Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 15

Endurminningar.
308
kemur. Og eg ætla að biðja þig að halda honum undir
skírn, ef þú mættir vera að skreppa hingað út eftir.
Heldurðu að þú viljir gera það, og þú megir vera að því?'
— Já, stundi eg upp.
Eg teygði mig niður, og þrýsti andlitinu að vanga
barnsins, og breiddi svo ofan yflr það.
— Þið hafið enga vinnukonu, sagði eg eftir stundarbið.
— Nei. Foreldrar mínir hafa ekki haft neina vinnu-
konu, síðan eg fór að geta unnið. En þau verða nú að
fá sér stúlku, úr því eg er alt af veik — og eg býst
ekki við að stíga framar á fætur.
— Eg vona, að guð gefi, að þú komist bráðum aftur
á fót, sagði eg.
Eg ætlaði að fara að ympra á erindinu, en þá kom
Þóra inn með kaffi handa mér.
Þegar eg hafði drukkið kaffið, stóð eg upp og fór að'
binda á mig höfuðklútinn.
— Ætlarðu ekki að standa lengur við hjá okkur?
spurði Þóra.
— Nei, ekki núna. En aðalerindið var, að spyrja
ykkur, hvort þið vilduð ekki, að eg færi til ykkar í vor.
Eg strauk fram og aftur kögrið á herðasjalinu minu
og beið eftir svari.
Mæðgurnar litu hvor á aðra, og síðan á mig.
— Eg ætla ekki að lýsa því, hversu þetta vinaboð
þitt kemur mér vel. En mér þykir sárast að þiggja, af
því að eg veit, að við getum aldrei goldið þér það kaup,
sem þú mundir fá alstaðar annarstaðar, sagði Þóra.
— Það skiftir engu um kaupið. Eg vil heldur vinna
hjá ykkur en öðrum, sagði eg lágt-
Þóra stóð hálfbogin yfir vöggunni, og lagaði fötin
ofan á barninu. Eg sá, að tár runnu niður vanga hennar.
Guðrún hafði lagt báðar hendurnar ofan á sængina, og
starði á mig.
Enginn okkar mælti orð.
— Jæja, þá er víst bezt að fara að halda heim, sagði
eg loksins, og fór að færa mig í vinstri handar vetlinginn.