Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 19

NORÐURLJÓSIÐ
19
Hönd hennar snart byssuna, og hún fór hægt að færa
byssuna undan rúminu, meðan hún hélt áfram að tala
og klappa á handlegg hans, unz hún gat fengið hann til
að leggjast út af. Þegar hann var rólegur og augun lok-
uð, tók Kay byssuna og hélt henni upp að sér, svo að
bann sæi hana ekki, ef hann opnaði augun. Allan tím-
ann bað hún í hljóði, að hún gæti komizt ofan, áður en
hann saknaði hennar.
Jafnskjótt og hún var komin niður, tók hún lokuna
úr byssunni og faldi hana. Mátti það ekki seinna vera,
því að Speedy kom þá reikandi niður.
Hann sárbað og þrábað um lokuna, því að hann fann,
að hann var að fá drykkjuæðið aftur og kvaðst heldur
vilja deyja en reyna það í annað sinn. Hann leitaði og
leitaði að lokunni, en gat aldrei fundið hana. Dögum sam-
an var hann með tvö skothylki í vasanum, bað um lok-
una og leitaði hennar.
,,Oftar en á einu kvöldi,“ rifjar kona hans upp, „lét
hann mig binda hendurnar á sér við rúmið, hann var svo
viss um, að hann væri að fá æðiskast aftur og svo hrædd-
ur við það, sem hann kynni þá að gera.“
Lífið virtist geyma vonlausa og ófrýnilega mynd fyrir
þau Speedy-hjónin. Maðurinn var hættulegur ofdrykkju-
maður, sem engin von var um að lagaðist; heilsa kon-
unnar mjög illa farin vegna áralangrar áreynslu á taug-
arnar; peningar voru engir til nema hermannahj álpin og
enginn, sem þau gátu snúið sér til og leitað hjálpar hjá.
Fjölskylda Kay hafði gert allt, sem hún gat, en þol-
inmæði hennar var þrotin, og hún hvatti Kay til að yfir-
gefa mann sinn. En hún elskaði hann enn og blátt áfram
gat ekki farið frá honum. Hvað yrði um hann, ef hún
færi? Foreldrar hans voru dáin; bróðir hans og systir
voru hrædd við að hafa hann hjá sér, og eina ráðlegging
læknisins var að koma honum fyrir fullt og allt í einhverja
stofnun. Smiðshöggið virtist svo rekið á, þegar jafnvel
presturinn þeirra neitaði að sjá hann oftar.
„Aðeins Drottinn var eftir til að hjálpa mér,“ segir
Kay, „og það virtist næstum eins og hann heyrði ekki.“
Hún fór að vinna utan heimilis hluta úr degi, að líta
eftir lítilli aldraðri konu, þjáðri af liðagigt. Ekki datt
Kay í hug, að þetta væri raunverulega upphafið að frels-
un Speedys.
„Hafið þér nokkru sinni hlustað á Kathryn Kuhlman í
útvarpi?“ spurði ungfrú Minor, þar sem hún sat í hjóla-
stólnum, daginn, sem Kay kom fyrst að vinna.
„Nei,“ svaraði Kay, um leið og spurningin fór inn um
annað eyrað og út um hitt.
En spurningin kom á hverjum degi, jafn reglubundin
og tifið í klukkunni: „Hlustuðuð þér á Kathryn Kuhlman
í dag?“
„Eg varð svo þreytt á að segja ,nei‘, að ég ákvað að
hlusta, svo að ég gæti sagt ,já‘, svona til tilbreytingar,“
segir Kay. „Hvílík tilbreyting! Dagskrá hennar kom eins
og þruma úr heiðskíru lofti.“
I allra fyrsta skiptið, sem hún hlustað.i, heyrði hún
vitnisburð fyrrverandi ofdrykkjumanns, og í fyrsta skipti
á mörgum árum lifnaði von í brjósti hennar. Ef Kristur
hafði frelsað einhvern líkan Speedy, þá gat verið — rétt
gat verið —- að Speedy yrði hjálpað líka.
