Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 39

57
hafa lært, eru þeír frá barnsbeíui vaiulir við sjáf-
arvolk, tímakorn á ári hvurju, og ineíga þeír
þá, og allt þartil útskrifaffir eru úr skólanum
og koinnir til fulls þroska, gjöra öll háseta störf,
enn eptir það heíta þeír foríngjar, og hafa þá
sýslu á hendi á herskipum, sem áður var sagt,
og upp frá því fá þeír laun af ríkis - stjórninni,
og halda þeím jafnt hvurt þeír fara nokkuð eða
sitjaheíma; enn so eru þau lítil í flestum löndum,
að eínhleýpur maður getur þar að eíns viðunað.
Launin hækka með aldriuum, og þó ekki að ráði
fyrr enn þeím er fengið skip til forráða; þá er
þeím gefið skipsforíngja nafn, og ná því fáir
fyrr enn uin fertugs-aldur. Meðan þess tíina er
að bíða, gánga þeír opt í þjónustu útlendra
þjóða, er í stríði eíga, og frama sig so, ef ekki
f f *
þarf að halda á þenn heima. A skipuin hafa
allir undirforíngjar eítt mötuneýti, og leggur hvur
til fyrir sig, og geta því haldið sig so spart eða
kostnaðarsamlega, sem þeír koma ser saman uin.
J)eír hafa sitt aðsetur fyrir aptan miðsiglu, og
lieítir það „messa” (lijalstofa) á sjóinanna-ináli,
er þeír sitja laungum, og þar uinhverfis eru sæng-
urhús þeírra. Skipsforíngi heíir stofu ser aptar
á skipi, og borðhald fyri sig, og er það venja,
að hann í hvurt sinn kveðji til matar með ser
eínn af undirforíngjum. AUir gánga yfirmenn á
sjó í eínkennis-fötum sínuin, og veíta þeír hvur
öðrum, og undirmenn þeím, öll hin sömu virð-