Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 35

53
niikil skemtiin í, að liugsa til þessarar ferðar,
ekki að eíiis afþví eg var laus við allt það aml-
streými og leíðindi, sem milli-ferðir vorar olla
flestum þeím, sein eru óvanir sjóferðum, og
átti í þess stað ánægjanlegustu daga, so eg
vissi valla af að eg væri á sjó, heldur og ser-
ílagi þessvegna, að iner veíttist þar tækifæri til
að sjá sjóferðirnar í sínuin blóina, og kynna rnér
lífernis-háttu þeírra inanna, sem mér hefir ætíð
mikið þótt tilkoma, og ég annars aldreí mundi
sjeð hafa.
Herskipin eru eíns í sinni röð og gæðíngar
í sinni, og þeír sem á þeím ferðast eru eíusog
reíðmenn og liöfðíngjar, enn hinir á kaupskip-
uuuin sona eínsog iestamenn. Herskipin eru ekki
löguð fyrir farm, heldur til hraðsiglínga, til að
mæta sjó, og vera sein liprust í ölluin snúnínguin.
Hásetar þurfa ekki að bjástra við að hlaða þau
og aíferina, meðan á höfnum er verið, og á
sjónum skiptast 20 hendur til um það, sein á
kaupskipinu gerir eín. J)á fara sjóferðirnar fyrst
að verða skemtilegar og mikluin mun liættuminni.
Sérhvurjum er sitt verk ákveðið, sín rá eða segl
til umsjónar falið og er mér í ininni, með hví-
líkum fimleík og snarræði hvur maður framdi sitt
ætlunarverk. Yfir hásetana eru fyrst settir yfir-
lrásetar, og eru til þess teknir þeír sem færastir
eru. Fara þexr ekki uppí reíðann nema í við-
löguin, enn flytja þángað hljóðið, og hafa gætur
á, að gjört sé hvað fyrirskipað er; blæs og eínn