Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 43

NORÐURLJÓSIÐ
43
ég hefi ekki talað við mann í prestsbúningi, síðan ég
kvæntist, og það var ekki lengi. Eg hefi hugsað margt,
síðan gamli læknirinn sagði mér, að ég yrði að vera í
rúminu. Eg svaf ekkert í nótt, verkjaði of mikið til þess.
Hvílíkur heimskingi! Allt saman mér að kenna. Hvað
sýnist yður um það? Þér vitið, hvernig ég varð svona?
Of margar flöskur og sopar. Það er ég! Hugsa sér ann-
að eins, að bjóða heim öllum þessum vandræðum, af því
að ég get ekki haft stjórn á mér. Okkar á milli segi ég
það. Ég hefi breytt sem argasti heimskingi — gagnvart
sjálfum mér, konu minni og öllum öðrum. Hefði ég haft
meira vit, væri ég ekki hér. Ég á við á þessu skipi. Ég
er vitlaus, skal ég segja yður. Ég fer að drekka, og ég hefi
nóga peninga til að halda áfram með það. Ég held áfram,
þangað til ég er orðinn rækilega drukkinn. Þá fer ég að
berja fólk. Ég álasa því ekkert, þótt það veiti mótspyrnu
og ráðist á mig. Það var það, sem kom fyrir hérna. Þeir
börðu mig, af því að ég bað um það. Afleiðingarnar —
mikið marið andlit og líkami, rækileg flenging, góðar
tekjur handa lækninum, skapraun hinum farþegunum,
fjarlæging frá konu minni og fjölskyldu. Yndisleg ævi,
er ekki svo?“
Mér hafði aldrei dottið í hug, að samtal okkar mundi
snúast á þessa sveif. Ég bjóst við að mæta erfiðum, þras-
gjörnum manni. En hér var maður, sem virtist fús til að
vera félagslegur og fræða mig um sjálfan sig, maður,
sem ekki var seinn til að kannast v.ið kærulaus heimsku-
pör. Það var augljóst, að drykkjufélagar hans höfðu gert
meira en að lúberja hann í andlitið. Þeir höfðu líka rek-
ið inn í hann dálítið af hreinni, heilbrigðri skynsemi. Ég
fann, að ég gæti hagnýtt hreinskilnar og karlmannlegar
játningar hans til að leiða honum fyrir sjónir æðstu
sannindi lífsins. Eigi að síður taldi ég skynsamlegast að
hvetja hann til að halda áfram að tala, til þess að sann-
færa hann um, að ég hefði áhuga á almennri velferð hans.
„Hvar hafið þér verið á þessari sjóferð?“ spurði ég.
„Ætlið þér að fara af skipinu í Hong Kong eða Kobe
(Japan) eða Vancouver eða fara alla leið til Tilbury? Þér
eruð ekki Ástralíumaður, vænti ég?“
„Ég, Ástralíumaður? Hamingjan sanna, nei! Mér væri
svo sem sama, þótt ég væri það. Góðir náungar það. Hvar
hefi ég komið á þessu ferðalagi? Hvergi! Ég steig á skip
í Sidney. Dvaldi þar í fáeina daga. Kom þangað á holl-
enzku skipi. Ég hélt, að sjóferð væri mér til heilsubót-
ar. Lítið á mig! Hún sýnist ekki hafa gert mér mikið
gott. Hún ætti að hafa gert það, eins og þér vitið! Ég
hefi eytt í þetta hrúgu af peningum. Mér er sama um það.
Mig vantar ekki peninga. En það, sem mér stendur ekkí
á sama um og ætti ekki að standa á sama um, er það,
að ég er óttalegur þorskhaus. Ég er óvinur sjálfs mín,
hef.i alltaf verið það. Ég hefi lausa skrúfu, hefi alltaf
haft hana.“
Hann hló hátt og sló blaðið með hendinni.
