Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 8

8
NORÐURLJÓSIÐ
Nú er það löngun mín: að lifa ekki á útjöðrum kristin-
dómsins, heldur inni á miðjum vegi hins fullkomna vilja
Guðs. Mig langar til að minnka meir og meir og veita
Jesú rúm hjá mér.
(Þýtt úr „Contact,“ málgagni Kristinna kaupsýslumanna,
127 South Wacker Drive, Chicago 6, III., V. S. A.)
--------x--------
EILÍFÐIN OG ÁBYRGÐ VOR
Eftir síra R. Eugene Crow.
(Talin bezta ræða af 250 ræðum um þetta efni. Hlaut 1.
verðlaun hjó timaritinu „Christianity Today" ( Kristindómurinn
nú á dögum), sem efndi til slikra verðlauna).
Texti: Matteus 25. 31.—46.
„En er manns-sonurinn kemur í dýrð sinni og allir
englarnir með honum, þá mun hann setjast í hásæti dýrð-
ar sinnar, og allar þjóðirnar munu safnast saman frammi
fyrir honum, og hann mun skilja þá hverja frá öðrum,
eins og hirðir skilur sauðina frá höfrunum, og hann mun
skipa sauðunum sér til hægri handar og höfrunum sér til
vinstri handar. Þá mun konungurinn segja við þá til
hægri handar: „Komið þér blessuðu föður míns og takið
að erfð ríkið, sem yður var fyrirbúið frá grundvöllun
heims; því að hungraður var ég, og þér gáfuð mér að
eta; þyrstur var ég, og þér gáfuð mér að drekka; gestur
var ég, og þér hýstuð mig; sjúkur var ég, og þér vitjuð-
uð mín; nakinn, og þér klædduð mig, í fangelsi var ég, og
þér komuð til mín.“ Þá munu hinir réttlátu svara honum
og segja: „Herra, hvenær sáum vér þig hungraðan og
fæddum þig, eða þyrstan og gáfum þér að drekka? Og
hvenær sáum vér þig gest og hýstum þig, eða nakinn og
klæddum þig? Og hvenær sáum vér þig sjúkan eða i fang-
elsi og komum til þín?“ Og konungurinn mun svara og
segja við þá: „Sannlega segi ég yður, svo framarlega sem
þér hafið gert þetta einum þessara minna minnstu bræðra,
þá hafið þér gert mér það.“ Þá mun hann og segja við
þá til vinstri handar: „Farið frá mér, þér bölvaðir, i ei-
lífa eldinn, sem fyrirbúinn er djöflinum og englum hans.
Því að ég var hungraður, og þér gáfuð mér ekki að eta;
ég var þyrstur, og þér gáfuð mér ekki að drekka; ég var
gestur, og þér hýstuð mig ekki; nakinn, og þér klædduð
mig ekki; sjúkur og í fangelsi, og þér vitjuðuð mín ekki.“
Þá munu þeir svara og segja: „Herra, hvenær sáum vér
þig hungraðan eða þyrstan eða gest eða nakinn eða sjúkan
eða í fangelsi og hjúkruðum þér eigi?“ Þá mun hann svara
þeim og segja: „Sannlega segi ég yður: svo framarlega
sem þér hafið ekki gert þetta einum þessara minnstu, þá
hafið þér heldur ekki gert mér það.“ Og þessir skulu fara
burt til eilífrar refsingar, en hinir réttlátu til eilífs lífs.“
Geimferðaöldin hefir vakið spurningar. Ein spurning-
in, sem kom fram nýlega, var á þessa leið: „Hvað mundu
geimfarar gera við lík manns, sem dæi á löngu ferðalagi
til fjarlægra stjarna?“
Vísindamaður svaraði: „Líkinu mætti ýta út í tóman
geiminn, þar sem það mundi leysast upp í tóm geimsins.“
Þó að slíkar framtíðarhorfur séu skelfandi, eru þær eigi
að síður augljóslega sannar. En jafnvel á þessari efnis-
hyggjuöld, minnumst við samt hinna ævagömlu hebresku,
grísku og kristnu arfsagna með þeirri gleðiriku von, að
enda þótt líkaminn leysist upp „í tóm geimsins,“ heldur
lífið áfram.
