Gefn - 01.07.1872, Blaðsíða 46

4i-
46
f>ú hefir gert það sem gat ei iieinn,
gef eg þér sálina mína,
og allt sem eg á, og hugurinn hreinn
á þína
ást sem um eilífð mun.skína.«
Riddarinn þá
reiður að sjá
ástfánginn sagði við svanna:
»Burt héðan alla með blíðu og ást,
betur við allt skulum kanna.
Annað var erindi’, eg hirði’ ei um hrund
hvar eru vinirnir mínir,
bræðurnir þrír? Eg vil fá þeirra fund
sem þínir
biðlarnir voru svo brýnir«.
»Dauðans í bönd
dró þá þín hönd,
nornin þín napra og grimma!
Elg hirði’ ei um þína köldu kló
kvolaða í blóðinu dimma!
Yíf á eg heima sjálfur í sal,
sjálf eigðu höndina þína;
svo hefni eg þeirra sem feigðin fal,
því mína
létstu í dauðanum dvína.«
Hestinn hann sló,
hart þaðan fló,
eptir stóð heltekin hrundin;
þá blikaði margt und brúnum tár,
því beiskust var þessi stundin.
Og loks, eins og eptir lángan dúr,
leið hún úr draumi sárum
og reisti sig rauna-skýjum úr
í tárum,
sem bleikur svipur á bárum.