Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 62

við lærdómsiðnir efta sættast við það sem þeír geta
fengið í heímaskólum. J)eím sem í skólann koma
verður og fyrir þessa sök að flýta so mikið út
jiaðan aptur sem verður, so aðrir geti komið í
stað þeírra. J)að sein lærisveíninum ríður mest á
að læra til lilýtar, sem er málið okkar og æfisaga
ættjarðar vorrar, eru kennurunum valla ætlaðar
stundir til að drepa á, og vita |)ó allir hvað þeír
mættu aðgera í þeírri greín. IVýu málin eru ekki
kennd, og eru þannig vizku - æðar vorra tíma
flestum tilbyrgðar. Enda er hjá oss næsta lítill
leíðarvísir til Jjekkíngar á vísindanna kröfum og
stöðu eínsog nií er komið, og íinnst iner okkur
helzt vanta viljann til að komast eptir því, og nóga
virðíngu fyrir J>ví sem uppgötgvast dag frá degi
áhrærandi lögun og innihald vísindanna. Alit
inanna t. d. um (íMaanedskrift for Literatur” lík-
aði mer livurgi nærri, ]m eg J>ekki ekkert Jiess-
konar rit, sem eg gæti tekið frainyfir það, það
sem Jiað nær. Manninum er taint, að loða við
J)á Jiekkíngu, er honum innrætist á æskuárunum.
Se hann hinn efra hlut æfi siunar í þeíin löndum,
þarsem öll kunnátta aldarinnar liggur honum
daglega fyrir augum, getur hann aldreí mist
sjónar á henni, og finnur jþá ekki til neínna ser-
legra nýbreítínga; honum er smátt og smátt að
birta fyrir augum alla æfi sína, og hann ser skír-
lega hvursu mannleg þekkíng heldur áfram stillt og
gætilega ár frá ári. Se hann aptur á afskekktuin
stöðum, þar sem hann getur ekki komið við, að