Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 59

Að verða úti.
Fyrirlestur fluttur á Akureyri 1909.
í hvert skifti, sem hann alt í einu skellur á með
kafdimmri snjóhríð og hörkuveðri, eins og oft vill verða
í skammdeginu á veturna, þá verður margri konunni órótt,
sem veit af manni sínum eða sonum einhverstaðar á
ferð; og óróinn vex bæði í brjósti hennar og annarra
heimilismanna, þegar heimkoman dregst og ekkert heyrist
nema óveðursýlfrið í Kára, þegar hriktir í hurðum og
gluggum og kaldan næðinginn leggur inn bæjargöngin.
— Hafa þeir komist til bæja eða — hafa þeir orðið úti?
Þessar tvær spurningar eru efst í huga allra, því vana-
lega er að eins um þetta tvent að ræða. En seinni spurn-
ingin er flestum svo ógeðfeld að þeir kveinka sér í lengstu
lög við að koma með hana fram á varirnar.
— Vér íslendingar eru orðnir því svo vanir að heyra
fréttir um menn, sem orðið hafa úti í illviðrum á veturna,
að í hvert sinn er stórhrið heflr slotað, þá er sú spurning
efst á baugi og gengur mann frá manni: ætli engum hafi
hlekst á í hríðinni þeirri arna?
Það er ekki að ósekju, að landið okkar heflr hlotið
nafnið ísland, því að hér er sannarlega nóg af ísi og snjó
og því ekki að undra þótt kuldinn sé mikill með köflum.
Það mun óhætt að fullyrða, að fáar mentaðar þjóðir í
heiminum eiga við jafnillúðuga, óstöðuga veðráttu að
stríða og vér íslendingar. Og þegar nú hér við bætist
hrjóstrugt, vegalítið en viðáttumikið land, þar sera langar