Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 5

N ORÐURLJ ÓSIÐ
5
kynslóð, sem ég tilheyri. Gengnar kynslóðir þekktu það,
og gamlar konur hefi ég heyrt segja, að þær gætu ekki
séð fleygt matarleifum, vegna þess hve lít.ið var til af
mat í uppvexti þeirra.
Eg er ekki viss um, að við gerum okkur ljóst, hve gott
við eigum á Islandi í dag: að njóta bæði nægta og frið-
ar. Utlend kona sagði á þá leið, að Island væri dásam-
legast land í heimi, ekkert stríð, engin herskylda. Hana
Iangaði ekki til að fæða börn i föðurlandi sinu, til þess
að þau yrðu drepin í stríði. Hún þekkti það.
Hvers vegna þurftu Israelsmenn að búa við hallæri?
f III. Mósebók stóð þó þetta loforð af Drottni gefið: „Ef
þér breytið eftir mínum setningum og varðveitið mínar
skipanir og haldið þær, þá skal ég jafnan senda yður
regn á réttum tíma, og landið mun gefa ávöxt sinn, og
trén á mörkinni bera aldin sín. Skal þá ná saman hjá yð-
ur þresking og vínberjatekja og vínberjatekja og sán-
ing, og þér skuluð eta yður sadda af brauði og búa ör-
uggir í landi yðar.“
En sami kafli talar líka um, að vilji þeir ekki hlýða
og halda skipanir Drottins, muni hann gera himininn yfir
þeim sem járn og land þeirra sem eir. Kraftur þeirra eyð-
ist til ónýtis og landið gefi ekki ávöxt sinn. Kynslóð, sem
ekki vill hlýða Guði, leiðir yfir sig og afkomendur sína
erfiða tíma.
Það er á slíkum tíma, sem saga Elímeleks og fjölskyldu
hans gerist. Haldið er til Móabslands, en ekki gengur allt
í haginn þar. Fyrst deyr Elímelek, húsbóndinn. Synir
hans, sem ganga að eiga móabítískar stúlkur, eignast
enga afkomendur. Slíkt þótti á þeim tíma og stöðum ó-
gæfa, og allt að því smán. Er þeir höfðu verið þar í 10
ár, dóu þeir. Þá býst Noomi til að snúa aftur til heima-
lands síns ásamt tengdadætrutn sínum. Þær höfðu heyrt,
að Drottinn hefði vitjað lýðs síns og gefið honum brauð.
Erfiðleikunum, sem fjölskyldan flýði frá, var þannig
úr vegi rutt. En hún hafði mætt öðrum erfiðleikum, sem
ekki voru hinum léttari. Noomi sagði: „Rík fór ég héð-
an, en tómhenta lætur Drottinn mig aftur hverfa.“ Þann-
ig getur fólki far.ið, sem hafnar því að halda sig í hópi
trúaðra, en velur heldur það, sem þessi heimur hefir að
bjóða og telja sig munu þar fá betra brauð að lifa á
heldur en halda sig á hallæristímunum í hópi hinna fáu
trúuðu. Fyrst um sinn verður ef til vill ekki mikil sýni-
leg breyting í lífi þess manns eða fjölskyldu, sem yfir-
gefur sinn stað í hópnum. En hún kemur. Sú stund rann
upp, að Noomi sá, að hún hafði verið rík, meðan hún
bjó í hinni brauðlausu Betlehem, en sneri allslaus aftur
heim frá allsnægtum Móabslands.
Noomi virðist hafa náð því, sem tengdamæðrum mörg-
um hefir veitzt erfitt að ná, því: að verða elskuð tengda-
móðir. Báðar vildu tengdadætur hennar fylgja henni.
Það er samt svo að sjá, að hún telji sér skylt að sýna
þeim fram á, að það baki þeim erfiðleika að fylgja henni.
