Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 3

NORÐURLJÓSIÐ
3
þeim ósköpum fæddur, að ég er tileygur á vinstra auga.
Síðan le.it hún niður, unz augu hennar námu staðar við
baugfingur hægri handar minnar. Þá tók ekki betra við.
Enginn gullbaugur skreytti hann. Sá ég þá, hvar skugga
brá fyrir í svip hennar, og skildi ég það svo, að henni
þætti miður, að ég væri ekki maður kvæntur eða berlega
heitbundinn. Ég gat skilið hennar sjónarmið, að alltaf
gæti til einhverra tíðinda dregið, þegar ógift fólk kynnist.
Og þess verður að minnast, að frk. Ingibjörg bar ábyrgð
á fræðslu og framtíð eins hundraðs ungra kvenna.
Kennslan hófst. Eg átti að kenna í 2., 3. og 4. bekk.
Segir ekki neitt af henni allra fyrst, en brátt komu þær
námsmeyjar, sem voru í 4. bekk, fram með hugmynd, sem
raunverulega varð óbein orsök þess, er síðar gerðist.
Þetta haust hafði verið öndvegistíð. Blóm stóðu lítt
eða ekki skemmd í skrúðgörðum, þar á meðal í Gróðrar-
stöðinni í Reykjavík.
Ungfreyjunum datt það í hug, að ferð suður í Gróðrar-
stöð í kennslustund mundi vera sérlega vel til þess fallin
að vekja bæði áhuga þeirra á grasafræði og efla skilning
þeirra um leið. Varð það að ráði, að ég skyldi finna Ragn-
ar Asgeirsson, sem þá réði ríkjum þar, og fá að koma
þangað með námsmeyjar mínar.
Ragnar var og er, sem kunnugt er, ljúfmennskan sjálf,
að minnsta kosti þegar hann er ekki að reka áfram taf-
gjarna ferðamannahópa. Tók hann minni málaleitan kon-
unglega, og mátti ég koma þangað með stúlkurnar ár-
degis næsta dag.
Veður var hið fegursta daginn eftir. Er kennslustund
skyldi hefjast, var ekki sezt á harða skólabekki, heldur
skundað af stað í góðviðrinu suður í Gróðrarstöð. Eng-
um gat það dulizt, er leit þann flokk, að þar hafði ég
frítt og glæsilegt föruneyti.
Ragnar tók okkur ástúðlega og fylgdi skaranum fram
og aftur milli blómabeða, sagði deili á blómum og fræddi
okkur hið bezta. Meðal annars sýndi hann okkur blóm
nokkurt, sem hann sagði að héti Belladonna. „Belladonna
þýðir: „Hin fagra frú“,“ sagði hann, en nafnið fengi jurt-
in af því, að úr henni væri unnið efni, sem stúlkur létu
drjúpa í augu sér. Stækkaði við það sjáaldrið, og þætti
það fagurt.
Ekki renndi ég grun í það þá, að ég ætti eftir að kynn-
ast þessu efni betur síðar og læra að þekkja það, sem eitt
af beztu lyfjum lækna þeirra, sem nefndir eru hómópat-
ar eða smáskammtalæknar. Er þá búið að þynna það eftir
reglum þeirra, þegar það er notað sem lyf.
Skemmtilega stundin okkar i Gróðrarstöð.inni var brátt
á enda runnin. Hve mikið stúlkurnar námu þarna, skal
ég ekki reyna að dæma um. En mér varð ljóst, að fjar-
lægðin milli þeirra og mín virtist hafa minnkað eða horf-
ið. Er ég kom í kennslustund næsta morgun, stóð blóma-
vasi með blómum í á kennaraborðinu. Hvers vegna veit
ég ekki. Hann var þar ekki áður, svo að ég hefði veitt
honum athygli, og hann hvarf ekki af borðinu, meðan
ég kenndi þar, eða meðan útiblóm voru fáanleg. Ég leit
á þetta sem þakklætis- eða vináttuvott af námsmeyjanna
hendi og gleymdi því, að hann gat verið ætlaður einhverj-
um öðrum kennara en mér, þeim, sem kenndi síðar um
daginn.
