún var í sauðsvört-
um sokkum, og á fótunum bar hún brydda og óþvengjaða
sauðskinnsskó.
Þóra hat'ði hendurnar undir svuntunni, þegar hún
kom fram.
— Komdu sæl; mig langaði til að tala nokkur orð
við þig, sagði eg.
— Nú, hvað heitir stúlkan.
— Eg heiti Ingveldur, Ingveldur frá Gröf.
— Einmitt það. Ingveldur, uppeldissystir hans Sig-
urðar heitins, sagði hún, og tár kom fram i augu henni,
— já, komdu sæl. Hann talaði oft um þig við okkur.
Þú hefir nú verið hérna á næsta bæ nærri tvö ár, og við
höfum aldrei fengið að sjá þig. Gerðu svo vel og komdu
inn. Guðrúnu dóttur minni þykir víst gaman að þú kem-
ur. Hún tók um hægri úlnlið minn með hálfkaldri, hor-
aðri hendi, sem var hörð af vinnu, og togaði mig inn.