Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 11

NORÐURLJÓSIÐ
11
munu róttæku trúflokkarnir og rómversk-kaþólska kirkjan
brátt verða kröftugustu trúarstefnurnar í þjóðfélagi Banda-
ríkjanna. Það verður fróðlegt að sjá, hvað gerist á hæstu
stöðum innan kirkjudeildanna, þegar dvínandi tala fólks
í söfnuðunum fer að sjást á samskotadiskunum. Alsælu-
trúin nýja leiðir af sér óhjákvæmilega minnkandi safn-
aðartekjur.
Flestir góðviljaðir menn eru nógu mannúðlegir til þess
að óska, að helvíti væri ekki til og enginn eilífur dómur.
Samt sem áður er kenning Jesú Krists um óhjákvæmilegan,
guðlegan, eilífan dóm yfir hinum iðrunarlausu eins skýr
og kenning hans um eilífðina og Sæluboðanirnar. í gjör-
völlum hinum þekkta alheimi er ekki til hin minnsta ögn
af eilífðarvon fyrir manninn án iðrunar eða afturhvarfs
frá synd til trúar á Jesúm Krist sem hinn eina frelsara,
sendan af Guði. En það er sorgleg saga, að svo margir
okkar, sem trúum raunveruleika eilífs dóms, sjáum ekki
þá ábyrgð, sem við berum gagnvart hinum glötuðu, eða
breytum samkvæmt henni.
Eg heyrði dr. Martin Niemöller frá Þýzkalandi segja
frá þeirri draumsýn, sem Guð þurfti að gefa honum, til
þess að gera honum ljóslifandi þá ábyrgð, sem hann bar
á því: að vitna fyrir öðrum. Niemöller fullyrti, að hann
hefði enga skylduhvöt fundið hjá sér til að vitna fyrir
Nazista-varðmönnunum, sem gættu hans, áður en hann
dreymdi þennan draum á sjöunda árinu af þeim átta árum,
sem hann var í fangelsi fyrir að standa uppi í hárinu á
Hitler. I draumnum sá hann Hitler verja mál sitt fyrir
dómstóli Guðs. Afsökun hans á syndum sínum var, að
hann hefði aldrei heyrt fagnaðarerindið. Þá heyrði dr.
Niemöller rödd Guðs hljóma til sín: „Varstu með honum
heila klukkustund án þess að flytja honum fagnaðarerind-
ið?“ Þegar Niemöller vaknaði, mundi hann eftir, að hann
hafði verið aleinn með Hitler heila klukkustund án þess að
vitna fyrir honum um hjálpræðið. Þá skildi hann skýrt,
að skylda hans var að vitna fyrir öllum mönnum, jafnvel
sínum fyrirlitlegu varðmönnum.
Verðum við að fá sérstaka sýn frá Guði, til þess að við
getum séð, að við berum ábyrgð á eilífum örlögum ann-
arra? Okkur er af Guði gefin tilfinning gagnvart nauð-
syn þess að vitna fyrir öðrum. Fagnaðarerindi Jesú Krists
er hinn eini öruggi boðskapur vonar, sem getur snúið
mönnum frá örvænting gagnvart örlögum „í tómi geims-
ins.“
(Dr. Crow er prestur hjá Baptista-siifnuði í Bandaríkjunum.
Hann er forstjóri trúboðssambands Baptista í Suður-Kalifornín.
— Þórður M. Jóhannesson, Reykjavík, þýddi ræðuna, en ritstj.
Nlj. fór yfir þýðinguna.)
---------x---------
Háskólakennari, sem ekki vildi heyra um syndaspilling
mannsins, sagði: „Við erum ekki spilltir. Það er dálítill
engill í okkur öllum, og hlutverk fagnaðarerindisins er
að finna engilinn, hreinsa í burtu ruslið, svo að engill-
inn sjáist.“ — Þótt við værum englar, þá værum við
fallnir englar. „Hinir mörgu urðu að syndurum fyrir ó-
hlýðni hins eina manns.“ (Róm. 5. 19.).
VALD KRISTS
Saga frá Filippseyjum. (Þýdd).
„Góði vinur, hvaða lyf er handa manni, þegar hugs-
unin yfirgefur hann?“
Dick Elkins var önnum kafinn í sjúkradeildinni, þegar
Siblian, sem hjálpaði honum með tungumálið, spurði
þessarar spurningar. „Það eru margs konar lyf til,“ svar-
aði Dick, „en stundum er ekki hægt að lækna manninn
með lyfjunum einum. Hver er svona veikur?“
„Það er Anuy,“ svaraði Siblian. „Hann er eins og villi-
dýr. í morgun fór hann út í grafreitinn og mokaði upp
gröf litlu stúlkunnar, sem dó nýlega. Síðan tók hann lík-
ið úr kistunni.“
Þá mundi Dick eftir því, að þá um morguninn höfðu
þeir Siblian verið að þýða söguna af manninum, sem
haldinn var af illum öndum. Sá maður hafði hafzt við í
gröfunum, unz Jesús læknaði hann og leyfði illu öndun-
um að fara í svínahjörðina.
„Veiztu, á hvað þetta minnir mig?“ spurði Dick.
„Já, á kaflann, sem við vorum að þýða í morgun.“
Siblian virtist hugsandi.
„Þetta hlýtur að vera illur andi?“
„An vafa,“ svaraði Siblian. „En hvað getum við gert?“
„Hið eina, sem við getum gert,“ svaraði Dick, „er að
biðja.“
„Hvernig förum við að því að biðja?“
„Við blátt áfram tölum við Guð, okkar himneska föð-
ur, eins og við værum að tala v.ið vin. Við biðjum hann
að reka út illa andann. Við Betty munum biðja, og þú
biður líka.“
Þegar þeir komu inn í húsið, þar sem Dick og Betty
og börnin þeirra þrjú áttu heima, sáu þeir hóp af konum,
sem voru í æsingu að tala hvíslandi við Betty um „brjál-
aða manninn.“
Tveimur árum áður, árið 1953, höfðu þau Dick og
Betty farið að eiga heima í þessu litla þorpi, Barandias.
Húsið þeirra var mjög líkt húsum annarra þorpsbúa, úr
fjölum og grasi. Þorpsbúar voru lengst af á ökrum sín-
um, en samt gaf oftast einhver sér tíma til að hjálpa þeim
Dick og Betty með Manobo-málið.
Sú stund rann loksins upp, að Dick gat farið að þýða
guðspjall Markúsar. Hann þráði, að sá dagur rynni upp,
þegar fólkið lærði að þekkja kærleika Krists, sem frelsað
gat það frá ótta þess og skelfingu.
Um kvöldið báðu þau Dick og Betty einlæglega um
það, að Drottinn vildi lækna Anuy og með þeirri opin-
berun máttar síns að láta nafn Hans hljóta heiður og dýrð.
Snemma næsta dag urðu þau að takast ferð á hendur
til aðalstöðva kristniboðsins. Meira en mánuður leið, unz
þau komu aftur. Þá spurði Dick jafnskjótt um Anuy.
„Hann er heill heilsu,“ sagði Siblian, sjáanlega snort-
inn, „alheilbrigður, Andinn yfirgaf hann daginn, sem þið
fóruð. Bæn ykkar er virkilega sterk.“
Þetta var hið fyrsta, sem Siblian fékk að sjá af mætti
Guðs. Er tímar liðu, meðan hann hélt ófram að hjálpa