Skírnir - 01.12.1909, Qupperneq 81

Erlend tíðindi.
369
alla ráðgjafana úr gjörbótaflokknum. Nafnkunnastir þeirra eru:
rithöfundurinn Edvard Brandes, bróðir Georgs Brandesar og P.
Munch, ungur en ötull stjórnmálamaður, sem til skamms tíma var
ritstjóri tímaritsins »N/ja 01din«.
Skipun þessa nýja ráðuneytis voru allmikil tíðindi. Furðanlegt
mátti það heita, að svo fáliðaður flokkur skyldi komast að völdum
•og munu slíks ekki dæmi áður. Hitt skifti þó meira, að stjórnar-
taumarnir komtist í hendur manna, sem lengst stigu í frjálslyndis-
áttina og auk þess höfðu yms þýðingarmikil mál á stefnuskrá sinni,
Aftur var það öllum auðsætt, að valtur var sessinn undir svo fá-
liðuðum flokki nema því að eins, að hann ynni stórfeldan sigur
við næstu kosningar. Er því vansóð enn, hve lengi ráðuneyti þetta
eitur við stýrið.
Stefnuskrá þessa nýja ráðuneytis gjörbótamanna er löng og
margbrotin, svo oflangt yrði að telja upp allar fyrirætlanir þeirra.
Þó má minnast á eitt mál, sem yfir önnur gnæfir í svipinn hjá
þeim Dönunum og það er hlífðarlaus rannsókn alls Albertífargans-
ins, eigi eingöngu svika sjálfs Albertí, sem dómararnir grafa upp
-og hafa til meðferðar, heldur og afstöðu annara við Albertí, eink-
um ráðgjafanna sem Christensens-ráðuneytið skipuðu samtímis hon-
um. Sárstaklega þykir J. C. Chiistensen fyrver. forsætisráðherra
•og Sig. Berg ekki hafa gert nægilega breint fyrir sínum dyrum.
Þjóðarskömm og alheimshneyksli var Albertíósóminn, en síðan hefir
Dönum þótt það að bæta gráu ofan á svart, að geta ekki losnað
að fullu og öllu við skugga þann, sem Albertíhneykslið varpaði á
ýmsa helztu þjóðskörungana. J. C. Christensen varð á ný ráð-
herra skömmu eftir að hann veik úr ráðherrasessi og flokkur hans
réð að miklu lögum og lofum meS tortrygni margra yfir höfði sór,
«em grunuðu Christensen og fylgifiska hans suma um að hafa ekki
verið með öllu ókunnugt um þá hengingaról, sem Albertí hafði
snúið að hálsi sór. Þótti mönnum brýn nauðsyn bera til þess og
sómi þjóðarinuar liggja við, að ríkisdómur skæri úr því, hvort
'Christensen og Berg hafi gert sig að einhverju leyti samseka
Albertí eða ekki.
Þó þetta væri einfalt mál var enginn hægðarleikur að
koma þessu í kring. AS sjálfsögðu vildi J. C. Christensen
ógjarnan verða dreginn fyrir ríkisdóm, en fylgi hans hefir til
skamms tíma verið svo öflugt, að slíku máli varð ekki
komið fram gegn honum. í stað þess að komast fyrir
•rikisdóm róð hann niðurlögum Neergaards ráðuneytisins
24