Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Qupperneq 85

85
eg sjálfsagða skyldu, að reyna að þekkja þá, ef það er unt, og efni
eru til þess. — Þó það séu ekki nema 14 stúlkur, sem eg hefi sagt
til í uppdráttarlist, þá vona eg samt, að það lagi ögn þeirra smekk
og verknað, og styrki hin fyrgreindu málefni.
Sverrir hefir byggt stórt steinhús suður í Vogum, sem er alveg
komið undir þak. Það er gott.
Fyrirgefið allt þetta uppástúngurugl.
Yðar
Sigurður Guðniundsson.
20.
Reykjavík 22. Marts 1872.
Háttvirti, góði vin!
Nú er lítið í fréttum, nema nógar tilraunir til verzlunarsamtaka,
yfir hér um bil allt land; þar um er ekkert hægt að segja, fyr en
það sýnir sig. — Engin skammakvæði, svo að segja. Pólitíkin heldur
dauf, en þó er samt heldur að kvikna í þeim kolum. — Hér var leik-
ið í vetur, og fleiri íslenzk leikrit munu nú vera til, ef vel væri leitað,
og yrðu langtum fleiri, ef kúltúrsaga íslands væri ekki eins óþekt og
hún er. Skáldin vantar alla þekkíng í slíku, sem við kemur háttum
manna, til dæmis um vikivaka, leiki, vopn, búnínga, byggingar og lángt
um fleira, um daglegt og opinbert líf manna, einkum frá 1300—1800.
Fornöldin er þó ljósust. En hvað vantar þó ekki þar? Okkur vantar
beinlínis íslandssögu, og þar að auki ritgjörðir greinilegar um margt
hvað þar að lútandi, lengri en þær gætu orðið í nokkurri sögu. —
Forngripasafnið bætir að vísu mjög mikið úr sumu af þessu og gæti
gert það miklu betur, ef það hefði meiri kraft en það hefir, og áhugi
alþýðu fyrir því glæddist; en það er ekki því að heilsa, hann virðist
að fara allt af því meira mínkandi, sem safninu að öðru leyti miðar
áfram, af hverju sem það er, Þér sjáið af íslenzku fréttunum, Valdi-
mars Bríms, að safninu hefir lítið bæzt fyrirfarandi ár, og þó er mikið
af því keypt. Eg er hræddur um, að það geri mikið til, að skýrslan
ekki kemur, því margir gefendur hafa sent boð, að þeir sjái hvergi
þess getið, að þeir hafi gefið. Því það sanna er, að margir gefa bara
til að sjá nafn sitt á prenti, en ekki af föðurlandsást. Eg er viss um
að skýrslan mundi nokkuð glæða tilfinning manna fyrir safninu, því
hún gerir tilgáng safnsins ljósari; og mundi heldur aptra mönnum
frá að selja og gefa útlendum fornmenjar eins hroðalega og þeir
gera nú. Er það ekki hörmulegt, að sjá, að menn skuli næstliðið ár