Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 65

Að verða úti.
353
:SV'0 er komið, þá er lífsmark lítið. Iljartað berst hægt og
seint og brjóstið bifast aðeins litið eitt við hvert andartak,
en með all-Iöngu millibili. Það eru dæmi til þess, að tekist
hefir að lífga menn, sem voru svo langt leiddir, að líkams-
hitinn var kominn niður í 25° C. — Mér heflr verið sögð
saga, sem eg ekki þori að ábyrgjast að sé sönn, en sem
eg vil tilfæra hér, af því hún er ekki ósennileg, og getur
vel hafa gerst.
Það var einhverstaðar á Austurlandi fyrir mörgum
árum.
Maður fanst dauður milli bæja um hávetur, eftir að
stórhríð hafði gengið daginn áður. Hann var borinn heim
á næsta bæ og lagöur til á hefilbekk úti í skemmu.
Um kvöldið fór vinnumaður á bænum út í skemmuna
til að sækja eitthvað, en svo vildi til, að hann hafði ekki
verið heima þegar líkið fanst, og hafði enginn sagt hon-
um frá því, og því siður um að líkið stæði uppi úti í
skemmunni.
Þegar hann nú kemur þangað, rekst hann óvart nokk-
uð hart á hefilbekkinn, en um leið heyrði hann einhverja
stunu, — það grýpur hann hræðsla, og honum verður ekki
um sel, þegar hann sér í þeirri birtuglætu, sem lagði inn-
um dyrnar, að einhver draugur rís upp á hefilbekkn-
um, og þessi draugur fálmar til hans og grípur
í handlegg honum. Hann rykkir sér undan og þessi vofa
kemur þá ofan af hefilbeknum, eins og hún ætli að ráðast
-á hann. Hann sér nú, að hér er annaðhvort að duga eða
drepast, svo hann herðir upp hugann, snýst á móti til
varnar og tekur drauginn hryggspennu. Eftir stutta við-
ureign fara nú svo leikar, að vinnumaðurinn verður yfir-
sterkari, og keyrir drauginn á bak aftur yfir hefilbekkinn,
•og liggur hann máttlaus og yfirunninn, en vinnumaður-
inn flýtti sér burt inn í bæ, og sagði þar sínar farir ekki
sléttar. Nú grunaði fólkið strax, hvernig í öllu lægi, og
var þá farið út í skemmu með ljós. Sáust þá öll verksum-
merki, eins og vinnumaðurinn hafði skýrt frá, og var nú
-bersýnilegt, að maðurinn, sem haldið var að væri dauður,
23