Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 26

26
NORÐURLJÓSIÐ
líf, en hann hefir ekki nægtir. Auðmaðurinn, sem veltir
sér í peningum, hann hefir bæði líf og nægtir.
Hvernig getum vér öðlast þessar nægtir Krists?
Stafurinn hans Arons var í hendi hans, þegar hann gekk
um eyðimörkina og studdist við hann. Aron var orðinn
æðsti prestur Guðs. Hann hafði verið smurður Guðs heil-
ögu olíu, táknmynd heilags Anda. Þetta hafði samt engin
áhrif á stafinn. Hann hélt áfram að vera þurr og dauð
grein, ólaufguð og ávaxtalaus.
Svo er hann að boði Drottins borinn inn í bústað Guðs,
lagður fyrir framan sáttmálið, lagður í nálægð Guðs.
Þarna er það, sem kraftaverkið gerist. I helgidóminum,
í nálægð Guðs. Þarna er það, sem kraftaverkið gerist með
Guðs börn. I nálægð Drottins.
„Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert bresta. A
grænum grundum lætur hann mig hvílast, leiðir mig að
vötnum, þar sem ég má næðis njóta.“ (Sálm. 23. l.,2.).
Þarna eru nægtirnar, þar sem Hirðirinn er, í návist
hans.
Abraham var sem þurr og dauð grein. Hjónabandið
hafði án vafa byrjað sem langflest önnur hjónabönd með
von um Iítil börn, er segðu við hann: „Faðir minn,“ og
við Söru: „Móðir mín.“ En árin liðu, vonin dofnaði og
dó að lokum með öllu.
„Og er Abraham var níutíu og níu ára gamall, birtist
Drottinn honum og sagði: Eg er almáttugur Guð; gakk
þú fyrir mínu augliti og ver grandvar, þá vil ég gera sátt-
mála milli mín og þín og margfalda þig mikillega.“ (1.
Mós. 17. 1., 2.). Ég er almáttugur Guð. Gakk þú fyrir
mínu augliti og ver grandvar. Lifðu í nálægð minni,
Abraham. Hafðu mig alltaf fyrir augum þér, beindu sjón-
um þínum til mín. Þá geri ég þig frjósaman, Abraham.
Þú skalt hafa nægtir. Þú skalt verða faðir margra þjóða.
Þú ert þurr grein, dauður stafur í sjálfum þér, Abraham.
Ég er líf þitt. Ég læt kraft minn streyma inn í þig. Þannig
verður þú frjósamur. Þú ert ekkert í sjálfum þér. Þú ert
orðinn níutíu og níu ára. Þú megnar ekki lengur að geta
börn. Nú er minn tími kominn að gefa þér soninn, sem
þú hefir þráð.
Er það ekki eitthvað á þessa Ieið, sem Guð talar til
Abrahams, er hann gefur honum fyrirheitið?
Ó, hve Abraham hefir orðið grandvar. Ó, hve hann
hefir hlotið að gæta þess að biðja og ganga fyrir augliti
Guðs!
Og þó er eitthvað ennþá að. Það eru ein gömul hálf-
sannindi, sem stundum verða að ósannindum, er draga
þarf fram í Ijósið og láta Abraham kannast við. Það er
afstaða hans til Söru, konu hans, þegar hann kemur í
annað land en það, sem Guð hafði sagt honum að dvelja í.
(1. Mós. 20.). Þá segir hann um Söru: „Hún er systir
mín.“ Satt er það, hún var hálfsystir hans, en samband
þeirra var ekki lengur bróður og systur, heldur eiginmanns
og eiginkonu. í hjarta Abrahams leyndist ennþá ótti við
mennina, ef hann heldur þeir munu vinna honum mein.
Guð dregur Abraham fram í ljósið. Hann verður að
segja sannleikann, en hann fær að sjá enn að nýju hinn
mikla varðveitandi mátt Guðs.
