Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 18

18
NORÐURLJÓSIÐ
Kvöld nokkurt stökk Speedy upp frá borðinu, ásakaði
stjúpson sinn, Bill, 15 ára gamlan, að hann horfði skrýti-
lega á sig, og tók að berja hann með báðum hnefum.
Bill hljóp upp á loft og faðir hans á eftir. Kay stökk á
milli þeirra. Speedy greip fyrir kverkar henni og reyndi
að kyrkja hana.
„Augu hans voru starandi,“ rifjar hún upp, „og ég
vissi, að hann jafnvel sá mig ekki. I stað þess að streitast
á móti, gerði ég mig alveg máttlausa. Hann sleppti mér að
lokum, en ekki fyrr en allt loft var úr mér.“
Þetta atvik skelfdi Speedy alveg eins mikið og konu
hans. Hann varð að lokum fús til að leita hjálpar.
Hann fór til Rauða krossins, sem hafði hjálpað honum,
meðan hann var í herþjónustu. Honum var ráðlagt sjúkra-
hús í Youngstown, Ohio.
Það var ekki fyrr en hann var kominn inn í bygging-
una, að honum varð ljóst, að hann var kominn í geð-
veikrahæli.
Fokreiður yfir því, að vera haldið þar, gat hann sigr-
ast á dómgreind Kay, svo að hann var látinn laus. Eftir
fimm vikur var honum sleppt gagnstætt ráðum sálfræð-
ings hans og aðvörun, að ástand hans væri alvarlegt og
að hann væri að líkindum ólæknandi áfengissjúklingur.
Það leið ekki á löngu, unz Kay varð ljóst það glappa-
skot, sem hún hafði gert. „Ef ég hafði haldið, að hann
væri slæmur áður,“ segir hún, „þá hafði ég ekkert séð
af því fyrri en nú. Speedy fór til vinnunnar á morgnana,
en fór ekki lengra en í fyrsta veitingahúsið. Síðar á
deginum kom hann svo blindfullur og skjögrandi heim.“
„Á hverju kvöldi bað hann um, að sér væri gefið ann-
að tækifæri, og á hverjum morgni tók ég til hádegisverð-
inn hans handa honum að fleygja og koma skjögrandi
heim. Hann missti fljótt atvinnu sína, og við urðum að
leita til Hermannahjálparinnar um hjálp.“
Yelferðarstarfsmaður reyndi afskaplega mikið, en ár-
angurslaust, að koma Speedy á fæturna aftur. Hann naut
hjálpar velþekkts læknis í Warren, sem lagði sig lengi
fram, en gafst upp að lokum, honum yrði ekki hjálpað.
Hann reyndi AA-samtökin, og sá félagsskapur útvegaði
honum vinnu hjá stáliðnaðarfélagi, þar sem vinnuveit-
andinn var í AA-samtökunum. En það leið ekki á löngu
áður en hann hrundi alveg saman. Hann æpti til vina
sinna í vinnunni að halda sér niðri, og þeir fóru með hann
í AA-sjúkrahúsið í drykkjuæði.
I því sjúkrahúsi má enginn dvelja lengur en fimm daga,
því að sjúkrahúsið er reist í þeim tilgangi einum að
„þurrka“ sjúklinginn og koma honum á fætur. Sjúkrahús
fyrrverandi hermanna vildi ekki hafa hann, nema kona
hans legði hann þar inn með lagaheimild, svo að hann
gæti ekki komizt út, þegar eitt sinn væri búið að leggja
hann þar inn.
I fyrsta skipti virtist nú George Speedy gera sér alveg
Ijóst, í hvaða kröggur hann var kominn, svo að hann sam-
þykkti fúslega uppástungu konu sinnar og systur: að fara
til Pittsburgh og fá þar Keely meðferðina á ofdrykkju.