Hún virðist ekki trúa því, að tengdadætrum hennar sé
meiri gæfa búin með því að fylgja henni og þjóna Jsraels
Guði heldur en með því að vera kyrrar, ef þeim þá mættu
fremur hlotnast veraldlegu gæðin. 0, hve trú okkar er
þá illa komið, ef við teljum það meiri sælu fyrir fólk okk-
ar að ganga heldur gullinn veg veraldlegrar velsældar en
velja þann mjóa veg, sem til lífsins liggur.
Orpa má kallast fulltrúi þeirra manna, sem horfa á
gæði þessa heims og heillast af þeim. Kostnaðarreikning-
ur þess að fylgja Kristi verður í augum þeirra of hár.
Þeir vilja fylgja Kristi að vissum vegamótum, en snúa
síðan aftur, eins og Demas frá Páli, af því að hann elsk-
aði þennan heirn. Það eru margar ungar konur, sem frem-
ur hafa kosið eins og Orpa að finna athvarf í húsi manns
síns, þótt hann ekki lifði hinum lifanda Guði, heldur en
leggja einmana á gönguna til himins heim, horfandi á
Drottin Jesúm og gerast styrkur stafur til stuðnings og
hjálpar öðrum andlegum systrum, eins og Rut studdi
Noomi í hennar einstæðings ekkjudómi.
Hvað má læra af sögu Rutar? Við skulum líta á eitt-
hvað af því.
Rut er eins og skínandi perla í demantasafni trúar-
hetja gamla testamentisins. Giftum konum er hún hin
ágætasta fyrirmynd í því að sameinast manni sínum svo
fullkomlega, að hans fólk er orðið hennar fólk. Hún
sameinast honum eða tengdamóður sinni einnig í því að
dýrka hinn eina sanna Guð. Hún virðist hafa verið búin
að tileinka sér trúna á hann áður en maður hennar deyr.
Rut er heilsteypt, ekki er annað að sjá. Þótt maður
hennar deyi, breytir það ekki því, að hans fólk er hennar
fólk. Engir jarðneskir erfiðleikar fá bugað þá ákvörðun
hennar: að vera köllun sinni trú. Hún vill heldur illt þola
með móður hans en rjúfa í eiginhagsmunaskyni þau fjöl-
skyldubönd, sem bundin hafa verið.
„Hvað, sem Drottinn lætur fram við mig koma, þá skal
dauðinn einn aðskilja þig og mig,“ segir Rut við tengda-
móður sína. Hún er ákveðin í að þjóna Drottni og ástunda
það, sem rétt er, hvað svo sem Drottinn lætur yfir hana
koma.
Þetta er sú trú, sem Drottni er velþóknanleg. Hún er
ólík afstöðu fólks, er fylgja vill Kristi um tíma og halda
um stund hópinn með játendum hans. Kristur vill sjá
hjá þér afstöðu Rutar, fá þig til að lifa lífi þínu með sér.
Þú átt því að gefa þig honum með hugarfari Rutar, að
honum skulir þú tiiheyra, hvað svo sem hann kann að
láta yfir þig koma.
2. Hver var Abígail?
Hún var húsfreyja á stórbúi austur í fsraelslandi á
dögum Sáls konungs. Maður hennar hét Nabal. Þau hjón
áttu bú á Karmel, fjallinu fræga. Hjarða þeirra, um 3000
sauðfjár og 1000 geita, var gætt þar nærlendis i eyði-
mörkinni Maon.
Um þessar mundir var Davíð á flótta undan Sál kon-
ung,i og flýði úr einni eyðimörkinni í aðra með menn sína.
Hann hafðist við um hríð í Maon eyðimörkinni, þar sem
hirðar Nabals voru með hjarðirnar. Davíð og menn hans
komu mjög vel fram við þá og voru þeim sem varnar-
garður, svo að þeim varð einskis vant, er þeir héldu fénu
til haga nálægt Davíð og mönnum hans.