Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 39

NORÐURLJOSIÐ
39
við honum, gaf hann rétt til að verða Guðs börn; þeim,
sem trúa á nafn hans.“ (Jóh. 1. 12.). Ef vér tökum mann
inn í heimili vor, þá er hann í heimilinu, vér höfum hann
sem heimilismann eða gest um lengri eða skemmri tíma.
Ef vér tökum á móti Jesú í hjörtu vor, svo að hann sé
Drottinn vor, sem vér hlýðum, og frelsari vor, sem frelsar
oss frá syndum vorum, þá höfum vér veitt Jesú viðtöku
í biblíulegum skilningi. Þá rætist á oss, að Guð hefir gef-
ið oss eilíft líf, og þetta líf er í syni hans. Sá, sem hefir
soninn, hefir lífið. (1. Jóh. 5. 11., 12.).
Trúboði nokkur seg.ir frá því, að hann var staddur á
götu í Lundúnum og var að skoða í búðarglugga, þegar
hann fann, að togað var í jakkann hans. Hann leit niður,
og þarna stóð lítil telpa, á að gizka fimm ára, alvarleg
á svip.
„Hvað er það, barnið mitt?“ spurði hann.
„Ég veit það er óttalegt, herra minn, en ég elska ekki
Jesúm,“ svaraði telpan, og augu hennar flutu í tárum.
„Langar þig til að elska hann?“ „Já.“
„Þá skaltu fara heim og segja alltaf við sjálfa þig á
Ieiðinni: „Jesús elskar mig. Jesús elskar mig,“ sagði hann.
Litla stúlkan fór. Nokkrum vikum seinna mætti hann
aftur litlu stúlkunni, sem sagði við hann fjarska glöð:
„Nú elska ég Jesúm, því að Jesús elskar mig.“
Ljós kviknar af ljósi, líf af lífi, ást af ást. Hugleiddu
því svo oft, sem þú getur, elsku Krists til þín, hvernig
hann lagði allt í sölurnar fyrir þig og dó fyrir þig. Ihug-
aðu orð hans og reyndu að gera eitthvað fyrir hann, af
því að það er Hann, sem býður það.
„Vér elskum, af því að hann elskaði oss að fyrrabragði.“
(1. Jóh. 5. 19.).
Orðin: „Jesús elskar mig,“ geta vakið elsku í fleiri hjört-
um en hjarta lítils barns. S. G. ].
--------x---------
HANN ER ALVEG EINS
Atvik þetta gerðist, þegar Abraham Lincoln var for-
seti Bandaríkjanna. Þjóðin átti í erfiðleikuin, og erlend-
um gestum var haldin veizla í Hvíta húsinu. Það var ver-
.ið að kynna ungan, enskan aðalsmann fyrir forsetanum.
Frammi við dyr stóð gamall bóndi, heiðarlegur á svip,
og við hlið hans gömul kona. Þeim ofbauð viðhöfnin
og hörfuðu undan mannþrönginni upp að veggnum. Þá
kom Lincoln auga á þau og sagði við enska aðalsmanninn:
„Afsakið mig, lávarður minn, en þarna er gamall vinur
minn.“ Forsetinn gekk aftur á bak að dyrunum, greip um
hönd gamla bóndans og sagði: „Það gleður mig, Jón,
að sjá þig. Ég hefi ekki séð þig, síðan við vorum að
smíða fyrir gömlu frú ....... í Sangamon-sýslu árið
1847. Hvernig líður þér?“ Gamli maðurinn sneri sér að
konu sinni, varir hans titruðu, er hann sagði: „Hann er
alveg eins, enn sami gamli Abe.“
Huggunarríkt er að vita, að einn er til, sem aldrei breyt-
ist, hvernig sem tímarnir breytast.
„Ég, Drottinn, hefi ekki breytt mér.“ (Malakí 3. 6.).
