Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 13

Endurminningar
301
— Eg — eg ætlaði nú ekkert að standa við, sagði
eg, en fór þó að taka af mér höfuðklútinn.
— Þú bíður þó eftir kaffisopa, þegar þú einu sinni
kemur. Eg hugsa, að þú komir ekki strax aftur.
Eg svaraði engu. Eg hélt á höfuðklútnum og vetl-
ingunum á handlegg inér, og gekk á undan Þóru, inn
göngin og upp í baðstofuna.
Guðrún lá í rúminu, og barnið hennar í vöggu fyrir
framan hana.
Hún var fölleit og veikluleg, augun blá, munnurinn
lítill og brosþýður, yfirbragðið bjart og hárið ljósjarpt.
Þegar hún vissi, hver eg var, brosti hún og rétti mér
höndina. Eg tók í hönd hennar, og hélt í hana dálitla
stund.
Hvað mig langaði til að krjúpa fyrir framan hana,
halla höfðinu að brjósti hennar, og biðja hana að fyrir-
gefa mér allar ljótu getsakirnar, sem eg hafði gert henni.
En eg þorði það ekki. Eg þrýsti að eins hendi hennar
að vanga minum, lagði hana síðan ofur hægt á yfirsæng-
ina, og tók að strjúka hana.
Þarna stóð eg hálfbogin og vandræðaleg, og fyrirvarð
mig með sjálfri mér fyrir hvað eg léti barnalega.
Guðrún bauð mér að sitja.
Eg ýtti rúmfötunum upp í rúminu, og tylti mér á
stokkinn. Guðrún tók fast og innilega í hönd mér og hélt
í hana. Við þögðum stundarkorn.
— Sigurði þótti ofurvænt um þig, alveg eins og þú
hefðir verið systir hans, sagði hún loksins. Hann talaði
oft um þig við mig. Honurn þótti ósköp leiðinlegt, að
þú vildir aldrei koma hingað út eftir til okkar. Og eg
var hrædd um, að það væri, ef til vill, eitthvað mér að
kenna.
Var það, Ingveldur?
Eg hafði horft niður fvrir mig, meðan Guðrún talaði.
Nú leit eg upp og beint framan í hana.
Hún horfði á mig með tárin í augunum.