Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 20

20
NORÐURLJÓSIÐ
bað um, að hún gæti fengið Speedy til að finna Paul!
Bænum hennar var svarað, því að Speedy samþykkti að
fara, þó að furðulegt væri, einmitt þennan seinni hluta
dags. Það tók hann fjórar stundir að komast þangað,
því að það voru veitingahús á leiðinni. Loksins komst
hann alla leið, ver á sig kominn en skyldi. En þó gat
hann drukkið í sig það, sem Paul hafði að segja hon-
um. Um kvöldið komu þeir Warren mennirnir fjórir og
sögðu Speedy frá reynslu sinni. Hrífandi var að heyra
um hana, og Speedy sagði: „Ef Drottinn gerði þetta fyr-
ir ykkur, piltar, getur verið von handa mér.“ Þetta var á
föstudagskveldi. Næsta guðsþjónusta var á sunnudag, og
ákafur samþykkti Speedy að fara.
Daginn eftir, laugardag, var hann allan daginn á túr.
Þetta sýndist ekki efnilegt, en hann sneri loks heim seint
um kvöldið. Hann var mjög drukkinn, en áformaði að
fara til guðsþjónustunnar næsta dag.
Hann var árla á fótum og tilbúinn, en með hræðilega
timburmenn og skalf eins og laufblað, en var alveg ákveð-
inn að fara, þegar Warren mennirnir komu til að taka
hann með sér. Voru þeir vel búnir út með ammoníak, ef
hann skyldi þurfa þess.
Vegna mikillar aðsóknar að samkomunni, lögðu þeir
snemma af stað til þess að geta fengið sæti. Þurftu þeir
að bíða klukkustund áður en guðsþjónustan byrjaði.
Speedy var að verða mjög eirðarlaus og fór út hvað eftir
annað. En í hvert skipti fór einhver úr hópnum með hon-
um, svo að hann skyldi ekki stinga af.
Síðan byrjaði guðsþjónustan.
„Þegar þú kallaðir mig inn að altarinu, langaði mig til
að hlaupa út um bakdyrnar,“ segir Speedy frá. „Ég var
illa á mig kominn, skalf, svo að ég gat varla setið. Mundu,
að ég þurfti alltaf að fá snaps á tveggja stunda fresti, til
þess að geta haldið áfram. Jæja, ég hafði nú verið meira
en þrjár stundir í samkomusalnum án áfengis. Ég var all-
ur í upplausn, og ég hafði ekki mikla trú á, að nokkuð
mundi gerast með mig. Síðan hugsaði ég: ,Til þess kom
ég hingað, og það er annaðhvort nú eða aldrei, eina tæki-
færið mitt.‘ “
Speedy gekk þá með hangandi höfði sem venjan var,
inn að altarinu fyrir augum þrjú þúsund manns (og hann
gat aldrei þolað mannfjölda).
„Mér fannst ég vera í meira lagi smár,“ rifjar hann
upp. „Þegar þú sagðir mér að krjúpa á kné, gerði ég það.
Og þú baðst með mér, og hve áköf bæn var það, eitt-
hvað, sem ég fann fremur en heyrði. Og ég bað líka og
bað Drottin að fyrirgefa mér. Ég man, að þú slóst á axl-
ir mér, meðan þú baðst, og lagðir áherzlu á hvert orð,
en svitinn streymdi af mér eins og regn.“
„Þetta var í fyrsta skipti á ævi minni, sem ég fann að
sem þungri byrði hefði verið létt af mér. Jafnskjótt og
ég reis á fætur, vissi ég, að eitthvað hafði gerzt. Ég vissi,
að mig mundi aldrei framar langa i áfengi, að ég hefði
fengið fullkomna lausn.“
Hana hafði hann sannarlega fengið.
Þegar hann reis á fætur, leit hann út sem allur annar
maður. Höfuðið bar hann hátt, andlitssvipur hans var ró-
legur, og gleðin skein úr augum hans. Skjálftinn var ger-
samlega horfinn. Þetta var mjög löng guðsþjónusta, sem
stóð í nærfellt sex stundir. Þegar drottinleg kvöldmáltíð
var höfð um hönd síðar um daginn, sat Speedy með smá-
glas í höndunum, nálega fyllt á barma með vínberjasafa.
Þá var hönd hans svo stöðug, að ekki fór dropi niður
úr glasinu. Þetta var sami maðurinn, sem svo lengi hafði
þurft að lúta „sopann“ sinn á vatnsglasbotninn, til þess að
hann helltist ekki niður.
Þetta var sami maður, sem fengið hafði drykkjuæði
í Shadyside eftir minna en þrjár stundir án áfengis. Þetta
var maðurinn, sem læknar höfðu sagt um, að fá mundi
ákaft drykkjuæði, ef allt áfengi væri snögglega tekið
frá honum.
Þetta var maðurinn, sem var svo líkamlega eyðilagð-
ur, að „vonlaust“ var um hann, heilinn stórskemmdur af
áfengi. En hann stóð þarna uppréttur og frjáls — orðinn
erfingi Guðs og samarfi Krists Jesú — frelsaður á einu
andartaki og algerlega frá áfenginu.
Sálarástand hans var algerlega læknað, líkami hans
fullkomlega endurreistur, og hann virtist tuttugu árum
yngri en þegar hann hafði kropið niður fáeinum mínút-
um áður og beðið Drottin fyrirgefningar.
Þetta er það, sem sonur hins lifanda Guðs vill gera fyrir
manninn; þetta eru framkvæmdir hins mesta máttar á
himni og á jörðu.
„Drottinn vissi, að hann varð að frelsa mig frá áfeng-
inu,“ segir Speedy, „því að sjálfur hafði ég engan vilja-
kraft. Ef Hann hefði ekki tekið löngunina frá mér, hefði
ég aldrei getað losnað.“
Tólf ár eru Iiðin, ár fyllt með gleði fyrir Speedy hjón-
in. Þau hafa lifað lífi sínu helguðu Guði og leitast við að
gera hann dýrlegan með öllu, sem þau hafa gert.
Þeir, sem Guð læknar, halda áfram að vera læknaðir.
Frá þeim degi til þessa dags hefir Speedy ekki fundið
minnstu þörf á eða löngun í áfengi, og honum mundi
ekki koma til hugar að gera Drottni þá óvirðing að fá
sér vínsopa.
Innan fárra mánaða frá lausn sinni hafði Speedy á-
unnið ást barna sinna og virðingu og aðdáun allra þeirra,
sem þekktu hann eða kynntust honum.
Hann hafði líka unnið sér traust þeirra, og lánstraust
hans, sem ekkert var áður, varð nú fyrsta flokks. Hann
komst að raun um það, þegar þau fóru að kaupa sér hús.
Bankinn kynnti sér fortíð hans, og líkur fyrir láni sýnd-
ust smávaxnar. Þá var það, að bankastarfsmaður, sem
vissi allt um Speedy og afturhvarf hans, stóð upp og gekk
í ábyrgð fyrir hann.
„Það er erfitt að lýsa því, hve mikið slíkt hefir að
segja,“ segir Speedy, „að njóta virðingar og trausts
manna, þegar þú hefir aldrei átt það áður.“
Hvar sem hann hefir starfað sem byggingamaður, þá
hefir líkað vel við hann, og vinna hans er frábærlega
vönduð.
Eitt af nýjustu verkum hans hefir verið bygging á
grunni undir flugskeyti í Suður-Dakota. Það er verk, seni
krefst mikils áreiðanleiks og vandvirkni. Meðan Speedy