Með endurnýjaðri og sívaxandi trú hlustaði hún á hverj-
um deg.i á dagskrána, knékrjúpandi, meðan hún stóð yfir.
Um þetta leyti fluttu þau í kjallara, sem átti að vera
undir húsi, er fólk Kay ætlaði að byggja. Staðurinn var
um 8 km. frá borginni.
Það var vatn, rafmagn og svelgur (vaski) í kjallaran-
um. Það var allt og sumt. Engin skilrúm voru í honum
eða aðrar pípulagnir, en þau þurftu ekki að borga húsa-
leigu og voru þakklát fyrir stað til að búa í.
Kay hafði vonast til, að það, að eiga heima úti í sveit,
mundi hjálpa Speedy. Það mundi verða erfitt fyrir hann
án bifreiðar að komast í borgina og í vínsölukrá, en ein-
hvern veginn tókst honum það alltaf. Stundum gekk hann
þessa 8 km. en oftar kippti einhver honum upp í hjá sér.
Hvar hann fékk peninga, er hann var kominn þangað,
virtist enginn vita, því að alltaf hafði hann nóg til að
byrja með, og þá bætti einhver við hann nokkrum staupum.
Hann var orðinn hálfsljór lengst af. Hann titraði svo
mikið, að hann gat naumast haldið á bikar eða bolla. Hann
borðaði svo að segja ekkert og byrjaði hvern dag með
því að drekka edik eða vanilluseyði.
Kay var komin fast að fullu niðurbroti á taugum. H.ið
eina, sem hélt henni uppi, var kristilega útvarpið. Kvöld
nokkurt, sjúk og örmagna, gafst hún upp. Bænir hennar
höfðu virzt gagnslausar. Af einhverri ástæðu var Guð ekki
að hjálpa henni. „Eg ákvað það kvöld, að ég yrði að yfir-
gefa Speedy, gleyma Guði og reyna sjálf að gera mér
eitthvað úr líf.inu,“ sagði hún. „Og þá komu orð Krists
svo skýrt, að það var eins og hann hefði talað upphátt:
,Og hvað ætlar þú að gera, þegar erfiðleikarnir koma?
Því að þeir munu koma, og ekkert hefir breytzt. Og þú
getur ekki gleymt Speedy í sárustu neyð hans blátt áfram
með því að ganga á burt. Til hvers ætlar þú þá að snúa
þér og fá hjálp?‘ “
Orð hans voru einmitt það, sem Kay þarfnaðist.
„Án máttar hans,“ segir hún, „hefði ég ekki getað lif-
að af einn dag undir þeirri martröð, sem ævi mín hafði
verið svo lengi. Eg tók ákvörðun þetta kvöld: að treysta
Kristi algerlega. Ég afhenti honum Speedy þar með alvég
algerlega og hét því að ég skyldi aldrei karpa við hann
út af drykkjuskap hans, en vera eins væn og skilningsrík
og unnt væri, en láta Guð um allt annað.“
„Þetta hlýtur að hafa verið það, sem Drottinn var að
bíða eftir,“ heldur Kay áfram sögunni, „því að þegar
næsta dag var vitnisburður í dagskrá Kathryn Kuhlman,
sem óbeint leiddi til afturhvarfs Speedys.“
Vitnisburðurinn kom frá fjórum fyrrverandi áfengis-
sjúklingum, sem allir höfðu á einu andartaki algerlega
frelsast frá áfengisnautn, og þeir voru frá Warren, sem
er aðeins nokkra km. frá staðnum, þar sem Speedy hjón-
in bjuggu.
Kay varð svo mikið um, að hún datt um sjálfa sig, er
hún fór að ná í blýant og pappír til að rita hjá sér nöfn
þeirra og símanúmer. Innan fimm mínútna var hún far-
in að tala við einn þeirra, Paul Winyard. Hve heitt hún