Þá var ekkert lengur til fyrirstöðu, að Guð veitti Abra-
ham lengi þráða blessun. „Og Drottinn vitjaði Söru, eins
og hann hafði lofað, og Drottinn gerði við Söru, eins og
hann hafði sagt .... Og Sara varð þunguð og fæddi Abra-
ham son í elli hans.“ (1. Mós. 21. 1., 2.). Kraftaverkið
er komið í framkvæmd, orðið að veruleika.
Undir lok síðustu aldar og í upphafi þessarar voru
nöfn tveggja starfsmanna Guðs á hvers kristins manns
vörum, ef svo má segja. Það voru nöfnin Moody og Torr-
ey. Mennirnir, sem báru þau, voru báðir andlegir risar,
er sneru mönnum svo að skipti hundruðum þúsunda, til
trúar á Drottin Jesúm Krist. Guð hafði klætt þá báða krafti
heilags Anda. Á því leikur enginn vafi. Var það ekki nóg?
Dr. R. A. Torrey segir frá einu atviki, sem átti sér stað,
þegar þeir Moody voru saman vegna einhverra samkomu-
halda.
Þeir höfðu farið seint að hátta, því að um margt var
að ræða. En næsta morgun kl. 5 er drepið á dyrnar að
herbergi því, sem Torrey var í, og hann heyrði Moody
segja lágt — til að vekja ekki aðra: „Torrey, ertu kominn
á fætur?“ Hann var kominn á fætur. Það var ekki regla
hans að fara svo snemma á fætur, segir hann, en í þetta
skipti var hann kominn á fætur. Þá komst hann að því,
að Moody hafði þá þegar verið lengi á fótum við að lesa
og rannsaka orð Guðs.
Þetta var líklega sterkasti þátturinn í starfi þessara
þjóna Guðs: Þeir gáfu sér tíma, tóku sér tíma, til að lesa
Guðs orð og vera á bæn frammi fyrir augliti Guðs. í
helgidóminum, hjá sáttmálinu, dvaldi andi þeirra hjá
Jesú Kristi, endurnærðist, styrktist, drakk í sig lífið og
kraftinn frá Guði, opnaði sig, svo að hann varð sem
tálmanalaus leiðsla fyrir blessun Guðs.
Báðir þessir menn höfðu meira en lífið frá Guði. Þeir
höfðu nægtirnar, sem Kristur kom til að gefa. Hvers vegna
höfðu þeir þær? Þeir leituðu Guðs, leituðu blessunar hans,
leituðu og fengu fylling heilags Anda og varðveittu fyll-
ing sína með því að fylla anda sinn með orði Guðs.
Þetta stendur öllum börnum Guðs til boða. Með því er
ekki sagt, að hvert Guðs barn verði nýr Moody eða Torr-
ey. En það mun áreiðanlega eitthvað gerast, þegar guðs-
barnið fer að dvelja í helgidóminum, liggja við sáttmál-
ið, niðurlægja sig, auðmýkja sig fyrir Guði. Stafirnir voru
ekki látnir standa inni í helgidóminum. Þeir voru látnir
liggja þar, vera táknmynd tilbeiðslunnar, undirgefninnar
og hlýðninnar, sem beygir sig, leggur sig flata frammi fyr-
ir Guði og mikilleika máttar hans, heilagleika og kærleika.
Bæði Moody og Torrey voru grandvarir í líferni sínu.
Dr. Torrey sagðist hræðast syndina meir en drepsótt. Þeir
uppfylltu báðir skilyrðin, sem Guð setti Abraham: „Gakk
þú fyrir mínu augliti og ver grandvar.“
Stafirnir voru bornir inn í helgidóminn. Þeir fóru þang-
að ekki af sjálfsdáðum. Okkur, börnum Guðs, er opin
leið fram fyrir Guð. Þangað megum við ganga með djörf-
ung fyrir Jesú blóð. (Hebr. 10. 19.). Þangað eigum við
að ganga með einlægum hjörtum í öruggu trúartrausti,
er við höfum hreinsað hjörtu okkar af vondri samvizku.
(Hebr. 10. 22.). Þangað inn eigum við aðgang í heilög-