Gefn - 01.07.1872, Blaðsíða 43

43
Morgun og kvöld
mildínga fjöld
kepti að leikinum kalda;
en við sér ei lengur Brynhildur brá,
og enginn nam aptur að halda.
Köld sá hún niðr í hið kalda djúp,
kendi’ ei í bjjósti um neina
dauðinn sem faldi í hrellíngar hjúp:
en eina
harmaði’ hún hina þrjá sveina;
Unnvörpum þá
öðlínga lá
Qöld niðr í djúpinu dimma,
þeir hugðu sér allir til ástar og vífs,
alla tók nornin hin grimma.
Hleypti þá enn einn horskur um dal,
hugði um brúnina’ að ríða —
kolsvart var auga, og hárið á hal
hið fríða
þúngt nam í lokkum að líða.
Gekk fyrir Hjóð
gramur og stóð
hnarreistur hjálminum undir;
undarleg greip hana yndis-þiá,
sem ólguðu framandi stundir.
Og allvel hún skildi, hvað andann reif
æstum úr grimdar harmi:
það var ástin fyrsta, sem hjartað hreif
sá varmi
bærði sig þá fyrst í barmi.
Kné beygði sá
kappinn, og þá
beiddist um brúnina’ að ríða;
gráturinn aptur að nýju nam
nipt, eptir hörku tíða.