Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 18

306
Endurminningar.
Hann lætur ekkert færi ónotað, til þess að mér geti
liðið sem bezt. Eg er löngu hætt að þurfa að bera nokkr-
ar áhyggjur fyrir líflnu.
Alt er lagt upp í hendurnar á mér. Það er eins og
öllum hérna á heimilinu, og öllum í sveitinni, flnnist sér
skylt að gera mér alt til geðs og gleðja mig á einhvern hátt.
Mér finst eg eiga miklu betra en eg á skilið. Eg hefi
aldrei búist við, að mér mundi líða jafnvel í ellinni.
Og þegar eg renni augum yfir æfl mína, þá flnst
mér hún hafa liðið eins og draumur.
Stundum hafa mér að visu fundist erfiðleikarnir fylkja
sér svo fast í kringum mig, að eg hefi verið vonlaus um,
að eg fengi yfirstigið þá, og myrkrið svo svart, að eg hefi
haldið, að eg mundi aldrei sjá framar til sólar.
En þegar mér hefir legið mest á, hafa geislar guðs
rofið myrkrið, og stökt erfiðleikunum á braut, og þá hefi
eg þakkað honum með bljúgri bæn, eins og í brekkunni
forðum. ___________
í mörg ár hefi eg á hverju sumri verið að ráðgera
að bregða mér snöggva ferð heim að Hlíð, til að sjá
bernskustöðvar okkar Sigurðar, áður en eg legg upp í
síðustu ferðina mina.
En það hefir alt af eitthvað heft för mína. En nú
ætla eg ekki að fresta henni lengur.
Og í vor þegar snjó leysir og ár eru orðnar litlar,
þá ætla eg að fara snöggvast heim. Þá ætla eg að staul-
ast upp í hlíðina fyrir ofan bæinn og horfa yflr brekkuna
og geirana, þar sem við Sigurður sátum saman yfirlömb-
unum.
Eg ætla að fara inn í hellinn okkar, og skoða bæjar-
lækinn og bæjarhólinn, þar sem við rendum okkur.
Og þá ætla eg að ganga um hlaðið og standa í sömu
sporum, sem eg stóð, þegar eg gaf Sigurði hárlokkinn af mér,
Þá held eg að mér finnist, eg eiga ekkert eftir ógert.
Þá vildi eg helzt mega deyja.