Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Side 92

92
XIV.
Khöfn 15. Nóvember 1873.
Háttvirti kæri vin,
Kærar þakkir fyrir yðar góða bréf. Eg sendi yður nú uppdráttinn
af stafnum í Kristinrétti, og hann er frá beztu hendi, því Magnus Petersen
hefir dregið hannupp. Hann ernú þekkjanlegur öldúngis eins og i bók-
inni, en A utan um hann kærði eg mig ekki um. Það græna á bak
við er nú orðið eíns og nokkuð bláleitt á skinninu. í myndunum segir
Petersen að skinnið sjálft sé það hvíta, en það gula heldur hann hafi
verið lagt með gulli, að minnsta kosti sumstaðar Þykka strikið fyrir
neðan hálsinn á konunni heldur hann sé rétt, og sé sami litur og á
skónum mannsins. Það sem er að sjá eins og poki framan á henni
heldur hann sé skírnarklæði sem krakkinn á að fara í á eptir, og
það sem sýnist eins og poka út, muni eiga að tákna, að hendurnar
á henni eru undir og hún haldi þeim saman undir klæðinu.
Eg sendi yður afskript að kafla úr bréfi frá Magnúsi Andressyni
til Sigurðar frænda, ef þér skyldið fá tækifæri til að koma því til
leiðar, að grafið yrði undir tilsjón einhvers sem vit hefði á til skálans
á Bergþórshvoli. Gröptur af heimskíngjum er verri en ekkert.
Þér ættið að fullgera dálitla ritgjörð um Þíngvöll, eptir því sem
þér eruð nú orðinn kunnugur, og mátulega stóran uppdrátt með
og senda mér handa Þjóðvinafélaginu. Eg skal reyna að útvega yður
Honorar.
Yðar einlægur skuldbundinn vin
Jón Sigurðsson.
Á myndinni sem heldur á barninu er tvöföld ræma um hálsinn og
ofan á læri eða lengra, fellur utanlæris á vinstri hlið og hverfur þar
við mitt læri og hné.
Það sýnist sem ofurlítið gulleitt sé dregið í það hvíta hér og
hvar, og rauð strikin fyrir hrukkunum, en eiginlegi hvíti liturinn sýn-
ist vera skinnið sjálft.
Myndin sem stendur á móts við svo sem til vinstri og skáhalt
á bak við karlmannsmyndina rauðklæddu, sýnist mér vera nunnuleg.
Hún hefir skýlu sem hylur alla vangana og munninn upp undir nef
og ennið að ofan. Á báðum hliðum gengur það að auganu. Á brjóst-
inu er eins og skjöldur, bak við hann sýnist eins og hángi niður
tveir stuttir endar, svo sem á huppnum, en hvergi sést að ofan nein
slík bönd.