Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 32

32
NORÐURLJÓSIÐ
Daníel spámaður sá: „einhver kom í skýjum himins,
sem manns-syni líktist.“ (Dan. 7. 13.).
Davíð konungur ritaði: „Drottinn sagði við minn Drott-
in: Set þig mér til hægri handar, unz ég geri óvini þína
að skör fóta þinna.“ (Sálm. 110. 1., Matt. 22. 44.).
Jesús benti til þessara spádóma, þegar hann sagði:
„Upp frá þessu munuð þér sjá manns-soninn sitja til hægri
handar máttar.ins og koma á skýjum himins.“
Spámennirnir höfðu spáð því, að Kristur yrði guð-
dómlegur. Jesús frá Nazaret gerði kröfu til að vera Krist-
ur, að vera „Máttugur Guð, Faðir eilífðar,“ að hafa ver-
ið til áður en eilífðin sjálf var til; að vera Jahve, Drott-
inn, réttlæti vort.
Þegar Jesús bar fram þessa játningu fyrir öldungunum,
fræðimönnunum og æðstu prestunum, sem áttu að rann-
saka mál hans og dæma hann með réttvísi, var allr.i rann-
sókn sleppt. Skylda þeirra manna, sem þarna voru sam-
an komnir, var sú, að halda réttarrannsókn og rannsaka
staðhæfingar hans. En þeir gerðu það ekki. Þeir voru
fyrirfram ákveðnir í því: að trúa engum sönnunum fyrir
guðdómi Jesú Krists. Fjöldi manna nú á dögum breytir
alveg nákvæmlega eins. Menn neita að trúa guðdómi Jesú
frá Nazaret.
Afstoða lærisveina Jesú.
Þrátt fyrir það, að höfðingj arnir margir neituðu að
trúa á guðdóm Jesú Krists, eða þorðu ekki stöðu sinnar
vegna að kannast við trú sína, þá voru aðrir, sem trúðu
Jesú og viðurkenndu hann sem „son Davíðs,“ sem Krist.
Frægust er játning Péturs: „Þú ert Kristur, sonur hins
lifanda Guðs.“ (Matt. 16. 16.). Nefna má fleiri dæmi.
Ungur maður situr undir fíkjutré. Hann heitir Natana-
el. Vinur hans kemur til hans og býður honum að koma
og sjá Jesúm. Hann þiggur boðið. En þegar hann fer að
tala við Jesúm, kemur í Ijós, að Jesús hafði séð hann,
þar sem hann sat undir fíkjutrénu. Þá verður honum þetta
að orði við Jesúm: „Rabbí, þú ert Guðs-sonurinn, þú ert
ísraels konungur.“ Með öðrum orðum: Þú ert Kristur,
sonur Guðs.
Þegar Jesús hafði mettað 5000 manna, varð hann að
þröngva lærisveinum sínum til að fara á undan sér yfir
vatnið. V.indurinn var á móti þeim, og róðurinn gekk örð-
ugt. Síðar um nóttina kom hann til þeirra gangandi á
vatninu. En þegar hann steig upp í bátinn til þeirra, lægði
veðrið. „En þeir, sem í bátnum voru, veittu honum lotn-
ingu og sögðu: „Sannarlega ert þú sonur Guðs.“ (Matt.
14. 33.). Með þessum orðum gátu þeir ekki átt við ann-
að en það, að Jesús væri Kristur, sonur Guðs. Það var
ekki von á neinum öðrum Guðs syni en Kristi samkvæmt
spámannaritum ísraels.
Þegar Kristur var risinn upp frá dauðum, vildi Tómas
postuli alls ekki trúa því, sem aðrir sögðu honum. Hann
vildi láta fingur sinn í naglaförin og leggja hönd sína í
síðu hans. Hann vildi sjá, þreifa á og sannfærast þannig
sjálfur. Tómas vildi ekki láta blekkjast. En þegar hann
sá Jesúm upprisinn, sem bauð honum að láta fingur sinn
í naglaförin og leggja hönd sína í síðu hans, þá sannfærð-
ist Tómas og sagði við Jesúm: „Drottinn minn og Guð
minn.“ Hvað var það, sem Jesús sagði við hann þá? „Af
því að þú hefir séð mig, hefir þú trúað. Sælir eru þeir,
sem ekki sáu og trúðu þó.“ (Jóh. 20. 26.—29.).
