Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 71

liestar töífu í seínna sinnið, þar sem hið fyrra
sinnið fengust af 80, enn {nífnaslettanin sparar
sláttumanns-hald. Túnið blasir inóti frainaní hlíð—
inni, þegar komið er sunnan Sílðaiinannagötu,
eíusog ferhyrnd akurreín utanlanz, og lýsir ser
þegar, að manna frágángur er á, og er að því
sönn sveítarprýði; inætti slíkt víðast að haldi
verða hjá oss, væri stund álögð.
Vel leízt mer á það sem eg sá af Húna-
vatns-sýslunni, búlega og sveítarlega, og eínna
laglegast fólk sýndist mer þar, sem eg hef sjeð
f f
á Islandi: hraustlegt, hflegt, og bar sig vel.
Álit þeírra á kvæðum Eggerz Olafssonar og Ög-
mundar-getu, sem margir færðu í tal við mig,
sannfærði mig um, að þeír höfðu vit á, að
gera mismun á góðu og misjöfnu, og mörgum
voru þar undrunarlega kunnug hin nýrri bóka-
störf — útgáfur og ritgjörðir Islenzkra erlendis.
Ég var nótt á Reýkjum við Svínavatn hjá Jó-
sep bónda Tómassyni. Hann er ekki í tölu
hinna ríku manna þar um sveítir, enn hefir samt
nóg, því hann er ekki uppá aðra koininn, og so
leízt mer, að hann væri í mörgu eínsog eg vildi
r
að bændur væru á Islandi: fyrst sjálfum ser bjarg-
amli (vel ef meíra er), friðsamur, óágengur, kátur
og jafnlyndur, hreífur og gestrisinn, fróður og
lesinn í öllum nýrri ritgjörðum á sinni túngu.
Húnvetníngar, eíusog Norðlendíngar vel flestir,
hafa það og framyfir Sunnlendínga, að þeír vanda
vel til fjárhúsa og setja nákvæmlega á lieýbirgðir