Námsmeyjarnar í 4. bekk voru þroskaðar stúlkur, al-
úðlegar í viðmóti og umbáru það vel, að ég, sem 3. bekk-
ingur í Kennaraskólanum, var þrepi neðar í námsstiganum
en þær sjálfar.
Námsmeyjarnar í 2. bekk voru meir líkar stórum börn-
um, og þær virtu mig sem sér lærðari mann. Þær koma
ekkert hér við sögu, heldur 3. bekkur.
Áður en meira segir af samskiptum þeirra nemenda
minna og mín, skal ég geta þess, að það voru stúlkur
sundurleitar nokkuð og mjög misjafnlega þroskaðar.
Eðlilega spurðist þetta í Kennaraskólanum, að ég væri
farinn að kenna í Kvennaskólanum. Létu sumir skólabræð-
ur mínir það ótæpt í ljós, að ég væri öfundsverður mað-
ur, er ég ótti slíku lón,i að fagna að vera innan um allan
þennan meyjaskara. Einn maður hafði þó oftast orð á
þessu. Hugði ég honum þegjandi þörfina.
Dr. Helgi Jónsson, grasafræðingur, kenndi þá við Kenn-
araskólann. Hann vissi, að Kvennaskólinn átti gott safn
mynda um grasafræði, einkanlega um innri byggingu
þeirra. Myndir þessar fékk hann lánaðar og bað mig að
nálgast þær, og koma þeim suður í Kennaraskóla. Mynd-
irnar voru nokkuð margar og stórar. Sá ég, að ég þyrfti
á hjálparmanni að halda til að bera þær suður eftir. Ég
valdi þennan námsfélaga minn, sem mest hafði haft það
á orði, hve gott ég ætti, og bað hann að koma með mér
ofan eftir og sækja myndirnar. Var hann fús til þess.
Nú skal geta þess, að maður þessi var fríður sýnum,
hárið mikið og fallega brúnt, og allur var maðurinn álit-
legur. Stillti ég svo til, að við skyldum vera staddir utan
við fordyri Kvennaskólans, er því væri lokið upp að lið-
inni kennslustund, en þá streymdi kvennaskarinn út úr
húsinu, þegar veður var gott.
Allt fór þetta að óskum. Við mættum fyrstu stúlkunum,
er v.ið vorum að koma að dyrunum, og tróðumst gegnum
þröngina eða klufum strauminn. Ég var það hár vexti,
að ég gat horft yfir hópinn að mestu. En félagi minn var
lægri vexti og í augnahæð við meyjarnar margar. Beindist
athygli þeirra öll að honum, því að mig voru þær vanar að
sjá, og auk þess skorti mig fríðleik félaga míns.
Sá veit bezt, sem reynir. Eng.inn maður, sem ekki hefir
reynt, hvað það er að mæta hundrað ungum og gáska-
fullum stúlkum í einum hóp, sem flestar eða allar gefa
honum gætur, getur sett sig í spor skólabróður míns á
þessari stundu. Honum var nóg boðið, sýndist mér. Og
eitt er víst: Ég minnist þess ekki, að hann minntist á það
oftar, hve gott ég ætti að kenna í Kvennaskólanum.
Góða veðrið hvarf. Frost og snjóar lögðust að. Þá var
það einn dag, að námsmeyjar í 3. bekk hófu máls á því
við mig, að vafalaust mundi það efla áhuga þeirra á
dýrafræðinni, ef ég færi með þær niður á Náttúrugripa-
safn í einni kennslustund.
Satt var það, að ekki veitti af að efla áhugann, því að
hann var niður við frostmark, oftast nær, hjá ýmsum
þeirra.
Nú var ekki svo vel, að ég gæti farið þetta án vitund-