Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Qupperneq 51

51
þau eru úr alkunnrí bók, og eru komin þaðan án þess að þau hafi
verið reglulega gefin eða seld, þá sýnist mér, þó þið hafið ekki tekið
þau sjálfir, að fallegra væri að skila þeim aptur, og mætti það
kannske gefa efni til að útvega ykkur ýmsa aðra hluti, sem í raun
og veru væru nytsamari. En þið ráðið nú því, þó þið veljið hinn
veginn, og aldrei skal eg sjá eptir þó þið haldið blöðunum, þér
megið ekki taka það svo, því satt að segja álít eg þau ekki þess
virði að berjast um þau.
Forlátið mér miða þenna og verið kærlega kvaddur.
Yðar einlægur vin
Jón Sigurðsson.
6.
Reykjavík 2. Janúar 1868.
Góði vin!
Eg veit að yður sýnist, að það hafi verið nógur tími til að finna
bréfið, en allt fyrir það hefi eg samt aldrei getað fengið Jón til að
leita að því, og hefi eg þó margsinnis reynt það; svona gengur
það. — Það var ekki um skör fram, að eg leitaði til yðar að fá
prentaða skýrsluna um safnið hjá Bókmentafélaginu, því Jón Guð-
mundsson hefir nú þverneitað að prenta nokkra skýrslu um safnið,
nema fyrir fulla borgun, nema stutt ágrip af skýrslu um penínga-
gjafir til safnsins vill hann prenta ókeypis. Þar á móti verður safnið
líka að borga blaðagreinirnar, sem eg sendi yður, og sem byrjað er að
prenta. Af þessu leiðir nú, að safnið getur ekki framvegis gefið út
neina prentaða skýrslu, nema því að eins, að Bókmentafélagið geti
eitthvað hjálpað. Því hvaðan á safnið að fá penínga til þess, og það
jafnvel þótt eitthvað fengist hjá stjórninni, sem varla er von um?
Safnið þarf á svo miklum peníngum að halda til annars, að þeir
mundu lítið hrökkva til þess alls. En á hinn bóginn sé eg í hendi
minni, að safnið er alveg eyðilagt, ef skýrslurnar hætta, því þær ein-
ar hafa haldið áhuga manna á safninu vakandi. Þér sjáið að þetta
gengur allt heldur erfitt, og hamingjan má vita, hvað lengi eg get
enzt til að arga í þessu, því það er ekki það eina, sem maður neyð-
ist til að gera ókeypis; en þar á móti er hæsta borgun, þegar
borgað er þriðjungur verðs. Eg hefi verið að vona, að eitthvað af
þessu kynni að lagast, en eg held að maður geti orðið gráhærður á
þessum tímum af tómri von, því hún bregzt ár eptir ár, og seint
miðar nokkru áfram. — Sjúkrahússnefndin hefir eflaust góðar vonir,