Gefn - 01.07.1872, Blaðsíða 90

90
horgrind getur fengist við ástir og kvennfólk; eg trúi því
ekki, en eg er þar á móti viss um að öll hans veiki er
komin af nísku og svíðíngsskap, hann tímir ekki að eta
sjálfur, hvað þá heldur að víkja öðrum bita. Munið þið
ekki þegar skjóta átti saman handa þeim sem urðu fyrir
flóðinu og Paganini var beðinn að leika? en hann vildi það
ekki af því hann átti ekki sjálfur að fá peníngana. Nú vill
hann engan sjá, af því hann er hræddur um að hann muni
verða beðinn um að þenja á sér krumlurnar. Nei, minn
meydómur er mér miklu skemtilegri en öll Paganinis fíngur-
brögð; við megum vera fegnar að vera lausar við hann og
hans fikt.« »Hann fiktar raunar rækalli vel við fiðluna,«
sagði hin fyrsta mey. »Nú, þér meinið að hann muni fikta
eins vel við kvennfólkið,« svaraði hin þriðja; »en eg skal
segja yður, að það er allt annað að fikta við kvennfólk, og
að fikta við fiðlu. Báðar geta raunar skrækt og hljóðað,
en munið þér þá ekki eptir konunni sem Paganini [fiktaði
svo vel við, að hann var settur í díblissuna?« »Jú,« sagði
hin, »en fiktiríið getur verið með ýmsu móti; stundum
fiktar maður í kvart og stundum í terz og stundum í þeim
stóra terz.« »Nú þér þekkið það,« sagði hin þriðja.
J>annig töluðu meyjarnar um »saungfuglinn,« og flestir
þar í húsinu fóru eitthvað líkum orðum um hann; eti Pa-
ganini gaf sig ekki að því; hann var of vanur skellunum
og bakslettunum til þess að hann kipti sér upp við slíkt,
og síst þar sem konur áttu í hlut, því hann þekti fleiri en
eina, sem ekkert gerðu annað allan daginn en gánga á
milli með kjaptaþvaður og sötra kaffe hjá sínum málvin-
konum. þjónustumærin sem færði honum mat var sú hin
einasta manneskja sem hann talaði við; hún hét María.
íjað var lífleg stúlka og saklaus, og þókti honum opt gaman
að tala við hana; þegar illa lá á Paganini eða það var
»hundur« í honum, sem ósjaldan vildi til, þá eyddi María
því með skemtiyrðum eða smáglensi og hélt honum opt
kátum og glaðværum. Paganini fann sjálfur hversu mikið