Gefn - 01.07.1872, Blaðsíða 42

42
og það að vér allir einn fórum veg« —
hann ýskraði’ og hleypti frá sprundi;
leiðin var ekki svo óttaleg:
hann hrundi,
og hlátur í djúpinu dundi.
Meyjar að mold
meinslegið hold
hneig fyrir harminum sára;
hruninna rödd fyrir hlustum saung,
hræðileg lindin varð tára;
lifandi varð hún sem lagður nár,
lauguð í kvalanna straumi,
og felt gat hún ekki fleiri tár —
í draumi
benti’ henni bróðirinn aumi:
»Brúðurin blíð,
björt og svo fríð,
eg kyssi þig kossinum dauða;
gef mér nú faðminu, fölvum ná,
finnurðu' ei kinnina rauða?
Kystu nú tanngarðinn — bleik eru bein
bölvuð í signuðum fundi;
sástu’ að eg unni þér, silkirein?
Eg hrandi,
og hlátur í djúpinu dundi.«
Drauma svo dró
dauðans úr sjó,
fullt var það lífið af leiða.
Hjartað þá fylltist af hatri og sút,
heimur ei slíkt mátti deyða.
»Áður mér ánægja bjó í barm’ —
þér bjugguð mér kvalanna þúnga!
Komi nú hverr sem vill, minn harm
hinn únga
læknar ei lifenda túnga«.