Við hlustum á rödd Jesaja, er hann ritar: „Menn þín-
ir, sem dánir eru, skulu lifna; . . . vaknið og hefjið fagn-
aðarsöng, þér, sem búið í duftinu.“ (Jesaja 26. 19.). Við
horfum á dauðann með „Prédikaranum", og hlustið nú:
„Moldin hverfur aftur til jarðarinnar, þar sem hún áður
var, en andinn til Guðs, sem gaf hann.“ (Préd. 12. 7.).
Við skyggnumst yfir brún eilífðarinnar með Daníel, hr,ifn-
ir af orðum hans: „Margir þeirra, sem sofa í dufti jarð-
arinnar, munu upp vakna, sumir til eilífs lífs, sumir til
smánar, til eilífrar andstyggðar.“ (Dan. 12. 2.).
Þegar við snúum okkur að blöðum nýja testamentis-
ins, hefja orð Jesú von okkar til stjarnanna: „Ég er upp-
r.isan og lífið, sá, sem trúir á mig, mun lifa, þótt hann
deyi.“ — „Mínir sauðir heyra mína raust, og ég gef þeim
eilíft líf.“ — „I húsi Föður míns eru mörg híbýli.“ Hann
sannaði orð sin með upprisu sinni, er hann hrósaði sigri
yfir gröfinni, og þar með verður vonin að fullvissu.
V.ið flettum máðum blöðum gamallar heimspekibókar
og heyrum, hvað hinn sérlega virðulegi, gríski heimspek-
ingur, Sókrates, segir, er komið var að aftöku hans: „Þeg-
ar ég hefi drukkið eitrið, mun ég skiljast við þig og fara
til gleði hinna sælu. Vertu því hughraustur, minn kæri
Krító, og hugsaðu um það, að þú ert aðeins að grafa
líkama minn.“ (B. Jowett, trans. The Works of Plato,
New York, Tudor Publishing Co„ III. 267, 268.). Þann-
ig er það, að jafnvel heiðin rit, skráð fjórum öldum fyrir
Krist, hvetja okkur til að vonast eftir meiru en „tómi
geimsins.“
Hjá flestum er spurningin ekki í raun og veru sú, hvort
um líf sé að ræða eftir dauðann eða ekki, heldur: Hvaða
tegund af líf.i er þar handa mönnum, sem alvarlega hugsa
um framtíðina? Og hvernig er unnt að eignast líf, sem er
þess vert, að því sé lifað áfram? Jesús Kristur, hinn eini,
sem komið hefir aftur úr gröfinni til þess að sanna fyrir-
heit sín, hann kennir skýrt og ákveðið, að slíkt líf sé
Guðs gjöf, gefið fyrir milligöngu hans sjálfs. Við heyrum
hann segja um þá, sem fylgja honum: „Ég gef þeim eilíft
Iíf.“ Siðabótin var afturhvarf til skýrrar kenningar Jesú
og nýja testamentisins, að eilífa lífið, hjálpræðið, er gjöf
Guðs, en ekki verk manna. Ennfremur kennir Kristur
mjög skýrt, jafnt sem þeir, er ritninguna r.ituðu, að eilíft
líf er því skilyrði bundið, að veita verður því viðtöku
til þess að fá notið þess.
Undarlegt er það, en þeirri nauðsyn, að fela sig Guði
og taka þessa ákvörðun, að verða aðnjótandi gjafar ei-
lífa lífsins frá honum, hefir oft verið neitað og einkuin
í Bandaríkjunum. Allt frá dögum guðfræðingsins Origens,