Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 70

Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 70
70 NORÐURLJÓSIÐ rétt í hus að biðia þie að deila tölunni 64 með 7. Kemur út heil tala?“ „Auðvitað ekki, 7 sinnum 9 eru 63.“ „Deildu 64 með 8. Færðu þá út heila tölu?“ „Vitaskuld. 8 sinnum 8 eru 64. Hvað meinarðu með þessu?“ „Þetta, að það er aðferð vísindamanna að þreifa fyrir sér, hvort hugmyndir þeirra standist próf veruleikans, hvort þær geti þannig gefið lausn á vandamálinu, sem þeir eru að fást við. Geri hugmyndin það ekki, er leitað að annarri tilgátu. Kenning.in um þróun var slík tilgáta, þegar hún var sett fram. Nú er komið í ljós, að hún getur ekki gert fullnægjandi grein fyrir því, hvernig efnið í alheim- inum varð til, heldur ekki, hvernig lífið varð til, heldur ekki, hvernig maður.inn og sjálfstæð hugsun varð til. Þetta er staðhæfing vísindamannsins, sem fann upp lampann, sem va"ð undirstaða útvarpsins. Kenningin um þróun er því eins og þegar deilt er með 7 í 64. Aftur á móti ef við viðurkennum þá staðreynd, að Guð er til, að hann hefir skapað allt, þá gengur allt upp. Tilvera hans gerir grein fyrir öllum fyrirbærum náttúrunnar.“ „Eg skil þetta nú,“ sagði Bjarni, „að trúin á það, að Guð er til og að hann hafi skapað allt, gerir fulla grein fyrir tilverunni, en trúin á þróun gerir það ekki.“ „Þakka þér fyrir, Bjarni, þetta var drengilega sagt. En hvað segir þú um það, að koma til mín reglubundið einu sinni í viku og lesa með mér biblíuna?“ „Ég held það gæti verið ágæt hugmynd, Arni minn. Ég skal víst koma og svo getum við boðið fleiri strákum að vera með.“ „Ég hefi heyrt, að ungt fólk í sumum skólum erlendis komi saman,“ sagði Árni, „og lesi sjálft biblíuna saman. Það byrjar víst oftast á nýja testamentinu. Við skulum gera þetta líka. Við hittumst þá aftur bráðum.“ --------x—------- S. G. ]. ORSÖK OG AFLEIÐING Ungur, kínverskur námsmaður fékk menntun sína í kristnum trúboðsskóla, þar sem hann heyrði fagnaðarer- indið af vörum hins trúfasta kennara síns. Nokkrum árum seinna frétti hann, að kennari hans vær.i kominn aftur í heimsókn til borgarinnar, og ákafur hélt hann leiðar sinnar til gistihússins, þar sem kristniboðinn dvaldi. Við mót- tökuborðið var honum neitað um aðgang til kristniboðans, þrátt fyrir mótmæli hans, og var að lokum fleygt á dyr. Hann gekk á brott og hugsaði með sér: „Svona breyta hinir kristnu.“ Sú niðurlæging, sem þetta var honum, varð þyngri á metunum en sú staðreynd, að hann hafði verið menntaður í kristniboðsskóla, haldið uppi með sjóðum kristniboðsins og kennt af manni, sem helgað hafði ævi sína þjónustu Krists í Kína. Nafn þessa námsmanns var Mao Tse-tung, nafnið, er stendur sem táknmynd miskunnar- leysis, guðleysis og efnishyggju, nafnið á foringja kín- verskra kommúnista. Ástandið nú á dögum gæti hafa verið geysilega ólíkt því, sem það er, ef dálítið af kristilegum vingjarnleik hefði verið sýnt ungum manni fyrir löngu í staðinn fyrir móðgun. (Þýtt úr „The Harvester,“ Englandi, marz 1965). Molar frá borði Meistarans. (Greinir handa lœrisveinum Krists.) Menn, sem lifnuðu við 2. LIÐINN DRENGUR OG LÁTINN MAÐUR. I upphafi 2. Konungabókar, í 2.—8. kafla, gnæfir hæst af persónum sögunnar Elísa spámaður. Saga hans hefst í 1 Kon. 19., þegar Elía spámaður leggur skikkju sína yfir hann. Það var táknræn athöfn, sem merkti það, að hann væri af Guði kjörinn til eftirmanns Elía. Elísa var ákveðinn maður. Hann yfirgaf þegar atvinnu sína, bað leyfis að mega kveðja föður sinn og móður, kom síðan og gerðist þjónn Elía. Öll þau ár, sem hann þjónaði Elía, fara engar sögur af honum. En þegar meistari hans er á förum héðan til him- ins í stormv.iðri, vildi hann eigi við hann skilja, unz hann hafði fengið að bera fram þá bæn, að honum mætti hlotn- ast tvöföld andagift Elía. Þetta var mikil bæn, sem lýsir miklum andlegum skiln- ingi. Hann veit, að erfitt hlutverk bíður hans. Hann vill ekki mæta því og hafa aðeins eigin kraft. Hann v.ill ekki takast það á hendur, þó að hann fengi jafnmikið af Anda Guðs og Elía. Honum nægir ekkert minna en tvöfalt það, sem Elía hafði af krafti Guðs. Hvílík blessun mundi streyma niður frá Guði, ef unga fólkið gerði sig ekki ánægt með minna af krafti Guðs en tvöfalt það, sem leiðtogar þess hafa fengið! Því miður eru of margir, sem gera sig ánægða með sinn eigin kraft. Aðrir komast lengra, en ó, hve fáir vilja fyrir alvöru leggja út á djúp alnægðar Guðs. Sagan af Elísa geymir þá frásögu, að hann vakti upp frá dauðum son konunnar í Súnem. Hún var auðug kona, sem hafði vikið honum góðu, af því að hún sá, að hann var Guðs maður. Guð lætur aldrei eiga hjá sér. Hann endurgalt konunni með því, að hún fékk hjartans ósk sína uppfyllta og eignaðist son. En þessi ungi ástmögur dó, og þá var það, að Elísa kom til hans og sem svar við bæn fékk drengurinn lífið aftur. Þá hafði Elísa vakið dreng upp frá dauðum, alveg eins og meistari hans, Elía. En hafði hann ekki beðið um tvöfaldan skammt af anda- gift Elía? Mundi hann þá ekki vekja einhvern annan upp frá dauðum? Árin liðu. Elísa eltist. Loks varð hann sjúkur, dó og var grafinn. Þó finnast engar sagnir frá þeim tíma um nokkurn annan en þennan dreng, sem aftur fengi lífið vegna bæna Elísa. Einhvern tíma eftir lát hans, er bein hans hvíldu í gröf hans, sem hefir að líkindum verið hellisskúti eða höggvin inn í klett, þá var verið að færa látinn mann til greftrunar. Jarðarförin truflaðist. Allt í einu sjá menn hóp af ræn- ingjum, sem eru að koma. Hver vill falla í hendur grimmum, erlendum ræningj- um?Ofboð grípur líkmennina, og þeir flyegja líkinu inn í gröf Elía. Þá gerist það undur, að maðurinn lifnar við, jafnskjótt sem hann snertir bein Elísa.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Norðurljósið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Norðurljósið
https://timarit.is/publication/128

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.