Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 16

34
jþennan nýa sið. Bisknparnir á Hólum og í Skál-
holti risu upp í móti Jmlíkri umbreítíngu, J>ví
bæiTi var hún gagnstæð sannfæríngu J>eírra, og
hlaut að spilla fyrir þeím tekjum og áliti; enn
ímsir dugandi menn í landinu og fjörugustu úng-
língarnir voru nieð lútherskunni, sem fram var
haldið af Kristjáni konúngi þriúja. Ögmundur
biskup í Skálholti, gamall maður, var handtek-
inn og fluttur suðrí Danmörk, og kom í hanns
stað lútherskur maður. Enn Jón Arason, Hóla-
biskup, djarfur maður og ákafur, dró að ser
Norðlínga sína, reðist á Suðurland og fángaði
Marteín biskup. Jj)essum og öðrum yfirgángi
reíddust jþeír seínast Sunnlendíngar. Biskup og
synir hans tveír, Björn og Ari, voru teknir eptir
skarnma vörn á bæ eínum, er þeír höfðu náð,
enn vildu ekki uppgefa. Eínginn þorði að tak-
ast á hendur að geýma þá feðga, og hlýddu
menn til þess er sagði Eínar * prestur, að öxin
og jörðin geýmdi þá bezt. Ari átti kost griða,
hefði hann viljað lofa að hefna sín ekki, enn
hvurki kaus hann það, ne biskup að lifa nema
þyrmt væri sonum hanns; og þegar Björn beíddist
griða, var lionum svarað: að þegar tveír dugand-
isinenn, slíkirsem voru faðir hanns ogbróðir, skyldu
deýa, væri ekki meír enn mátulegt, þóað slíkur
vesælíngur yrði þeím samferða. Síðan voru þeír
* Espólíu ber þetta uppá sera Jón Bjarnason, ráös-
mann. ísl. árb. IV. ú. bls. 69. Útlegg.