Nú verða allir, sem þetta lesa, að minnast þess, að
Gyðingar trúðu af öllu hjarta, að til væri aðeins einn sann-
ur Guð, eins og ritað var í spádómsbók Jesaja: „Ég er
Drottinn og enginn annar, enginn Guð er til nema ég.“
(Jes. 45. 5.). Þrátt fyrir þetta, þrátt fyrir það, að Tómas
hafði heyrt Jesúm ávarpa Föður sinn á himni nokkrum
dögum áður og segja: „í því er hið eilífa líf fólgið, að
þeir þekki þig, hinn eina sanna Guð og þann, sem þú
sendir, Jesúm Krist,“ þá segir hann nú við Jesúm: „Drott-
inn minn og Guð minn.“ Orð hans sýna, að hann var
orðinn algerlega sannfærður um guðdóm Jesú frá Nazaret.
Nú tökum við einnig eftir því, að Jesús andmælti ekki
Tómasi eða ámælti honum fyrir þessi orð. Jesús sagði ekki:
„Varastu að tala þannig, Tómas. Ég er ekki Guð eins og
Faðirinn er Guð.“ Hann sagði: „Af því að þú hefir séð
mig, hefir þú trúað.“ Trúað hverju? Að Jesús væri Drott-
inn og Guð, að upprisa hans hefði auglýst þetta og sannað.
Hvernig er þá unnt að skilja þetta, sem Tómas sagði og
samræma það við orð Drottins fyrir munn Jesaja spá-
manns?
„Hinn mikli Guð."
Skýringin finnst í orðum Jesú sjálfs: „Ég og Faðirinn
erum eitt.“ (Jóh. 10. 30.). Gyðingarnir, sem heyrðu hann
segja þetta, voru ekki í neinum vafa um, hvað hann átti
við. Þeir tóku upp steina til að grýta hann fyrir guðlast.
Og þeir sögðu við hann: „Þú, sem ert maður, gerir sjálf-
an þig að Guði.“ (Jóh. 10. 30.—33.). Þetta var ósatt.
Jesús gerði ekki sjálfan sig að Guði. Hann var Guð. Hefði
Jesús frá Nazaret ekki verið Guð, þá hefði postulinn Páll
aldrei getað ritað, að kristnir menn ættu að vera „bíð-
andi dýrðar-opinberunar hins mikla Guðs og frelsara vors
Jesú Krists, sem gaf sjálfan sig fyrir oss.“ (Títusarbréf 2.
13.).
Hér er aðeins um EINN að ræða. Ákveðni greinirinn
„hinn“ stendur hér á undan fjórum nafnorðum, sem öll
eru í sama falli, eignarfalli, eins og hann. Ef menn segja:
„Þjóðin ætti að kaupa hús hins mikla ljóðskálds og rit-
höfundar Davíðs Stefánssonar,“ dytti engum í hug að
halda, að þessi orð ættu ekki öll við sama manninn, Davíð
Stefánsson. Á sama hátt má enginn láta sér detta í hug,
að orðin: „hins mikla Guðs og frelsara vors Jesú Krists,“
eigi ekki öll við Jesúm frá Nazaret. Notkun hins ákveðna
greinis er hér eins í málinu, sem nýja testamentið er rit-
að á. Skal vísað hér til bókar, sem nefnist á ensku „A
New Short Grammar of the New Testament," eftir A. T.
Robertson, 9. útg. bls. 278. En Robertson þessi var eða er
einhver mesti grísku-fræðingur þessarar aldar, svo að
ekki verður auðveldlega gengið framhjá orðum hans í
þessu atriði né öðrum, er varða frummál nýja testament-
isins.
Menn ókölluðu Jesúm.
Nú verður að spyrja, hvort á dögum Jesú frá Nazaret
eða á dögum hinna fyrstu kristnu manna, að nokkrir hafi
breytt gagnvart honum sem væri hann Guð? Hvernig