Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 30

48
ÚR BRÉFI FRÁ ÍSLANDI,
dagsettu 3(Ka jan. 1835.
Eg (lróst á við })ig, þegar skil«lum J)ann
10<Ja ágúst, aú segja þer hvurnig á mer lægi, er
eg væri að segja skilið við Danmörku, og hvurnig
ættjörð mín kæmi mer fyrir sjónir, og hvurnig
eg yndi við hana, þarsem eg hafði sjeð af henni
um stund, og gat nú jafnað henni saman við so
mart annað. Ekki er því að leýna, að mer þótti
súrt í brotið, er þið sneruð allir lieím frá mer,
og hvurfuð inní hina fögru borg, enn við fórum
að losa festar og segl, og koma framstafni í norður.
Mer rann fyrst í hug, hvað })að væri bágt að
geta aldreí sjest so margir saman, talast við um
J)að, sem okkur öllum þætti umvarðandi, og skemt
okkur hvur með öðrum, eínsog við höfðum van-
ist um hríð; jm þeír okkar, sem bera gæfu til
að koma aptur til ættjarðar sinnar og ílendast
þar, berast })ó sinn að hvurju lanzhorni, og finn-
ast stundum ekki framar þaðanífrá, og allrasízt
margir í senn, so að skilnaður okkar landa í Kaup-
mannahöfn er raunar fyrir flestöllum skilnaður æfi-
lángt. Enda gat eg ekki að mer gert, að finna
til saknaðar, jiegar eg sá turna höfuðstaðarins
fara lækkandi, og ina fögru Sjálanz-strönd síga
aptur með borðstokknum. J)að var von mer væri
orðið í þokka við staðina, sem voru að hverfa
sjónum, því eg hafði átt j>ar margar ánægju-