„Jesús Kristur er í gær og í dag hinn sami og um aldir.“
HÚN ÞEKKTI EKKI KÓNGSSONINN
Þegar Játvarður, hertoginn af Windsor, var ríkisarfi
Breta, heimsótti hann Afríku eitt sinn og ferðaðist þá
meira en 1000 km. yfir eyðimörk. Lestin hélt áfram að
næturlagi og nam staðar um morguninn til að taka vatn
úr vatnsgeymi. Játvarði datt í hug, að gott væri að liðka
fæturna, svo að hann sagði við vini sína: „Ég ætla að
ganga meðfram járnbrautinni. Þið takið mig með, þeg-
ar þið náið mér.“
Lestin náði honum seinna en hann bjóst við. Sól var
komin á loft, og hann gerðist þyrstur. Kom hann þá að
bárujárnsskúr. Gömul kona sat þar á bekk úti fyrir hon-
um. Hann gekk til hennar og sagði: „Ég er þyrstur, móð-
ir góð, getur þú gefið mér vatn að drekka?“ „Ef þig lang-
ar í vatn, þá getur þú farið inn og náð því sjálfur. Ég
hreyfi mig ekki héðan fyrri en ég hefi séð ríkisarfann.“
Játvarður gekk inn og fékk sér að drekka. Síðan kom
hann út og settist við hlið hennar. Hún sagði honum frá
því, að hún hefði átt heima á Englandi, þar hefði hún
gift sig og þaðan ætti hún margar sælar minningar. Hún
sagði honum, að hún ætti þó nokkrar myndir af kon-
ungsfjölskyldunni, meðal annarra eina, sem sýndi ríkis-
arfann, er hann var smábarn. Nú sat hún hér og átti eina
heita þrá: að sjá ríkisarfann, því að maður hennar hafði
sagt henni, að lestin hans fær.i framhjá þá um daginn.
Allt í einu kom lestin, meðan hún var að tala. „Ég
vona, að hann horfi út um gluggann,“ sagði hún, „því að
mig langar svo til að sjá hann.“ Henni til mikillar undr-
unar og gleði, nam lestin staðar við kofann hennar. Ját-
varður hristi hönd hennar, kyssti á hana og sagði: „Móð-
.ir góð, þú hefir séð ríkisarfann.“ Á næsta andartaki var
hann horfinn, en furðuslegin konan starði á eftir lest-
inni, er þaut leiðar sinnar.
Atvik þetta minnir á orðin um frelsarann í Jóh. 1. 10.:
„Hann var í heiminum, . . . og heimurinn þekkti hann
ekki.“ (Þýtt). — Við þetta má bæta, að tækifærin til að
veita Kristi viðtöku, bjóða honum inn í hjarta sitt og
veita honum hið bezta, sem vér eigum, geta liðið hjá, án
þess að þeim sé gefinn gaumur fyrri en um seinan.
--------x-------
GÓÐ RÁÐLEGGING
Lotningarverður þjónn Drottins hafði prédikað af mik-
illi samúð og einlægni um alvöruþrungna málið — glöt-
unina. Daginn eftir kom nokkrum hugsunarlausum mönn-
um saman um, að einn þeirra skyldi fara og tala við pré-
dikarann og þvæla honum út í rökræður, ef það væri unnt.
Maðurinn, sem fyrir valinu varð, fór því og hóf samtalið
þannig: „Ég held það sé dálítið deiluefni okkar á millum,
og ég hélt það væri bezt að koma þennan morgun og gera
út um það.“ „Ó,“ mælti góði maðurinn, „hvað er það?“
Gesturinn svaraði: „Þér segið, að þjáningar þeirra, sem
deyja án iðrunar, verði eilífar, en ég held, að þær verði
það ekki.“ „O, sé það ekki annað en þetta,“ svaraði hann,
„þá er ekkert deiluefni á milli mín og yðar. Ef þér lítið
í Matteusar guðspjall 25. 46., þá munuð þér sjá, að deilan
er á milli yðar og Drottins Jesú Krists, og ég ráðlegg yður
að fara þegar i stað og útkljá málið við hann.“ (Þýtt).