Gefn - 01.07.1872, Blaðsíða 88

88
að heyra hann leika. Hann var hár og magur, fölur og
skarpleitur; augun að jafnaði dauf og djúpt sokkin, ennið
mikið og hárið í síðum hrafnsvörtum lokkum; nefið hátt og
bogið; hann glotti opt við tönn og sýndist þá hvumleiður
álengdar, en nærri að líta var hanu góðmannlegur og
meinlaus að sjá; hann gekk eins og á nálum, eins og hann
varla vildi koma við jörðina og var yfir höfuð mjög öðruvísi
en aðrir menn. Aður en hann snerti fiðluna, þá var hann
opt að sjá svo sem hann væri í andarslitrunum; hann var
eins og nær óviti og gat varla staðið á fótunum; en þegar
hann snerti strenginn með boganum, þá var eins og leiptr-
andi eldíng færi í hann og allir hans vöðvar þrútnuðu af
ógurlegum krapti; hann skar loptið með boganum eins og
með hvínandi sverði og þá var sem eldur brynni úr augum
hans; hendur hans voru stórar og magrar og var sem hann
nísti með járngreipum lífshljóð og náhijóð úrhverjum streng;
það var eins og allt væri á ferð og flugi og eins og fiðla
og bogi mundu brotua í sundur, og yfir höfuð er sagt að
ómögulegt sé að lýsa honum og aðferð hans með neinum
orðum. Hann gerði og það sem enginn anuar hefir getað:
hann skar alla þrjá fiðlustrengiua frá og lék á einn einasta
streng með sömu hljóðum, og var kallað furðuverk.
Arið 1832 var Paganini í París. Hann hafði þá ein-
hverju sinni leikið, en sýktist snögglega, og flaug sú fregn
út um alla Parísarborg að hann hefði veikst af taugaveiki
og mundi kannske hrökkva upp af. það var annars ekki í
fyrsta sinn, að Paganini vildi þetta til, því hljóðfegurð og
saungur töfraði hann því nær ætíð svo í hvert sinn sem
hann lék, að hann oftók sig og varð mjög eptir sig. í þetta
sinn sýndist illa standa á fyrir Paganini, því hann horaðist
upp á örstuttum tíma og hékk varla saman; öll hans bein
skröptu í skinninu og hendurnar á honum gerðust líkar
kögglum þeim sem guðhræðslan hefir fundið upp á að mála
sem huggunarmerki fyrir eilííðina. Menn þóktust ekki sjá
annað fyrir, en að Nikolas mundi nú detta í sundur og