„En þér þurfið ekki alltaf að hafa lausa skrúfu,“ svar-
aði ég. „Þér vitið, að ég er herprestur. Hvers vegna er
ég það? Af því að ég trúi á Mátt, sem getur gert við
það, sem aflaga fer á ævi okkar, yðar og minni. Hvers
vegna skyldi ég ekki vera líkur yður? Þér kannist við að
vera drykkjumaður; þér getið ekki haft stjórn á yður; þér
lendið í barsmíðum. Hvað ætti að hindra mig í að fylgja
fyrirmynd yðar? Það, að ég nota þá heilbrigðu skyn-
semi, sem Guð hefir gefið mér, af því að ég gerði mér
ljóst fyrir löngu, að kristindómurinn herðir á siðferðis-
legum, líkamlegum og andlegum skrúfum mannsins, spyrn-
ir gegn rótgróinni eigingirni og heimsku hans með sterk-
um skömmtum af viti, góðvild og krafti. Þetta er hinn
heilbrigði, nytsamlegi og trausti kristindómur. Þetta er
ástæða þess, að Jesús kom hingað til jarðar, hvers vegna
kirkjur eru til, hvers vegna fólk gerist kristið. Hvers
vegna gerist þér ekki kristinn? Þér munduð aldrei iðr-
ast þess, verið þér vissir um það. Meðal annarra orða,
hvað heitið þér?“
„Kallið mig Jack! Ég að gerast kristinn? Komið mér
ekki til að hlæja, herprestur minn. Ég er ekki hneigður
fyrir þetta. Ég að syngja sálma allan guðslangan daginn,
fara í kirkju, kannske taka við samskotum! 0 nei! Mér
þykir góður sopinn minn og ærleg blótsyrði og fjár-
hættuspil stundum. Ég get ekki enn séð sjálfan mig í
hvítri skyrtu. Ég er maður, ekki engill.“
Hann rak upp hrossahlátur og reyndi að brosa út í
annað munnvikið að svo miklu leyti, sem bólgið andlitið
leyfði. Mér geðjaðist vel þessi algera hreinskilni hans,
vingjarnleg afstaða og jafnvel hin einfalda misskilda
hugmynd hans um kristna trú. Það var alveg augljóst,
að hann hafði ekki hugsað mikið um hana.
„Jack, ég vil segja allt í fullri vinsemd. Ég er hér til
að hjálpa yður. Það vitið þér, vænti ég? Ég vil ekki
troða minni kristnu trú upp á yður. Ég er viss um, að það
er yður ljóst.“
„Mér er það auðvitað. Mér þykir gaman að þessu spjalli.
Segið það, sem þér viljið. Ég býst ekki við, að spjall um
trúarbrögð geri mér nokkurn skaða.“
„Það getur gert okkur báðum talsvert gott. Trúarbrögð-
in, það er að segja hin kristna trú, hafa veitt mannkyn-
inu meiri velgerðir en nokkuð annað. Hafið þér nokkru
sinni hugsað um það, Jack? Hún er fulltrúi alls hins
bezta, sem þér þekkið í lífinu. Hugsið um allt hið illa,
sem er að breyta þessum heimi í bjarndýragarð, hið illa,
sem lætur mennina haga sér eins og skepnur, að vera
ósiðlegir, svíkja, ljúga, gefa sig að lauslæti og haga sér
eins og viðbjóðsleg.ir dónar og hrottar. Hvað er svarið
við þessu? Hvað er svarið við því, þegar auvirðilegur
þorpari réðist á bankasendil hér um daginn, rændi frá
honum allmiklu af peningum og skildi hann eftir blæðandi
og meðvitundarlausan á gangstéttinni? Var þessi þorpari
kristinn maður? Fjarri fer því! Hefði hann verið það,
mundi hann þá hafa ráðist á bankapiltinn og beðið Guð
á undan árásinni að láta hana heppnast? Mundi hann
hafa gert það? Skiljið þér ekki, Jack, að væri fleira af
fólki ákveðið kristið fólk, sannir fylgjendur Jesú Krists,
þá mundi þessi heimur vera miklu betri og sælli staður
til að lifa í. Það mundi verða langtum minni eymd, glæp-
ir, hatur og grátur alls staðar!“
Hann hafði starað á mig allari tímann, meðan ég var