Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1908, Side 18

20
án efa kent vlð bæ, sem þar hefir verið í fornöld og heitið í Háfi.
(Sbr. Fornbréfasafn I. B. bls. 350, 471, 476 og III. B. bls. 123). Mun
sá bær naumast hafa verið talinn til Hálsasveitar.
IV. I Mýrasýslu og Hnappadalssýslu.
I. Skdllagrimshaugur.
Sá orðasveimur barst mér, að veggjörðarmenn þeir, er fyrir
fám árum lögðu veg til kaupstaðarins í Borgarnesi, hefðu tekið
steinana, sem steinþróin í Skallagrímshaug hafði verið bygð af og
enn voru þar, og að nokkru leyti óhaggaðir, er eg lét grafa sandinn
úr henni 1896 (sjá Árb. 1897, bls. 8), og hefðu haft þá til að byggja
af randir vegarins. Þó eg tryði þessu ekki, spurði eg þó síra Einar
Friðgeirsson á Borg hvort nokkuð væri hæft í því. Hann sagði þeir
hefði þar engu haggað En hann sagðist hafa látið laga hauginn
utan og setja á liann minnismerki.
2. A Rauðanesi.
Svo sagði mér heimafólk á Rauðanesi, að til skamms tíma hefði
víða mátt finna rauðablásturs-sindur þar á nesinu. En á síðustu ára-
tugum hefði fjöldi manna komið þangað fyrir forvitnis sakir og svo
að segja hver einasti þeirra hefði tekið meira eða minna af sindr-
unum í burt með sér, sem menjagripi. Nú væri svo komið, að þar
væri hvergi sindur að finna nema lítið eitt á svo nefndu Sindurholti,
þar sem mest hefði verið af því áður. Eg lét sýna mér alla þá
staði, sem sindur hafði fundist á, svo fólk mundi eftir. Var það rétt,
að nú var hvergi sindur að finna nema fáein stykki í Sindurholti
og þau öll fremur iítil móti þeim sindurstykkjum, sem eg hefi séð
annarstaðar. Eigi tímdi eg að taka neitt af þessum sindurmolum
með mér, og mæltist til að þeir væru friðaðir, — ef unt væri við
það að ráða. Skailagrímssteinn er sýndur i lægð einni vestan við
Sindurholt. Það er ístíðar hnöllungur, og mikils til of stór til að
vera 4 manna tak, sem Egla tiltekur. Eigi hafa sindur fundist hjá
honum svo menn viti. Og öllum, sem hafa skoðað hann, hefir þótt
hann ólíklegur til að vera hinn rétti, og svo þótti mér líka. Þetta er án
efa steinninn, sem Sigurður Vigfússon lýsir (Árb. 1886, bls. 14), og
holtið, sem hann getur um gjallið á (bls. 15), er án efa Sindurholt,