Hann drakk alla leiðina til Pittsburgh, þar sem systir
hans, er þar bjó, tók á móti honum. Hún fór með hann
beina leið til læknisins í Shadyside sjúkrahúsi. Læknirinn
gaf þá skýrslu, að hann væri á lokastigi áfengissjúklinga,
ástand hans væri slíkt, að hann gæti aldrei vonazt til að
lifa meðferðina af.
Þrátt fyrir áköf mótmæli Speedys, því að hann hafði
verið tvær stundir án áfengis og krafðist drykkjar, var
hann þegar lagður í sjúkrahúsið og látinn hátta. Þegar
hjúkrunarkonan kom tveimur stundum síðar, var rúm
hans autt. Aðvörunarmerki var gefið, og Speedy fannst
að lokum uppi á efstu hæð sjúkrahússins í sjúkrahúss-
hjúp sínum, haldin ofsjónum. Hann var færður aftur í
rúm sitt, en þá var hann orðinn algerlega bandóður.
Hann var þá fjötraður við rúmið með leðurólum um
ökla, mitti og úlnliði. Algerlega vitstola var hann svo
ofsafenginn, að ólarnar skárust inn í holdið, svo að blæddi.
„Fram að þeim tíma,“ segir Speedy, „hafði ég alltaf
haldið, að tal um fólk, sem væri með drykkjuæði sæi
snáka, væri aðeins lygasaga. En trúðu mér, þetta er satt,
og snákarnir eru þér algerlega raunverulegir, þegar þú
sérð þá.“
„Um kvöldið sá ég þessa snáka. Þeir átu sig inn í úln-
liði mína og ökla, svo að blæddi. Ég man, að ég hljóðaði,
að einhver tæki þá af mér, en enginn gaf þessu gaum.“
I sex daga lá Speedy þarna, fjötraður niður. Hann
minnist þess, og enn með skelfingu, hvernig honum fannst
hann vera á mjórri landræmu, en ár á hvora hönd með
háum klettum til hliðanna. Snákarnir skriðu stöðugt upp
úr ánum og bitu hann, á meðan Satan, svartur eins og
miðnættið, stóð á öðrum klettinum og hló illgirnislega,
en á hinum klettinum sat margt fólk, sat allt í bekkjum
eins og í kirkju. Það hvorki talaði né hreyfði sig, en
aðeins horfði á.
„Ég hrópaði og formælti og bað einhvern að hjálpa
mér,“ segir Speedy frá, „en djöfullinn hélt bara áfram að
hlæja, og „kirkj u“fólkið hélt bara áfram að sitja og horfa.“
Þessi reynsla, sem hélt svo lengi áfram, var skelfilegust
af öllu, sem fyrir hann kom. Þegar hann loks var hraut-
skráður úr sjúkrahúsinu, fann hann sig glataðan og al-
gerlega vonlausan, þar sem því fór fjarri, að hann hefði
fengið lækningu, að hann var nú skráður sem algerlega
ólæknandi og gefin sú aðvörun, að ef hann fengi sér
oftar í staupinu, mundi það kosta hann lífið.
Hann gat varla beðið þess að losna, en ekki til að sjá
fjölskyldu sína, heldur til að fá sér í staupinu. Hálfri
stundu eftir að hann fór úr sjúkrahúsinu, var hann kom-
inn í veitingahús.
Næstu viku á eftir heima hjá sér var hann úr öllu lagi,
óttasleginn og fjarska þunglyndur.
í einu af þessum þunglyndisköstum hafði liann setið
svo lengi uppi á lofti, að konan hans fór til að vitja um
hann. Hún fann hann sitjandi á rúmstokknum með höf-
uð.ið milli handa sér. Hún sá þegar í stað, að byssan var
farin úr horninu við rúmið.
Hún þorði ekki að láta hann vita, hve skelfd hún var,
en settist við hlið honum, talaði rólega og neri sefandi
arma hans með annarri hendi, en þreifaði undir rúmið
með hinni.