Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 14

302
Enilurminningar.
Mér flaug i hug, að segja henni alt eins og verið
hafði, en eg hætti við það á sama augabragði.
— Þér að kenna, greiþ eg fram í. Nei, nei. Eg vil
bara helzt alt af vera heima, bætti eg við og leit aftur
niður fyrir mig.
Okkur setti hljóðar á ný. i
Síðan tók Guðrún klútinn, sem var breiddur ofan
yfir vanga barnsins, og leiddi athygli mína að því.
— Þetta er laglegur drengur, sagði eg.
— Já, hann er laglegur. Eg ætla að láta hann heita
Sigvalda, eftir föður sínum, og í höfðuðið á þér, sagði
hún undra lágt og bliðlega.
Eg hrökk saman, þegar hún sagði síðustu orðin. Eg
fann, að roði hljóp út í kinnar mér, og breiddi sig á svip-
stundu upp í hársrætur og niður á háls.
— í höfuðið á mér. Eg leit upp, en hvarflaði óðara
augum aftur undan
-— Já, má eg það ekki. Guðrún færði hönd sína upp
eftir hönd minni, og tók utan um úlnlið mér. Eg svaraði
engu. Eg gat ekki komið upp nokkru orði. Mér fanst
augnaráð Guðrúnar læsa sig inn í hugskot mitt, og lesa
alt, sem mér bjó í brjósti.
Hún hafði auðsjáanlega orðið þess áskynja, að eg
hafði elskað Sigurð, en verið illa til hennar.
Og mér fanst eg verða lémagna af sneypu og iðrun.
Eg óskaði, að eg væri komin langt, langt burtu, á ein-
hvern þann stað, þar sem enginn lifandi maður þekti mig,
Mér var grátur í kverkum, og tár læddust fram í
augu mér. Og áður en eg gat að gert, hrundu nokkur
tár niður vanga mína.
Eg ræskti mig, og strauk vinstri hendi um hvarma
mér. Eg fann að Guðrún horfði alt af á mig. Eg þorði
ekki að líta á hana.
— Eg hefi verið að draga að láta skíra drenginn,
þangað til ef eg kæmist á fætur, sagði hún svo.
Eg finn að það er ekki til neins að draga það
lengur. Eg ætla að láta skíra hann á sunnudaginn